Τα αχυρόδεντρα

Μάθαμε κάτι καινούριο μέσα στο 2024 που μας εγκαταλείπει; 

Ως άτομο ο καθένας μας δεν ξέρω, εξαρτάται από τον χαρακτήρα που διακονούμε. Ως λαός πάντως, είμαι μάλλον σίγουρος πως όχι, δε μάθαμε τίποτα. Εντάξει, δεν παριστάνω τον πιο γνωστικό άνθρωπο της οικουμένης ούτε διεκδικώ τον ρόλο του σοφού συλλογικού συμβουλάτορα της κοινωνίας μου, αλλά δυο γαϊδουριών άχυρα θαρρώ ότι μπορώ να τα ξεχωρίσω. Αντιθέτως, βλέπω ότι όσο περνά ο καιρός, τόσο οι συμπατριώτες μου χάνουν αυτή τη στοιχειώδη ικανότητα που αφορά τα άχυρα και τα γαϊδούρια.

Ξέρετε γιατί; Διότι μόλις μαζευτούν δυο-τρεις Έλληνες και τους δώσεις ένα κοφίνι άχυρα για να τα χωρίσουν σε δυο ίσα μέρη ώστε να ταΐσουν τα ζωντανά τους, αναδύονται αυτομάτως όλα τα προαιώνια χούγια που συνοδεύουν για αιώνες τη φυλή μας. 

Με το καλημέρα αρνούνται να κάνουν τη μοιρασιά, διότι θεωρούν ότι τα άχυρα είναι λίγα και τα γαϊδούρια τους δικαιούνται περισσότερα... 

Από ποιον τα δικαιούνται; Από όλους. Από τη φύση, από την ιστορία, από τους ξένους, από την κυβέρνηση, από τον δήμαρχο, από τον έμπορο ζωοτροφών, από τον γείτονα, από όποιον και από όλους τέλος πάντων.

Την ερώτηση αν δούλεψαν επαρκώς ώστε να υπάρχει περισσότερο άχυρο στον στάβλο τους δεν την κάνουν ποτέ. Διότι πιστεύουν ότι έχουν δουλέψει ήδη πάρα πολύ στη ζωή τους και προφανώς πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον πάνω στον πλανήτη. Ούτε αποδέχονται ότι το άχυρο ως αγαθό υπάρχει γενικώς σε συγκεκριμένες ποσότητες, άρα η μοιρασιά είναι κάτι εκ της φύσης αναγκαίο. Όχι, είναι βέβαιοι ότι κάπου υπάρχει άπειρο άχυρο, αλλά αυτοί δεν το έχουν στον αχυρώνα τους διότι κάποιος τους το κλέβει. Στο μυαλό μας, υπάρχουν εκατομμύρια αχυρόδενδρα, απλώς τα τρυγούν οι άλλοι.

Όσο καιρό διεκδικούν την επιπλέον ποσότητα που «δικαιούνται», τη διανέμουν παραλλήλως. Ο πλούτος εν Ελλάδι, πριν καν αποκτηθεί, διαμοιράζεται. Κανένας δεν περιμένει πρώτα να τον δει κι ύστερα να τον κατανείμει, όλοι τον έχουν ήδη φάει πριν καν παραχθεί. Γι αυτό και να τους ρωτήσεις «να δανειστούμε για να έχετε παραπάνω άχυρο;» θα απαντήσουν αμέσως «ναι», δίχως να αναρωτηθούν με τι λεφτά θα ξεπληρώσουν το χρέος. Ή μάλλον, θέλουν να δουν το παραπάνω άχυρο στην αποθήκη τους (που κι αυτό λίγο θα τους φανεί), δίχως να ξέρουν καν πως αποκτήθηκε. Οπότε θα μπορούν εύκολα να αγανακτήσουν όταν κάποτε τους ζητηθούν τα χρωστούμενα.

Κι όταν τελικά τρακάρουν με την πραγματικότητα και διαπιστώσουν τελεσίδικα ότι μ’ αυτή την ποσότητα άχυρου πρέπει να πορευτούν, θα μαλλιοτραβηχτούν πάραυτα. Όλοι γύρω, τους κλέβουν, τους ρίχνουν, τους ξεγελούν, τους κοροϊδεύουν, πάντως μια τίμια μοιρασιά της προκοπής δεν πρόκειται να κάνουν. Γι αυτό και προσπαθούν να ανταποδώσουν τα ίδια κι εκείνοι στους υπόλοιπους, κλέβοντας τους. Και φυσικά, ανεξαρτήτως τι θα πάρει τελικά ο καθένας, άπαντες θα μείνουν δυσαρεστημένοι. Θα φύγουν από τον στάβλο προς το σπίτι τους με την πίκρα του πιο έξυπνου και παράλληλα του πιο αδικημένου ανθρώπου (και λαού) της οικουμένης.

Στο μεταξύ, με τούτα και με κείνα, το γαϊδουράκι το κακόμοιρο όλο και αδυνατίζει, καθεύδει προς αργό θάνατο… Το γαϊδούρι είναι η χώρα, έτσι; Και το μέλλον μας… μην ξεχνιόμαστε.

Δημήτρης Καμπουράκης