Άγνωστες πτυχές της ζωής του Νεϊμάρ.
Το σοβαρό του τροχαίο σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών.
Ο «καταιγισμός» τερμάτων που σημείωσε στα 13 του με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης και ο λόγος που τελικά αρνήθηκε να μετακομίσει στην Ισπανία!
Το τηλεφώνημα του Πελέ που... φρέναρε την μετακίνησή του στη Τσέλσι, αλλά και η στιγμή που ο ίδιος συνειδητοποίησε ότι αργά ή γρήγορα ο ποδοσφαιρικός κόσμος θα υποκλινόταν στο πλούσιο ταλέντο του...
Αυτά και άλλα πολλά περιέχει η αυτοβιογραφία του Βραζιλιάνου σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα!
Διαβάστε απόσπασμα του βιβλίου του που κυκλοφορεί και γνωρίστε λίγο περισσότερο τον άνθρωπο που έχει κλέψει μέχρι στιγμές τις εντυπώσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.
Η μέρα που φοβήθηκα ότι πέθανε (εξιστορεί ο πατέρας του)
Τον Ιούνιο του 1992, τέσσερις μήνες μετά τη γέννηση του γιου μου, πήγαμε στο Σάντος για να επισκεφθούμε κάποιους συγγενείς. Είχα παίξει για Uniao FC εκείνη τη μέρα. Οδηγούσα με τη γυναίκα μου δίπλα και πίσω τον γιο μου Ζουνίνιο (σ.σ. Νεϊμάρ) δεμένο στο παιδικό κάθισμα στο πίσω μέρος.
Να οδηγάς με βροχή σε βουνό είναι πάντα επικίνδυνο ειδικά σε δρόμο μίας κατεύθυνσης. Κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο ήρθε πάνω μας. Έστριψα αριστερά. Το άλλο αμάξι μας τράκαρε και πέρασε μέσα από την πόρτα μου. Το αριστερό μου πόδι είχε κολλήσει με το δεξί. Υπέστησα εξάθρωση λεκάνης. Ήμουν σε κατάσταση σοκ και φώναζα στη γυναίκα μου «πεθαίνω, πεθαίνω».
Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Η αίσθηση που θα μου δημιουργόταν μετά θα ήταν χειρότερη από τον πόνο που ένιωθα. Που είναι ο γιος μου; Εγώ και η γυναίκα μου δεν βρίσκαμε τον Νεϊμάρ. Νόμιζα ότι είχε βγει έξω από το αυτοκίνητο. Ήμασταν σχεδόν σίγουροι ότι χάσαμε τον γιο μας. Εν μέσω του πόνου που ένιωθα από τη λεκάνη μου, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι προσευχόμουν στον Θεό να πάρει εμένα αντί τον γιο μου. Το αυτοκίνητο σταμάτησε σε έναν βράχο. Από κάτω βρισκόταν ένα ρέμα και εμείς κρεμόμασταν ακριβώς από πάνω του. Η γυναίκα μου έπρεπε να βγει από το παράθυρο. Εγώ είχα παγιδευτεί με τη ζώνη ασφαλείας.
Ο μικρός έλειπε. Ο κόσμος που ήρθε να μας σώσει τον βρήκε κάτω από το πίσω κάθισμα. Δόξα τω Θεώ. Όταν τον έβγαλαν έξω, ήταν γεμάτος αίματα και τον μετέφεραν αμέσως στο νοσοκομείο. Το αίμα προήλθε από ένα μικρό κόψιμο στο κεφάλι από ένα θραύσμα γυαλιού.
Όταν απέρριψα την Τσέλσι
Ήταν Αύγουστος του 2010. Ο πατέρας μου και εγώ είχαμε συνάντηση με τον πρόεδρο Λουίς Σάντος στην Vila Belmiro. Η Τσέλσι είχε καταθέσει μία τεράστια πρόταση. Στα μέσα της συζήτησης, ο πρόεδρος έσβησε τα φώτα και μου έδειξε μία άδεια καρέκλα. «Αυτή είναι η καρέκλα του μεγάλο εθνικού αθλητικού ήρωα. Μετά τον θάνατο του Σένα, η καρέκλα είναι άδεια. Εάν ο Νεϊμάρ μείνει στη Σάντος και αρνηθεί την Τσέλσι, θα κάνει το πρώτο βήμα για να κάτσει στην καρέκλα» είπε ο πρόεδρος.
Αυτό μας έκανε να σκεφτούμε. Αυτή η απόφαση θα ήταν καθοριστική για τη ζωή μου. Ακόμα και ο Πελέ με κάλεσε. Μπορείτε να φανταστείτε πως σημαντικός ένιωσα. Ο Βασιλιάς του ποδοσφαίρου με κάλεσε και μου είπε να μείνω. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν η σωστή απόφαση για εμάς. Κάναμε το σωστό για την οικογένεια, του φίλους και την καριέρα μου.
Προπόνηση και αυτοσχεδιασμός
Το να αυτοσχεδιάζεις είναι κάτι απαραίτητο στο ποδόσφαιρο. Αυτό το έμαθα από μικρός. Πρέπει να έχεις στο νου σου κάποιον τρόπο παιχνιδιού και να προπονείσαι συνέχεια γι' αυτό. Όμως στο κρίσιμο σημείο ενός παιχνιδιού γνωρίζεις εάν πιάνει τόπο η δουλειά ή όχι. Το μυστικό είναι ότι είναι πιθανό να προπονείσαι στον αυτοσχεδιασμό. Πόσες φορές το έκανα στο σπίτι; Έπαιρνα την μπάλα, έστηνα τα έπιπλα και προσπερνούσα, ντριμπλάροντας ο,τι έβρισκα μπροστά μου. Έτσι πέρασα την παιδική μου ηλικία στο σπίτι του παππού μου, όπου ζούσα με τους γονείς μου. Μοιραζόμασταν ένα μικρό δωμάτιο εγώ, η αδερφή μου και οι γονείς μου. Από την πόρτα υπήρχε ένα στρώμα στα αριστερά, όπου όλοι κοιμόμασταν.
Μπροστά από το στρώμα ήταν ένα μπαούλο και μια ντουλάπα. Υπήρχε μικρός χώρος ανάμεσα στο στρώμα και στη ντουλάπα και βρισκόταν σε ένα στενό διάδρομο, όπου συνήθιζα να παίζω με τη μπάλα. Μου άρεσε να κλωτσάω τη μπάλα και να σουτάρω στο στρώμα, το οποίο το χρησιμοποιούσα σαν τέρμα. Τα ξαδέρφια μου έπαιζαν κι αυτοί. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν μέρος του παιχνιδιού. Η Τζένιφερ έκανε το ένα δοκάρι. Η αδερφή μου η Ραφαέλα έκανε το ένα δοκάρι για αρκετό καιρό. Η Λοράϊν και η Ραϊσα ήταν οι αντίπαλοι, ή για να το θέσω αλλιώς, ήταν κάτι σαν πειραματόζωα. Στέκονταν σαν εμπόδια και μερικές φορές φορούσαν φανέλες ομάδων, έτσι ώστε να νιώθω ότι έπαιζα σε κανονικό παιχνίδι.
Αργότερα, ο πατέρας μου κατάφερε να φτιάξει ένα μικρό γηπεδάκι στο σπίτι. Το ένα τέρμα ήταν στην πίσω πόρτα. Έπαιζα, περιέγραφα και πανηγύριζα. «Και ο Νεϊμάρ σκοράρει! Ο Νεϊμαρζίνιο!» Μου έχουν λείψει όλα αυτά. Υπήρχαν ακόμη και φάουλ. Όταν ντρίπλαρα και χτυπούσα στην πολυθρόνα, διαμαρτυρόμουν στον «φανταστικό» διαιτητή. Αλλά έπαιζα σαν να ήμουν σε κανονικό αγώνα.
Την άλλη μέρα, πήγα για φωτογράφιση για μια διαφημιστική καμπάνια. Όταν τελειώσαμε, ζήτησα να μου δώσουν μια μπάλα. Πήγα στο ασανσέρ και έκανα κόλπα. Συνέχιζα μέχρι να κατέβω τους ορόφους. Στο ισόγειο, κάποια παιδιά μου ζήτησαν αυτόγραφα. Μετά από μερικές φωτογραφίες, συνέχιζα να παίζω με τη μπάλα μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο. Σας λέω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το ποδόσφαιρο.
Η χαρά του δεν εξαρτώταν από τα χρήματα (εξιστορεί ο πατέρας του)
Όταν ο Νεϊμάρ ήταν 13ων ετών πήραμε αεροπλάνο για πρώτη φορά στη ζωή μας. Περάσαμε 19 μέρες στην Ισπανία. Η Ρεάλ έκανε παρόμοια πρόταση με αυτή που είχε κάνει στον Μέσι η Μπαρτσελόνα όταν ήταν μικρός. Ήθελε τον Νεϊμάρ στη Μαδρίτη, να μεγαλώσει στην Ισπανία, τόσο ως άνθρωπο όσο και ως αθλητής. Τα χρήματα ήταν πολύ καλά και ήταν νεαρός!
Σε αυτές τις 19 μέρες σημείωσε 27 γκολ κατά τη διάρκεια των προπονήσεων. Στο πρώτο τριήμερο είχαμε συμφωνήσει σε όλα. Το συμβόλαιο είχε φτιαχτεί και ο Νεϊμάρ με την αδελφή του θα λάμβαναν τις υποτροφίες τους. Το μόνο που απέμενε ήταν η υπογραφή της μητέρας του. Είχε και εκείνη εισιτήριο για να έρθει στην Ισπανία, αλλά προτίμησε να μείνει πίσω με την κόρη μας. Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά, ο Νεϊμάρ δεν φαινόταν καλά.
Του έλειπε το σπίτι του, η οικογένειά μας, οι φίλοι του, το σχολείο του, η πόλη και η Σάντος. Του έλειπαν τα πάντα. Το φαγητό ήταν καλό, αλλά πραγματικά θέλαμε να φάμε το δικό μας ρύζι και τα φασόλια. Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν αυτές τις ανάγκες. Τον έβλεπα να λυπάται όλο και περισσότερο. Παρόλο που η Ρεάλ μας προσέφερε τα πάντα, ένιωσα ότι η στιγμή δεν ήταν η κατάλληλη. Συμφώνησε και ο ίδιος. Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε στη Σάντος. Δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα. Το μόνο που ήθελα για εκείνον ήταν να συνέχιζε να παίζει με χαρά. Και δεν ένιωθε χαρούμενος τότε.
Περικυκλωμένος στα μαγαζιά
Συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει μια Τρίτη απόγευμα, ακριβώς στο ξεκίνημα της καριέρας μου το 2010, όταν αποχώρησα από την προπόνηση. Αποφάσισα να πάω στο εμπορικό κέντρο να αγοράσω μια συσκευή αναπαραγωγής ήχου. Πάρκαρα το αυτοκίνητο και όταν βγήκα έξω, υπήρχαν περίπου 10 άνθρωποι να μου ζητάνε αυτόγραφα και φωτογραφίες. Ξεκίνησα να υπογράφω και έβλεπα να σχηματίζεται μια μεγάλη ουρά στο πάρκινγκ.
Ξαφνικά, μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Ευχαρίστησα τους πάντες, φόρεσα το καπέλο μου και μπήκα γρήγορα στο εμπορικό κέντρο. Όμως κάποιοι άνθρωποι με ακολούθησαν. Όταν μπήκα στο μαγαζί, έγινε μια μεγάλη αναταραχή. Η ασφάλεια του εμπορικού έπρεπε να φυλάξει το χώρο. Δεν ήξερα πως να φύγω από εκεί. Στην αρχή, δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο συνέβαινε αυτό. Ήταν λίγο τρομακτικό. Κάποια κορίτσια έκλαιγαν τόσο πολύ όταν με είδαν, ενώ υπήρχαν πολλά παιδιά που είχαν το ίδιο μαλλί με εμένα. Όλο αυτό ήταν μια επιβράβευση για εμένα, όμως με τρόμαξε.
Πηγή : | www.coppa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου