Κατά την αλήστου μνήμης εποχή του Δηλιγιάννη (το «σύμβολο του παλαιοκομματισμού και της πολιτικής ολιγαρχίας» και αντιπάλου του Τρικούπη), το πρόγραμμα της αντιπολίτευσης ήταν γραμμένο σε μια σειρά: «Πρόγραμμά μας είναι το αντίθετο της κυβέρνησης».
Θα περίμενε κάποιος πως με την πάροδο κοντά 1,5 αιώνα τα πράγματα στην χώρα θα είχαν εξελιχθεί ευνοϊκά και πως οι παλαιοκομματικές μέθοδοι θα είχαν εγκαταλειφθεί...
Φοβούμαι όμως, πως η κατάσταση παρέμεινε η ίδια. Και αν για τότε θα μπορούσε να προβληθεί η δικαιολογία ότι το πολιτιστικό επίπεδο του λαού ήταν χαμηλό, λόγω ελλιπούς εκπαίδευσης, σήμερα ποια θα είναι η δικαιολογία;
Μάταια θα αναζητήσει κάποιος να βρει περίπτωση όπου η αντιπολίτευση να βρήκε κάποιο κυβερνητικό μέτρο θετικό και να το επικροτήσει. Τα κυβερνητικά μέτρα θεωρούνται ότι λαμβάνονται πάντα σε βάρος του λαού, ενώ τα ορθά τα προτείνει μόνον η αντιπολίτευση αλλά δεν λαμβάνονται υπόψη. Και μόλις η αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση, παίρνει τα ίδια μέτρα της προηγούμενης, τα οποία κατηγορούσε. Η μόνη διαφορά έγκειται στο περικάλυμμα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν λάβρος κατά του ΝΑΤΟ. Στις οπαδικές συγκεντρώσεις υπήρχαν πάντα πανό με το σύνθημα «Να φύγουν οι Βάσεις». Οι οποίες νατοϊκές βάσεις παρέμεναν στην χώρα βάσει συμφωνίας που ανανεωνόταν κάθε επταετία. Έληγε δηλαδή η άδεια εγκατάστασής τους, και υπογραφόταν καινούργια, για άλλα επτά χρόνια.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, έληξε κάποια στιγμή η συμφωνία επταετούς διάρκειας παραμονής των Βάσεων, η κυβέρνηση υπέγραψε -όπως και όλες οι προηγούμενες- την εκ νέου ανανέωση της Συμφωνίας. Πώς παρουσίασε ο πρωθυπουργός στον λαό την ανακολουθία του; Ότι η συμφωνία που υπέγραψε «είχε καταληκτική ημερομηνία ισχύος». Και οι οπαδοί ικανοποιήθηκαν, τα δε καλοβολεμένα στελέχη δεν αποκάλυψαν την παραπλάνηση, ότι δηλαδή όλες οι συμφωνίες είχαν καταλυτική ημερομηνία ισχύος.
Με αυτού του είδους τα φθηνά τεχνάσματα κυβερνιόμαστε. Δυσαρεστημένοι από τα δυσμενή σε βάρος μας μέτρα που παίρνει μια κυβέρνηση -ακόμη και τα αναγκαία-τείνουμε ευήκοο ους στα συνθήματα της αντιπολίτευσης, χωρίς να λάβουμε υπόψη ότι τα υποσχόμενα δεν είναι εφικτά.
Και μας κοροϊδεύουν τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, τα οποία εμπιστευόμαστε παρά τα παθήματά μας. Θεωρώ φαιδρό και αναληθές το επιχείρημα που προβάλλουν κομματικοί φορείς, υποστηρίζοντας ότι δεν ευθύνονται για τα δεινά του ελληνικού λαού, επειδή δεν βρέθηκαν στην κυβέρνηση. Είναι αναντίρρητο και γνωστό ακόμη και στον πρωτοετή φοιτητή πολιτικών επιστημών, ότι μια χώρα δεν διοικείται μόνον από την κυβέρνηση. Αλλά πλήθος μέτρων λαμβάνεται υπό την πίεση οργανωμένων συμφερόντων, είτε συντεχνιών είτε διαπλεκομένων επιχειρηματιών, αυτών που αποκαλούνται «ομάδες πίεσης».
Το παιχνίδι του συστήματος είναι απλό. Δυσαρεστημένοι από την «κακή» κυβέρνηση φέρνουμε στην εξουσία την «καλή» αντιπολίτευση, που μας έπεισε με άναρθρες κραυγές και αστήρικτα επιχειρήματα. Η νέα κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική της παλαιάς με ήσσονος σημασίας διαφοροποιήσεις, και όταν απογοητευτούμε και από αυτήν επαναφέρουμε στην εξουσία την «καλή» αντιπολίτευση, που ως κυβέρνηση την είχαμε απορρίψει. Και η κατάσταση διαιωνίζεται.
Θα πει κάποιος, θα αφήσουν οι «ισχυροί» να ιδρυθεί κόμμα το οποίο θα στραφεί εναντίον τους; Οι ρομαντικοί θα πουν, ναι. Οι ρεαλιστές θα πουν, όχι. Και τι πρέπει να γίνει; Τουλάχιστον, έως ότου δημιουργηθούν καταστάσεις στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, που θα επιτρέψουν κάποιες ουσιώδεις αλλαγές, έχουμε χρέος να επιλέξουμε τα σωστά πρόσωπα.
Αυτά που συμβαίνουν στην Βουλή, με διαλόγους αντάξιους των παλαιών «καραγωγέων», είναι δείγμα πως επιτρέπουμε να μας εκπροσωπούν πρόσωπα ακατάλληλα. Μέσα στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που προκρίνει ο καθένας, είναι δυνατόν να μη υπάρχουν πρόσωπα αξιόλογα; Ποιους όμως ψηφίζουμε; Πάλι τους ίδιους, αυτούς που μας απογοήτευσαν. Πώς να υπάρξει αλλαγή, όταν επιβραβεύουμε πρόσωπα με ανοίκεια συμπεριφορά και κόμματα που αντί επιχειρημάτων αρκούνται μόνον σε καταγγελτικό λόγο χωρίς παρουσίαση εφικτών προτάσεων;
Ο Μακεδών
Ο Μακεδών
Πηγή:Voria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου