Οι 7 γνωστότεροι «μύθοι» για το κρασί

Μολονότι το κρασί έχει βγει από την ζώνη του μυστηριώδους τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν ακόμη κάποιοι «μύθοι» γύρω από τον αγαπημένο μας οίνο, στους οποίους οι περισσότεροι πιστεύουν ακόμη…

Σίγουρα (ή… σχεδόν σίγουρα) θα έχετε πέσει κάποια στιγμή στη ζωή σας πάνω σε εκείνο τον τύπο που «τα ξέρει όλα για το κρασί και θα σας τα πει αμέσως». 

Φυσικά, συνήθως λέει ασυναρτησίες. 

Αυτή είναι η περίπτωση κάποιων που νομίζουν πως γνωρίζουν τα πάντα γύρω από το κρασί.

Η αλήθεια είναι πως εδώ την πατάνε και συμπαθέστατοι και καθόλου ξερόλες άνθρωποι, που απλώς θεωρούν πως οι παρακάτω μύθοι που αφορούν το κρασί -και συγκέντρωσε η Huffington Post- είναι «απαράβατοι νόμοι»…

Τα κόκκινα κρασιά πρέπει να ανοίγονται ώρες πριν σερβιριστούν ή να μπαίνουν σε καράφες πριν την κατανάλωση τους προκειμένου να «αναπνεύσουν»

Η συντριπτική πλειοψηφία των κόκκινων δε χρειάζεται να ανοιχτούν για να «αναπνεύσουν». Για την ακρίβεια, μόλις το 15-20% των κρασιών χρειάζεται επαφή με τον αέρα πριν το σερβίρισμα. Τα κρασιά που επωφελούνται της επαφής με τον αέρα συνήθως προέρχονται από συγκεκριμένα μέρη και βγαίνουν σε σχετικά μικρές ποσότητες. Τα περισσότερα κόκκινα κρασιά υπάγονται στην κατηγορία «αφαιρώ το φελλό και πίνω», χωρίς καμία αρνητική επίπτωση.

Οι Γάλλοι ανακάλυψαν το αφρώδες κρασί

Μπορεί πράγματι οι Γάλλοι να τελειοποίησαν τον αφρώδη οίνο στην περιοχή της Champagne, αλλά δεν το εφηύραν. Ο μύθος λέει ότι ο μοναχός Dom Pérignon ανακάλυψε το πώς θα μπορούσε να παράγει αφρώδες κρασί κατά λάθος, με τη διαδικασία της ζύμωσης σε εμφιαλωμένο κρασί να δημιουργεί φυσαλίδες. Η αλήθεια όμως, είναι πως αφρώδες κρασί είχε ήδη εμφανιστεί στην Αγγλία περίπου 19 χρόνια πριν ο Dom Pérignon δημιουργήσει το πρώτο του μπουκάλι.

Κι αυτό είχε να κάνει πολύ περισσότερο με την ανάπτυξη της χρήσης του γυαλιού σαν υλικού παρά με την οινοπαραγωγή. Ο καλός αυτός μοναχός, ωστόσο, έδωσε πράγματι τα κύρια χαρακτηριστικά της σαμπάνιας, σε ό,τι αφορά την ανάμειξη διαφορετικών τύπων σταφυλιών και εκλεκτών ποικιλιών για τη δημιουργία ενός μοναδικού προϊόντος, καθώς και τη χρήση φελλού και μεταλλικού στρώματος για το σφράγισμα των μπουκαλιών για τη δεύτερη ζύμωση.

Χρειάζεστε οπωσδήποτε κελάρι για να αποθηκεύετε το κρασί σας

Είναι λανθασμένη η άποψη που λέει ότι κάθε κρασί βελτιώνεται με τον καιρό. Και πραγματικά δεν είναι θέσφατο ότι χρειάζεστε κελάρι με επαγγελματικά τέλειες συνθήκες για την αποθήκευσή του. Κάθε αποθηκευτικός χώρος που η θερμοκρασία του δεν αλλάζει δραστικά μέσα στη χρονιά, που δεν έχει μεγάλη επαφή με φως και με δονήσεις είναι μια χαρά για να φυλάει κανείς το κρασί του ακόμη και για δεκαετίες.

Το μόνο που πρέπει κανείς να διασφαλίζει είναι το κρασί να βρίσκεται γυρισμένο στο πλάι σε ράφι ή κλειστό κουτί και να το «ενοχλήσετε» μονάχα όταν είστε έτοιμοι να το καταναλώσετε. Η επένδυση σε ειδικό χώρο για αποθήκευση κρασιού ή έστω η ενοικίαση έχει νόημα μονάχα αν θέλετε να φυλάξετε μεγάλες ποσότητες κρασιού, το οποίο πραγματικά να επωφελείται ποιοτικά από το πέρασμα των χρόνων.

Η σωστή θερμοκρασία σερβιρίσματος για το κόκκινο κρασί είναι η θερμοκρασία δωματίου

Αυτός ο «μύθος» ίσχυε για το κρασί τον 19ο αιώνα, όταν η μέση θερμοκρασία δωματίου ήταν 17° C ή και λιγότερο. Σήμερα, η κεντρική θέρμανση, που είναι διαδεδομένη σχεδόν σε κάθε σπίτι έχει ανεβάσει τη μέση θερμοκρασία στους 21°C ή και περισσότερο. Έτσι, το σερβίρισμα κόκκινου κρασιού σε αυτήν είναι λίγο παράταιρη προς τα πάνω σε σχέση με το πραγματικά αναγκαίο.

Η «ζέστη» αλλάζει τις αρωματικές αναλογίες και κάνει το αλκοόλ να γίνεται πιο αισθητό από όσο πρέπει στη γεύση. Οπότε ακόμη και το κόκκινο κρασί πρέπει να «δροσίζεται» λιγάκι πριν το σερβίρισμα, εκτός αν έχετε κελάρι. Απλώς βάλτε το μπουκάλι στο ψυγείο για 15-20 λεπτά πριν το σερβίρισμα για να το φέρετε πιο κοντά σε θερμοκρασία κελαριού.

Κρασιά που μυρίζουν σαν χώμα ή κοπριά είναι χαλασμένα

Ο συγκεκριμένος «μύθος» μπορεί να δημιουργήσει πολλά σχόλια, ωστόσο υπάρχουν τόσα αρώματα στα διάφορα είδη κρασιού που όταν δεν είναι έντονα προσδίδουν ποικιλία και πρωτοτυπία. Για τις συγκεκριμένες μυρωδιές είναι υπεύθυνο ένα βακτήριο, συγκεκριμένα το Brettanomyces, πιο γνωστό ως «brett» που πράγματι μπορεί να κάνει το κρασί να μυρίζει σαν ένα άλογο που έχει μόλις τρέξει ή σαν την αυλή του αχυρώνα.

Αν η δράση του βακτηρίου είναι πολύ έντονη, τα αρώματα αυτά αλλάζουν προς το βινύλιο ή το νάιλον, πράγμα που είναι σημαντική αλλοίωση γεύσης. Κι όμως, λίγο άρωμα «αλόγου» ή «κοπριάς» καμιά φορά, οδηγούν σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα, ειδικά σε ό,τι αφορά κρασιά από τη Βουργουνδία.

Όλα τα κρασιά βελτιώνονται με τα χρόνια

Σχεδόν όλα τα κρασιά σήμερα δημιουργούνται για να καταναλωθούν μέσα στη χρονιά στην οποία εμφιαλώνονται. Τα κόκκινα μπορούν φυσικά να αντέξουν μέχρι και 4 χρόνια, ενώ τα ροζέ, με λίγες εξαιρέσεις, πρέπει οπωσδήποτε να καταναλωθούν μέσα στο χρόνο εμφιάλωσης.

Τα περισσότερα λευκά αντέχουν το πολύ μέχρι δύο χρόνια. Υπάρχει ωστόσο πράγματι μια μειοψηφία κρασιών που ευνοούνται γευστικά από την «ωρίμανση» -κατ’ εξαίρεση αυτών των κανόνων- ειδικά κάποια κόκκινα και γλυκά κρασιά.

Πρέπει να είσαι ειδικός «για να εκτιμήσεις το καλό κρασί»

Όπως και με το φαγητό, ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με πολύ καλό κρασί όταν το γευτείς. Δε χρειάζεσαι δίπλωμα μάγειρα για να εκτιμήσεις μια πολύ καλή μπριζόλα και με την ίδια λογική δε χρειάζεται να είσαι ειδικός του κρασιού για να σε συνεπάρουν τα αρώματα και η γεύση ενός πολύ καλού μπουκαλιού.

Για κάποιους από εμάς, αυτό αποτελεί ευκαιρία για να μάθουμε παραπάνω πράγματα για το είδος, ωστόσο δεν είναι απαραίτητο κάθε άνθρωπος να πάρει το ζήτημα τόσο σοβαρά για να εκτιμήσει απλώς ένα μπουκάλι κρασί για να συνοδεύσει το φαγητό του. Ο κανόνας είναι απλός: πίνετε αυτό που σας συναρπάζει και αναζητήστε παρόμοιας γεύσης και χαρακτηριστικών ετικέτες.

Πηγή: http://www.clickatlife.gr

by Αντικλείδι , http://www.antikleidi.wordpress.com