«Τι θα το βάλω, 0,70;» μας είπε. «Μπελάς. Βάλτο εκεί στρογγυλό-στρογγυλό ένα ευρώ, να ξεμπλέξουμε.»
Οπότε «για να ξεμπλέξουμε», μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο οι 200 δραχμές που έφευγαν κάθε πρωί από την τσέπη μας έγιναν 340, έτσι για πλάκα. Σαν να μου φαίνεται πως ζούμε... παρόμοιες μέρες.
Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, το ίδιο πράγμα βλέπω. Έπαιρνα ένα συγκεκριμένο κουλούρι με σταφίδες στα 0,70, ξάφνου προχθές μου το χρέωσαν 0,90. Η φρατζολίτσα ψωμί των 320 γραμμαρίων από 0,50 πήγε στα 0,60, δεύτερη αύξηση μέσα σε δυο μήνες. Έπαιρνα τον καπνό μου 7,50 ευρώ, δεν άλλαξε η τιμή του, αλλά ξαφνικά ανακαλύπτω ότι αντί για τρεις μέρες μου κρατούσε δύο. «Τι έγινε, αύξησα το κάπνισμα;» αναρωτήθηκα, μέχρι που κοίταξα τα γραμμάρια και διαπίστωσα ότι από τα 40 είχαν κατέβει στα 30, έτσι στα αθόρυβα και στα μουλωχτά. Όχι παίζουμε.
Εντάξει, η κυβέρνηση θα ξαμολήσει τα κομάντο της (λέμε τώρα) να γραπώσουν τους βενζινάδες που αισχροκερδούν. Θα στείλει ελικόπτερα στα διυλιστήρια, θα κάνει απόβαση στους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας, θα βομβαρδίσει τη ρήτρα αναπροσαρμογής, θα ανοίξει τους κρουνούς που ξερνάνε ψυγεία και κλιματιστικά. Αλλά στον φούρνο, στο ψιλικατζίδικο, στο εμπορικό της γειτονιάς και στο μανάβικο, τι μπορεί να κάνει; Κι αυτή και κάθε κυβέρνηση.
Στην κοπελίτσα του σούπερ μάρκετ που κρατάει ολημερίς το μπλιμπλίκι και τσάκα-τσάκα αλλάζει διαρκώς τις τιμές στα ράφια, ποιος θα τη σταματήσει; Και πώς; Το αφεντικό της εννοώ, όχι την υπάλληλο. Πήγα προχθές να αγοράσω μια καρτέλα μπαταρίες για ακουστικά και από 5,50 ευρώ μου την έδωσαν 9 ευρώ παρακαλώ. Ένα λάστιχο για πότισμα αγόρασα, στο ίδιο σημείο ήταν οι ντάνες επί μήνες, από 16 ευρώ το πήρα 21. Δεν του έφτανε να το κάνει 20 του μπαγάσα, το πήγε στα 21ευρώ. Πεζοναύτες να μπουκάρουν σε κείνα τα μαγαζάκια διαθέτει το κράτος μας;
Τι διάολο, μας τρομοκρατεί τελικά ο πληθωρισμός εμάς τους Έλληνες ή τον έχουμε αγαπήσει παράφορα; Τον μισούμε ως καταναλωτές και τον λατρεύουμε ως επαγγελματίες; Σαλτάρουμε όταν αγοράζουμε, γουστάρουμε όταν πουλάμε; Μανιάζουμε ως μισθωτοί, αλλά αγαλλιάζουμε ως επιχειρηματίες, ως μαγαζάτορες ή ως πάροχοι και των πιο ασήμαντων υπηρεσιών; Πώς ακριβώς το κάνουμε δηλαδή; Με το ένα χέρι μουντζώνουμε την άνοδο των τιμών και με το άλλο χέρι τους δίνουμε μια μπουνιά να φύγουν προς τα πάνω;
Κατά τα άλλα μας φταίει ο Πούτιν που επιτίθεται, ο Covid που διαλύει τις εφοδιαστικές αλυσίδες ή ο Άδωνις που δεν μπορεί να κάνει ελέγχους στην αφηνιασμένη αγορά. Εντάξει, όλα είναι πολιτικά, αλλά μερικές φορές εκτός από πολιτικά είναι και εξοργιστικά…
Όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, το ίδιο πράγμα βλέπω. Έπαιρνα ένα συγκεκριμένο κουλούρι με σταφίδες στα 0,70, ξάφνου προχθές μου το χρέωσαν 0,90. Η φρατζολίτσα ψωμί των 320 γραμμαρίων από 0,50 πήγε στα 0,60, δεύτερη αύξηση μέσα σε δυο μήνες. Έπαιρνα τον καπνό μου 7,50 ευρώ, δεν άλλαξε η τιμή του, αλλά ξαφνικά ανακαλύπτω ότι αντί για τρεις μέρες μου κρατούσε δύο. «Τι έγινε, αύξησα το κάπνισμα;» αναρωτήθηκα, μέχρι που κοίταξα τα γραμμάρια και διαπίστωσα ότι από τα 40 είχαν κατέβει στα 30, έτσι στα αθόρυβα και στα μουλωχτά. Όχι παίζουμε.
Εντάξει, η κυβέρνηση θα ξαμολήσει τα κομάντο της (λέμε τώρα) να γραπώσουν τους βενζινάδες που αισχροκερδούν. Θα στείλει ελικόπτερα στα διυλιστήρια, θα κάνει απόβαση στους παρόχους ηλεκτρικής ενέργειας, θα βομβαρδίσει τη ρήτρα αναπροσαρμογής, θα ανοίξει τους κρουνούς που ξερνάνε ψυγεία και κλιματιστικά. Αλλά στον φούρνο, στο ψιλικατζίδικο, στο εμπορικό της γειτονιάς και στο μανάβικο, τι μπορεί να κάνει; Κι αυτή και κάθε κυβέρνηση.
Στην κοπελίτσα του σούπερ μάρκετ που κρατάει ολημερίς το μπλιμπλίκι και τσάκα-τσάκα αλλάζει διαρκώς τις τιμές στα ράφια, ποιος θα τη σταματήσει; Και πώς; Το αφεντικό της εννοώ, όχι την υπάλληλο. Πήγα προχθές να αγοράσω μια καρτέλα μπαταρίες για ακουστικά και από 5,50 ευρώ μου την έδωσαν 9 ευρώ παρακαλώ. Ένα λάστιχο για πότισμα αγόρασα, στο ίδιο σημείο ήταν οι ντάνες επί μήνες, από 16 ευρώ το πήρα 21. Δεν του έφτανε να το κάνει 20 του μπαγάσα, το πήγε στα 21ευρώ. Πεζοναύτες να μπουκάρουν σε κείνα τα μαγαζάκια διαθέτει το κράτος μας;
Τι διάολο, μας τρομοκρατεί τελικά ο πληθωρισμός εμάς τους Έλληνες ή τον έχουμε αγαπήσει παράφορα; Τον μισούμε ως καταναλωτές και τον λατρεύουμε ως επαγγελματίες; Σαλτάρουμε όταν αγοράζουμε, γουστάρουμε όταν πουλάμε; Μανιάζουμε ως μισθωτοί, αλλά αγαλλιάζουμε ως επιχειρηματίες, ως μαγαζάτορες ή ως πάροχοι και των πιο ασήμαντων υπηρεσιών; Πώς ακριβώς το κάνουμε δηλαδή; Με το ένα χέρι μουντζώνουμε την άνοδο των τιμών και με το άλλο χέρι τους δίνουμε μια μπουνιά να φύγουν προς τα πάνω;
Κατά τα άλλα μας φταίει ο Πούτιν που επιτίθεται, ο Covid που διαλύει τις εφοδιαστικές αλυσίδες ή ο Άδωνις που δεν μπορεί να κάνει ελέγχους στην αφηνιασμένη αγορά. Εντάξει, όλα είναι πολιτικά, αλλά μερικές φορές εκτός από πολιτικά είναι και εξοργιστικά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου