Με αγωνία οι Podemos και ο Σύριζα, προσπαθούσαν να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, για τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα άλλαζε τα πάντα, δίχως ωστόσο να γνωρίζουν τι θέλουν και πως θα το επιτύχουν.
Τι πέτυχαν τελικά;
Να σκαρφαλώσουν για λίγο στην κυβερνητική εξουσία, να αποτύχουν παταγωδώς και ακολούθως να υποστούν μια ραγδαία αποσύνθεση, με το... που έχασαν τελεσίδικα την επαφή με την εξουσία.
Τι κοινό έχουν οι Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας και ο Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα;
Κατά πρώτον, είναι καρποί ενός ακραίου αριστερόστροφου λαϊκισμού που γεννήθηκε και γαλουχήθηκε στα χρόνια της κρίσης χρέους του Ευρωπαϊκού Νότου.
Κατά δεύτερον, η ανάδυση τους στο πολιτικό σκηνικό στηρίχθηκε πάνω στην αγανάκτηση, στην αντίδραση, στην υπερδιέγερση του θυμικού, στην κορύφωση του ανορθολογισμού, παρά στη διατύπωση προτάσεων, σχεδίων και λύσεων. Και για αυτό δεν άντεξαν τη σκληρή αλήθεια της κυβερνητικής εξουσίας.
Κατά τρίτον, αδυνατώντας να διατυπώσουν ένα σαφές ιδεολογικό στίγμα, μετατράπηκαν σε συγκεντρωτικά κόμματα του «ενός ανδρός» και βασίστηκαν σε προσωπικούς αντισυστημικούς συμβολισμούς, που για τους Podemos ήταν η μακριά κοτσίδα του Πάμπλο Ιγκλέσιας και για τον Σύριζα η άρνηση στη γραβάτα του Αλέξη Τσίπρα.
Κατά τέταρτον και οι δύο σχηματισμοί ήταν πλήρως απαξιωμένοι στον Ευρωπαϊκό χώρο, με τους Podemos να χαρακτηρίζονται σαν «όπλο μαζικής αυτοκαταστροφής» και τον Σύριζα να χαρακτηρίζεται σαν «κλόουν της Ευρώπης».
Κατά πέμπτον, οι συνεχείς ήττες αμφότερων των πολιτικών σχηματισμών που ακολούθησαν μετά τη συγκυριακή κορύφωση τους, οδήγησαν τον μεν Πάμπλο Ιγκλέσιας στο να «αποχωρήσει» από την ηγεσία, τον δε Αλέξη Τσίπρα να «παραμερίσει». Αφήνοντας και οι δυο πίσω τους το απόλυτο χάος.
Και τέλος, τη στιγμή που και τα δυο κόμματα σπαράσσονται από εσωτερικά μέτωπα, χάνοντας τους οπαδούς τους, οι δυο πρώην αρχηγοί αναπαύονται στις βίλες τους. Με τη βίλα των Ιγκλέσιας - Μοντέρο να έχει ταρακουνήσει τη βάση και τα στελέχη των Podemos και την ενοικιασμένη βίλα του Αλέξη Τσίπρα να έχει απασχολήσει κατά κόρον τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και να έχει αποτελέσει αντικείμενο εσωκομματικής κριτικής και τριβής.
Και τώρα που έφυγαν, τι άφησαν πίσω τους;
Μια κομμένη κοτσίδα και μια μισοφορεμένη γραβάτα. Διότι οι επίδοξοι δελφίνοι απαξιώνουν με κομψό τρόπο τις πολιτικές, τις επιλογές και το έργο των πρώην προέδρων, αγωνιώντας να παρουσιάσουν μια γενναία διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν και να κρατήσουν αποστάσεις. Υποσχόμενοι δομές, κανόνες, τεχνοκρατισμό και άνοιγμα στην κοινωνία. Κάτι που ανακάλυψαν τώρα τελευταία και μάλιστα μετά την εκλογική τους συντριβή. Διότι μέχρι πρότινος με τρόπο συντεταγμένο, έκαναν τη μέρα – νύχτα, προσπαθώντας με επιμονή να παρουσιάσουν μια εικόνα που δεν υπήρχε. Μια μαγική εικόνα φτώχειας, ανέχειας, απαξίωσης και καταστροφής.
Όσες προσπάθειες και να κάνουν, τόσο οι Podemos, όσο και ο Σύριζα ο δρόμος της συρρίκνωσης τους και της απαξίωσης τους είναι ο μοναδικός που έχουν να διανύσουν. Και θα πληρώσουν με τον χειρότερο τρόπο την τοξικότητα, την αρνητικότητα και τη διχαστικότητα με την οποία προσπάθησαν να μπολιάσουν την κοινωνία. Δυστυχώς γι’ αυτούς, το πολιτικό πύον χύθηκε στο εσωτερικό τους. Και δεν τους σώζει ούτε η κομμένη κοτσίδα, ούτε η μισοφορεμένη γραβάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου