Αλλά στο τελείωμα του χρόνου, και μετά από πολλές διακυμάνσεις, το εγχώριο τουλάχιστον πολιτικό σκηνικό φαίνεται πως κανονικοποιείται και μπαίνει μάλλον σε φάση ηρεμίας.
Ο Σύριζα έφτασε μεν στα όρια της διάλυσης, αλλά φαίνεται πως ανακάμπτει με την εκλογή Φάμελλου, ο Κασσελάκης, όπως αναμενόταν, έφτιαξε δικό του κόμμα, κυρίως για να χωρέσει το εγώ του, ο Ανδρουλάκης επανεκλέχθηκε μάλλον άνετα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς, με αποκλειστικά δική του ευθύνη, ζει ένα δεύτερο πολιτικό χειμώνα, κάποιοι αντιρρησίες στη ΝΔ ησύχασαν, αφού πείστηκαν ότι ο γάμος των ομοφύλων δεν απειλεί τα ιερά και τα όσια της φυλής και του έθνους, ούτε ο Μητσοτάκης σκέφτεται να εκχωρήσει το μισό Αιγαίο στον Ερντογάν...
Τελευταία εκκρεμότητα είναι η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και σε δύο βδομάδες από τώρα θα ξέρουμε και το πρόσωπο που θα υποδειχθεί. Και που αν δεν είναι η νυν Πρόεδρος, θα είναι πιθανότατα πάλι κάποιο πρόσωπο ευρείας αποδοχής, ίσως με άρωμα κεντροαριστεράς αλλά πέρα και πάνω από στενές κομματικές αναφορές και εξαρτήσεις.
Και μετά απ’ αυτό, απομένουν 2,5 περίπου χρόνια καθαρού πολιτικού χρόνου στο κυβερνών κόμμα, ώστε να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα προκειμένου να μπει οριστικά στις ράγες της ανάπτυξης, αφήνοντας πίσω τα χρόνια της κρίσης και το βαλκανικό παρελθόν της.
Το ΠΑΣΟΚ είναι προφανώς σε φάση δημοσκοπικής τουλάχιστον ευφορίας, πράγμα όμως απολύτως αναμενόμενο μετά την επανεκλογή Ανδρουλάκη αλλά και τις ισχυρές αναταράξεις στον Σύριζα. Υπάρχει αναμφισβήτητα ώσμωση μεταξύ των δύο χώρων, ώσμωση που όμως είναι πεπερασμένη, πράγμα που αποδεικνύεται και από το δημοσκοπικό «φρενάρισμα» του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες μετρήσεις σε αντιδιαστολή με την- ισχνή έστω- ανάκαμψη του Σύριζα.
Το βασικό όμως πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι το κραυγαλέο έλλειμμα στελεχών, αξιοπιστίας και κυβερνησιμότητας.
Ο κόσμος συνεχίζει να αναρωτιέται γιατί το ΠΑΣΟΚ είπε όχι στα μη κρατικά ΑΕΙ, όχι στην επιστολική ψήφο των ευρωεκλογών, όχι στην εξυγίανση των ναυπηγείων, όχι στα απογευματινά ιατρεία. Και γιατί ετοιμάζεται να πει πάλι όχι στο διεθνές απολυτήριο αλλά και την επιστολική ψήφο, στις εθνικές αυτή τη φορά, εκλογές.
Πέραν της ανάγκης για διαφοροποίηση, λογική εξήγηση δεν υπάρχει.
Αλλά με το «όχι σε όλα» και μόνο με τη στείρα διαφοροποίηση, δεν χτίζεις ούτε σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, ούτε αποκτάς προφίλ υπεύθυνης κυβερνητικής δύναμης που είναι και το ζητούμενο. Με αυτό το δεδομένο, η δυναμική του ΠΑΣΟΚ φαίνεται μάλλον να πιάνει ταβάνι.
Από την άλλη μεριά, η κυβερνητική παράταξη δείχνει σημάδια δημοσκοπικής ανάτασης, σταθεροποιούμενη πλέον κοντά στο 30% και με σταθερά διψήφια διαφορά από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ.
Καθόλου άσχημα για ένα κόμμα με 6 συνεχόμενα χρόνια στην εξουσία, τα περισσότερα απο τα οποία, δεν ήταν και καθόλου ανέφελα.
Ας θυμηθούμε την πανδημία και τα λοκντάουν, την απόπειρα εισβολής στον Έβρο, την κρίση με την Τουρκία και το Όρουτς Ρέις στην ανατολική Μεσόγειο, την ενεργειακή κρίση που πυροδότησε την ακρίβεια, την εισβολή στην Ουκρανία, την κρίση στη Μέση Ανατολή, το θέμα των υποκλοπών, τις μεγάλες φωτιές σε Ρόδο, Εύβοια, Έβρο, τον Daniel που ισοπέδωσε τη μισή περίπου Θεσσαλία αλλά και τα Τέμπη.
Παρ ’όλα αυτά, έγινε σημαντικό έργο στην εξαετία που πέρασε με την ανάταξη της Οικονομίας, την ενίσχυση της Άμυνας, τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, τις σημαντικές βελτιώσεις στο ΕΣΥ και την Υγεία, την Ψηφιοποίηση μιας σειράς υπηρεσιών του Κράτους, το νέο δικαστικό χάρτη και τις τομές στη Δικαιοσύνη, τα δημόσια έργα και τις Υποδομές, την καταπληκτική δουλειά στον Πολιτισμό αλλά και τη συνολική γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας.
Έργο, που παρά τα όποια λάθη και αστοχίες, κανείς καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί να αρνηθεί.
Και αν δεν υπάρξουν απρόβλεπτα γεγονότα, τα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμη καλύτερα.
Ενδεικτικά και μέσα στο 2025, παραδίδεται η επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης, η νέα εθνική Πατρών -Πύργου, το νέο Κτηματολόγιο, ενώ η χώρα παραλαμβάνει και την πρώτη υπερσύγχρονη φρεγάτα Belharra. Μέχρι το τέλος του έτους αναβαθμίζονται επίσης 93 δημόσια νοσοκομεία και 156 κέντρα υγείας.
Με αυτή την έννοια, η πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας που αποδεικνύεται τόσο ανθεκτική, δεν είναι καθόλου τυχαία.
Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε μακράν καλύτερος διαχειριστής και αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι η προσωπική του αποδοχή υπερβαίνει αυτήν της Νέας Δημοκρατίας.
Και ενόσω δεν διαφαίνεται αξιόπιστη εναλλακτική, αυτό δεν προβλέπεται ν ‘αλλάξει.
Ανησυχούν βέβαια μερικοί, γιατί το λεγόμενο «σκηνικό του 1,5 κόμματος» οδηγεί σε ατελή δημοκρατία. Υπερβολική εκτίμηση αλλά και έτσι να είναι, δεν φταίει ο Μητσοτάκης γι’ αυτό.
Και στο τέλος της ημέρας, όσο η παρούσα κατάσταση εγγυάται την πρόοδο της χώρας και την πολιτική σταθερότητα, αυτό δεν είναι και ιδιαίτερα δυσάρεστο.
Μια πολιτική σταθερότητα που δεν είναι καθόλου αυτονόητη και δεδομένη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και μέσα σ ’ένα περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις.
Νέα χρονιά λοιπόν, νέες προκλήσεις, πολλές ευχές !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου