Τα ψέματα τελείωσαν. Οι εκλογές βρίσκονται προ των πυλών. Ως εκ τούτου, ο ελληνικός λαός καλείται να διαχειριστεί την τύχη του. Καλείται να επιλέξει μεταξύ των δύσκολων και ρεαλιστικών λύσεων, οι οποίες απαιτούν μακροπρόθεσμη προσπάθεια, και των ατελέσφορων υποσχέσεων λαϊκισμού. Σε κάθε περίπτωση, επίκειται μια αγχώμαλη εκλογική αναμέτρηση.
Αν προσπαθήσουμε να αποκρυσταλλώσουμε τη γενκή διάθεση του εκλογικού σώματος, θα διαπιστώσουμε ότι διακατέχεται από την φλογερή ανάγκη να αποσχιστεί από το σηψαιμικό κατεστημένο και να αποκαταστήσει τους θεσμούς...
Συγχρόνως, παρατηρούμε μια έντονη τάση για αποδέσμευση από την μνημονιακή πολιτική της λιτότητας και του εξορθολογισμού του δημοσίου, ως αποτέλεσμα της αναντίρρητης συρρικνώσεως του πραγματικού εισοδήματος της πλειονότητας των Ελλήνων. Ο λαός μας ποθεί μια αλλαγή, ωστόσο αυτή παραμένει ακαθόριστη. Όμως, αν επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στον τρόπο με τον οποίο ο λαός αξιολογεί την υπάρχουσα πραγματικότητα με δεδομένο ότι αυτή προκύπτει από την αύξηση της εμπιστοσύνης προς την αντιπολίτευση, θα καταλήξουμε στο ότι η κρίση δεν μετέβαλε καθόλου τον τρόπο με τον οποίο αυτός επιζητά τις μεταρρυθμίσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται πως είναι η φωνή του λαϊκού αιτήματος ενάντια στη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις, την αβάσταχτη φτώχεια και την αμείλικτη κρατική εξουσία. Επίσης, υποτίθεται πως είναι το κόμμα που θα επιφέρει ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις σε όλες τις κρατικές δομές και θα υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το ίδιο πιστεύει και ο λαός και για αυτό του δίνει σαφές προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η αντιπολίτευση προτίθεται να εφαρμόσει ως λύσεις όλες τις θνησιγενείς αιτίες της τρέχουσας παρακμής. Υπόσχεται πακτωλό χρημάτων και διορισμούς στο δημόσιο ενώ κατέχει πλήρη επίγνωση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Υπόσχεται αύξηση στο βασικό μισθό ενώ γνωρίζει πως αυτό είναι αδύνατον, τουλάχιστον στην βραχυπρόθεσμη περίοδο, λόγω του φαινομένου της ακαμψίας των μακροοικονομικών μεταβλητών. Στηλιτεύει την επικράτηση του πελατειακού κράτους ενώ τάσσεται κατά της αξιολογήσεως των δημόσιων υπαλλήλων, η οποία είναι η πεμπτουσία της διαφθοράς. Δεσμεύεται ότι θα ελαττώσει την ανεργία, αλλά δεν έχει παρουσιάσει ούτε μια πρόταση για την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα. Γενικά, διακρίνεται για τον ακατάσχετο λαϊκισμό του και τα παιδαριώδη ψέματα. Ψέματα που υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού διαδραματίζουν το ρόλο μιας νεκρής ελπίδας.
Απαράδεκτες είναι οι θέσεις του και για το μεταναστευτικό, αφού η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία υπόσχεται χορήγηση υπηκοότητας σε όλους τους μετανάστες εγκυμονεί κινδύνους που σχετίζονται με την εθνολογική αλλοίωση του τόπου, την εκτίναξη της ανεργίας των νεοεισερχόμενων αλλοδαπών και με τη δυσχέρεια βραχυπρόθεσμης αφομοιώσεως των. Ακόμη και ένα βρέφος θα καταλάβαινε πως πρόκειται για ένα προεκλογικό τέχνασμα που αποβλέπει στην αλίευση ψήφων και όχι στην διαφέντευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ομοίως, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας μόνο λυσιτελείς δεν είναι, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πως προωθούνται μέσω καταλήψεων, προπηλακισμών και απαξιώσεως του ίδιου του θεσμού του πανεπιστημίου.
Συνοψίζοντας τα ανωτέρω, βλέπουμε ότι η αντιπολίτευση, κόντρα στην στειρότητα της τωρινής κυβερνήσεως, δεν έχει να αντιπροτείνει το παραμικρό. Αντιθέτως, επιδίδεται σε μια αδιάλειπτη προσπάθεια εξοντώσεως του αντιπάλου άνευ επιχειρημάτων, μόνο και μόνο για να κερδίσει τις εντυπώσεις από όλους εκείνους που απαξιώνουν συλλήβδην τους πολιτικούς, ως αντίδραση στην ανάγκη αναλήψεως των δικών τους ευθυνών. Η μικροπολιτική κυριολεκτικώς οργιάζει και το κοινωνικό συμφέρον θυσιάζεται στο βωμό της "καρεκλοκένταυρης" εξουσίας. Εννοείται πως ούτε η τρέχουσα κυβέρνηση απαλλάσσεται των ευθυνών της. Η εμμονή της με την διατήρηση του ευμεγέθους δημοσίου, η εξοργιστική της εξάρτηση από τις κρατικοδίαιτες συντεχνίες και η βραδυκίνητη διαδικασία εξυγιάνσεως είναι μερικά από τα ατοπήματα που ενδεχομένως να συμβάλουν στην εκλογική της ήττα. Βέβαια, η άκαινα του ΕΝΦΙΑ είναι η βασική παράμετρος κινδύνου της κυβερνητικής βιωσιμότητας, αφού έχει προκαλέσει αισθητή συμπίεση του εισοδήματος και "δήμευση" της ιδιοκτησίας πολλών συμπολιτών μας.
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Είναι η απεικόνιση του πως θα θέλαμε να είναι τα πράγματα. Είναι άκρως εφησυχαστικό να πιστεύουμε πως η αντιπολίτευση ενσαρκώνει τον τιμωρό του εγκλήματος. Όπως και θα ήταν ακόμη καλύτερα αν υπήρχαν "λεφτόδεντρα" και όλοι να μπορούσαμε να ζούμε πλουσιοπάροχα χωρίς να εργαζόμαστε.
Δυστυχώς, τα όνειρα είναι ορατά μόνο στον ύπνο μας. Ο εξωραϊσμός της φρικτής πραγματικότητας απαιτεί ρεαλιστικούς στόχους. Τόσο η αντιπολίτευση όσο και ο λαός πρέπει να εμπεδώσουν πως αν δεν ξυπνήσουν εγκαίρως από το λήθαργο του "στρουθοκαμηλισμού", θα εγκλωβιστούν ες αίδιον σε αδιέκβατες ατραπούς ανολβίας. Η οικονομική δυσπραγία και το δυσλειτουργικό κράτος όχι μόνο δεν θα διορθωθούν, αλλά θα διευρυνθούν ακόμη περισσότερο. Ο λαός μας οφείλει στις επερχόμενες γενιές να καταλάβει ότι φταίει. Φταίει για τον επονείδιστο φόρο ακινήτων διότι φοροαπέφευγε επιμελώς. Φταίει για τμήμα του δημοσίου χρέους διότι έκλεβε το κράτος μέσω παράνομης συνταξιοδοτήσεως, πλαστών δικαιολογητικών για την επιστροφή του ΦΠΑ και παρανόμως χορηγούμενων επιδοτήσεων. Φταίει για τις άθλιες εγκαταστάσεις των πανεπιστημίων διότι κάποιοι βανδάλιζαν τη δημόσια περιουσία. Φταίει για το διεφθαρμένο σύστημα υγείας διότι συναινούσε στο "φακελλάκι". Φταίει για τον καταποντισμό της αξίας των ακινήτων διότι έχτιζε αφειδώς, χρηματοδοτούσε μόνο με δάνεια τα τσιμέντα και παρήγε πλασματική υπεραξία. Φταίει για την ανεργία των νέων μελών του διότι δεν τα έμαθε να αγωνίζονται αξιοκρατικώς και κοπιαστικώς για την υλοποίηση των στόχων τους. Φταίει γιατί επαιτούσε για μια θέση στο δημόσιο με αντάλλαγμα ένα σταυρό. Είναι τόσα πολλά τα "φταίει" του λαού μας.
Από την άλλη, οι πολιτικοί μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, φταίνε και εκείνοι. Καταχράστηκαν την εξουσία που τους δόθηκε για να εξυπηρετήσουν ιδιοτελή συμφέροντα, εξηπάτησαν το λαό και παρανομούσαν κατά συρροή. Είδαν την πολιτική ως μέσον πλουτισμού και όχι ως ευκαιρία βελτιώσεως της κοινωνίας. Λαός και πολιτικοί χόρεψαν το χορό της διαπλοκής και της ασυδοσίας, χρεωκόπησαν τη χώρα και κατακρεούργησαν τις φιλοδοξίες των παιδιών μας. Ακόμη και τώρα, όπου τα δανεικά τελείωσαν και η ευρωπαϊκή επιτήρηση χάραξε το δρόμο του ορθολογισμού δίνοντας τις βάσεις για να συγκροτηθεί ένα σοβαρό κράτος, οι περισσότεροι ζουν το μύθο τους.
Η αλήθεια είναι αλγεινή. Όποιος και αν κερδίσει τις εκλογές, τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν μεταβληθεί ριζικώς η νοοτροπία του λαού μας. Κανένα χρέος δεν θα μειωθεί, καμία ανεργία δεν θα συρρικνωθεί, κανένα ανθρώπινο δικαίωμα δεν θα διεκδικηθεί. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξουμε εμείς. Και για να συμβεί αυτό, αφενός απαιτείται δουλειά και αφετέρου συμφιλίωση με το μέγεθος των ευθυνών μας.
Του Μάριου Μπρούσκου Στυλιανόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου