Η απώλεια του Γιάννη Αγγέλου, τραγική και επώδυνη, για την οικογένειά του, τον Κώστα Καραμανλή, τους υπόλοιπους φίλους του και όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, πολύ περισσότερο να συνεργαστούν μαζί του, εικονοποιεί ένα μελαγχολικό τέλος εποχής.
Μιας συγκεκριμένης εποχής. Μιας εποχής στην οποία η πολιτική είχε ακόμη βάθος, και οι σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών της...
μπορούσαν να οικοδομηθούν σε μια βάση περισσότερο στέρεη από την εφήμερη και επιδερμική αναζήτηση πρόσκαιρων συμμαχιών.
Η εποχή που φεύγει μαζί με τον Γιάννη Αγγέλου, είναι μια εποχή στην οποία αισθανόσουν ότι άξιζε να ασχολείσαι με τα κοινά. Με την πολιτική στον πυρήνα αλλά και τις περιφερειακές παραμέτρους της. Να δίνεις, όχι με την προσδοκία ότι θα εισπράξεις… αύριο, αλλά ότι θα χτίσεις σε ορίζοντα χρόνου, για μια ανακυττάρωση της πολιτικής σε επίπεδο προσώπων, συμπεριφοράς, νοοτροπίας, κουλτούρας, ηθικής και προτεραιοτήτων.
Συνιστά σκανδαλιστική αφέλεια η υποτίμηση της πλέον ωμής πραγματικότητας αυτών των δύσκολων ετών της κρίσης. Η κρίση την οποία διέρχεται η Ελλάδα είναι εθνική, βαθιά και σύνθετη. Πάνω από όλα όμως, είναι κρίση πολιτικής ηγεσίας. Κρίση αντιπροσώπευσης. Εκείνοι που έχουν πλέον δικαίωμα υπογραφής για αποφάσεις που καθορίζουν κατά τρόπο μη αναστρέψιμο τη ζωή μας, είναι επιλεγμένοι από το… κάτω ράφι.
Θα αντικρούσει κανείς βεβαίως, ότι η ευθύνη είναι δική μας. Εμείς τους επιλέγουμε. Έτσι είναι. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά ωστόσο είναι ότι, μετά τις εκλογές του 2009, τις εκλογές που το “λεφτά υπάρχουν” έδιωξε τον Κώστα Καραμανλή από το Μέγαρο Μαξίμου, ένα μεγάλο μέρος μετριοπαθών, σοβαρών και αξιόλογων Ελλήνων απέχει. Δεν συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Κάθεται σπίτι του, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της δικής του άρνησης και γενικής απαξίωσης.
Τις επιπτώσεις βεβαίως τις ζούμε με τρόπο δραματικό στην καθημερινότητά μας. Το πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων και ρεαλιστικές προσδοκίες βελτίωσης δεν υπάρχουν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ελλάδα, μόνη από κάθε άλλη χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο, ή αντιμετώπισε τόσο ακραία κρίση, αδυνατεί να βρει τον οδικό χάρτη της εξόδου από την κρίση αυτή. Αντιθέτως, τελματώνει χειρότερα.
Η εποχή στην οποία ο Γιάννης Αγγέλου ήταν υπόδειγμα αξιοπρέπειας και ήθους, σε συνδυασμό με τη συνέπεια της διακριτικής παρουσίας στο πλευρό του τελευταίου πολιτικού που ψηφίστηκε μαζικά από πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες, είχε αφορμές για να ονειρευτείς. Να σχεδιάσεις. Να ελπίζεις.
Σήμερα, σερνόμαστε λες και έχουμε τραβήξει χειρόφρενο στο μέλλον. Ανεχόμενοι τους ολίγιστους, αρνούμενοι να αναζητήσουμε τους καλύτερους. Αυτό λέγεται ανατροφοδότηση της κρίσης. Και δοκιμάζει τα όρια των εθνικών αντοχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου