 |
| Σάντσεθ - Τσίπρας |
Οι ιδεοληψίες έχουν οξυνθεί στη δεκαετή μας κρίση και θέλουν πολύ κόπο για να λειανθούν
Μια κυβέρνηση που δεν διαχειρίστηκε ούτε τα βασικά του αριστερού DNA, κατάφερε να εγκλωβίσει τόσους ψηφοφόρους στο μύθο της
Κι όμως, ο Τσίπρας έκανε τη ρελάνς. Απογοητεύοντας πολλούς που ήλπιζαν στην ξεκάθαρη καταδίκη του λαϊκισμού του, κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων, που για διάφορους λόγους επιμένουν να τον θεωρούν προστάτη τους, απέναντι σε αυτό που φοβούνται ή καταδικάζουν...
Το 31,5% δεν είναι φυσικά μόνον όσοι έχουν ιδεολογικές καταβολές στην αριστερά και αρνούνται να εκσυγχρονίσουν την αντίληψή τους για το τι είναι προοδευτικό σήμερα ή όσοι πολύ φυσιολογικά απωθούνται από το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Είναι και δεκάδες χιλιάδες άλλοι που έχουν υποστεί επί δεκαετίες την πλύση εγκεφάλου περί νεοφιλελευθερισμού, που αρέσκονται στην επιδοματική πολιτική γιατί δεν επιθυμούν την προσπάθεια, τη σύγκριση ή την αξιολόγηση, ακόμα και αυτοί που επιθυμούν την ισοπέδωση φθονώντας συμπλεγματικά τους άλλους, γιατί το αυτοπαραμύθιασμα για το πόσο αξίζουν πάει σύννεφο. Σε αυτούς προστέθηκαν, σε σχέση με τις ευρωεκλογές, πολλοί νέοι της ηλικιακής ομάδας 17-25 και βεβαίως δημόσιοι υπάλληλοι που φοβήθηκαν τις απολύσεις και τα άλλα τρομολαγνικά. Όλες αυτές οι ιδεοληψίες έχουν οξυνθεί στη δεκαετή μας κρίση και θέλουν πολύ κόπο για να λειανθούν.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι ότι οι μισοί πολίτες δεν θέλουν να ψηφίσουν ένα συντηρητικό δεξιό κόμμα, αλλά το ότι δεν υπάρχει πια τίποτα στο πολιτικό φάσμα, ανάμεσα στους δύο μονομάχους, που να δείχνει ικανό να υποδεχτεί τους δυσαρεστημένους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όμως, ο Τσίπρας έκανε τη ρελάνς. Απογοητεύοντας πολλούς που ήλπιζαν στην ξεκάθαρη καταδίκη του λαϊκισμού του, κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων, που για διάφορους λόγους επιμένουν να τον θεωρούν προστάτη τους, απέναντι σε αυτό που φοβούνται ή καταδικάζουν...
Το 31,5% δεν είναι φυσικά μόνον όσοι έχουν ιδεολογικές καταβολές στην αριστερά και αρνούνται να εκσυγχρονίσουν την αντίληψή τους για το τι είναι προοδευτικό σήμερα ή όσοι πολύ φυσιολογικά απωθούνται από το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Είναι και δεκάδες χιλιάδες άλλοι που έχουν υποστεί επί δεκαετίες την πλύση εγκεφάλου περί νεοφιλελευθερισμού, που αρέσκονται στην επιδοματική πολιτική γιατί δεν επιθυμούν την προσπάθεια, τη σύγκριση ή την αξιολόγηση, ακόμα και αυτοί που επιθυμούν την ισοπέδωση φθονώντας συμπλεγματικά τους άλλους, γιατί το αυτοπαραμύθιασμα για το πόσο αξίζουν πάει σύννεφο. Σε αυτούς προστέθηκαν, σε σχέση με τις ευρωεκλογές, πολλοί νέοι της ηλικιακής ομάδας 17-25 και βεβαίως δημόσιοι υπάλληλοι που φοβήθηκαν τις απολύσεις και τα άλλα τρομολαγνικά. Όλες αυτές οι ιδεοληψίες έχουν οξυνθεί στη δεκαετή μας κρίση και θέλουν πολύ κόπο για να λειανθούν.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι ότι οι μισοί πολίτες δεν θέλουν να ψηφίσουν ένα συντηρητικό δεξιό κόμμα, αλλά το ότι δεν υπάρχει πια τίποτα στο πολιτικό φάσμα, ανάμεσα στους δύο μονομάχους, που να δείχνει ικανό να υποδεχτεί τους δυσαρεστημένους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο το ΚΙΝΑΛ παραμένει ένας οίκος ευγηρίας της κεντροαριστεράς, με στελέχη του τύπου Γεννηματά, Σκανδαλίδη και Πρωτόπαππα, τόσο δεν θα μπορεί να καταστεί ελκυστικό προς νέους ή μετακινούμενους ψηφοφόρους. Οι χειρισμοί για τη διεύρυνση απέτυχαν παταγωδώς. Πόσες ακόμα αναμετρήσεις χρειάζονται για να πιστοποιηθεί ότι η κυρία Γεννηματά δεν μπορεί να απλώσει τα φτερά της προς διψήφια ποσοστά;
Το ερώτημα λοιπόν είναι, τώρα, αν και κατά πόσον έχει πιθανότητες να ξαναγυρίσει στην εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας. Και με ποιο τρόπο, τον δημαγωγικό που εδώ και χρόνια γνωρίζει ή με στροφή προς μια σοβαρότερη σοσιαλδημοκρατική facade, που θα επιχειρήσει να αποκτήσει;
Η απάντηση είναι και πάλι στην κεντροαριστερά. Αν λοιπόν δεν αναδειχθεί σύντομα ένας Έλληνας Σάντσεθ, που θα παραλάβει το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ και θα το καταστήσει μια σοβαρή, αλλά και ελκυστική συνιστώσα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, τότε είναι πολύ φυσιολογικό να περιμένουμε την αδιαμφισβήτητη επικράτηση Τσίπρα στο χώρο και ενδεχομένως και την επάνοδό του στην εξουσία. Αν και το εγχείρημα δεν μοιάζει τόσο εύκολο, καθώς στα μεταπολιτευτικά χρόνια μόνο δύο μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής τους κατάφεραν να επιστρέψουν στην πρωθυπουργία, μετά από μικρό ή μεγάλο διάλειμμα: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Το μέγεθος Τσίπρα βέβαια είναι πολύ μικρότερο, ανάλογο της ευτέλειας και της ρηχότητας που έφερε στην επιφάνεια η κρίση. Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό ότι μια κυβέρνηση που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ούτε τα βασικά του αριστερού DNA, όπως το όνειδος της Μόριας ή της ακόμα μη έγκλειστης Χρυσής Αυγής (για να μη μιλήσουμε για τον εναγκαλισμό με την εκκλησία), έχει καταφέρει να εγκλωβίσει ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων στο μύθο της, ακόμα κι αν υπήρξε από πάσης πλευράς η πιο διχαστική και ανεπαρκής της μεταπολίτευσης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πολιτεύτηκε, μέχρι στιγμής, οργανωμένα και μεθοδικά. Απέφυγε πολλά ακροδεξιά και μη βαρίδια σε επικίνδυνες θέσεις, ανέδειξε την αξία του βιογραφικού, φρόντισε να ψωνίσει από το πάνω ράφι του ΚΙΝΑΛ, συγκράτησε τις δυνάμεις του προς τα δεξιά, επικοινώνησε με τους κεντροαριστερούς που επί της ουσίας τον ανέδειξαν αρχηγό πρώτα και μετά πρωθυπουργό.
Σε τελείως αντίθετο μήκος κύματος, ο Αλέξης Τσίπρας πολιτεύθηκε διχαστικά μέχρι τελευταίας στιγμής, μιλώντας για «εφιάλτες».
Το ερώτημα λοιπόν είναι, τώρα, αν και κατά πόσον έχει πιθανότητες να ξαναγυρίσει στην εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας. Και με ποιο τρόπο, τον δημαγωγικό που εδώ και χρόνια γνωρίζει ή με στροφή προς μια σοβαρότερη σοσιαλδημοκρατική facade, που θα επιχειρήσει να αποκτήσει;
Η απάντηση είναι και πάλι στην κεντροαριστερά. Αν λοιπόν δεν αναδειχθεί σύντομα ένας Έλληνας Σάντσεθ, που θα παραλάβει το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ και θα το καταστήσει μια σοβαρή, αλλά και ελκυστική συνιστώσα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, τότε είναι πολύ φυσιολογικό να περιμένουμε την αδιαμφισβήτητη επικράτηση Τσίπρα στο χώρο και ενδεχομένως και την επάνοδό του στην εξουσία. Αν και το εγχείρημα δεν μοιάζει τόσο εύκολο, καθώς στα μεταπολιτευτικά χρόνια μόνο δύο μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες της εποχής τους κατάφεραν να επιστρέψουν στην πρωθυπουργία, μετά από μικρό ή μεγάλο διάλειμμα: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Το μέγεθος Τσίπρα βέβαια είναι πολύ μικρότερο, ανάλογο της ευτέλειας και της ρηχότητας που έφερε στην επιφάνεια η κρίση. Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό ότι μια κυβέρνηση που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ούτε τα βασικά του αριστερού DNA, όπως το όνειδος της Μόριας ή της ακόμα μη έγκλειστης Χρυσής Αυγής (για να μη μιλήσουμε για τον εναγκαλισμό με την εκκλησία), έχει καταφέρει να εγκλωβίσει ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων στο μύθο της, ακόμα κι αν υπήρξε από πάσης πλευράς η πιο διχαστική και ανεπαρκής της μεταπολίτευσης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πολιτεύτηκε, μέχρι στιγμής, οργανωμένα και μεθοδικά. Απέφυγε πολλά ακροδεξιά και μη βαρίδια σε επικίνδυνες θέσεις, ανέδειξε την αξία του βιογραφικού, φρόντισε να ψωνίσει από το πάνω ράφι του ΚΙΝΑΛ, συγκράτησε τις δυνάμεις του προς τα δεξιά, επικοινώνησε με τους κεντροαριστερούς που επί της ουσίας τον ανέδειξαν αρχηγό πρώτα και μετά πρωθυπουργό.
Σε τελείως αντίθετο μήκος κύματος, ο Αλέξης Τσίπρας πολιτεύθηκε διχαστικά μέχρι τελευταίας στιγμής, μιλώντας για «εφιάλτες».
Η πλήρης κάλυψη και η επικράτηση του άξεστου Πολάκη έναντι του μετριοπαθούς Σταθάκη στα Χανιά είναι ενδεικτική για το πόσο κούφια είναι η δήθεν σοσιαλδημοκρατική στροφή του. Ακόμα και μετά την ήττα στρεψοδικεί ασυστόλως, κατηγορώντας τους άλλους γι’ αυτά που έκανε ο ίδιος. Οι αναφορές των κομματικών του εντύπων σε Βόρεια Κορέα, βιογραφικά και ρεβανσισμό προκαλούν θυμηδία.
Είναι στο χέρι των ψηφοφόρων να αποφανθούν αν θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον πολιτικό που με έναν πρωτόγνορο συνδυασμό αγραμματοσύνης και θράσους, τολμάει να τους κοροϊδεύει κατάμουτρα ότι βρίσκεται δήθεν απέναντι στις ελίτ και τα κακομαθημένα κολλεγιόπαιδα.
Είναι στο χέρι των ψηφοφόρων να αποφανθούν αν θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον πολιτικό που με έναν πρωτόγνορο συνδυασμό αγραμματοσύνης και θράσους, τολμάει να τους κοροϊδεύει κατάμουτρα ότι βρίσκεται δήθεν απέναντι στις ελίτ και τα κακομαθημένα κολλεγιόπαιδα.
Ποτέ ξανά τέτοιον πρωθυπουργό…
Φωτογραφία: © ΓτΠ ANDREA BONETTI / INTIME NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου