Όταν πρωτοπληροφορήθηκα τη δημιουργία του Ποταμιού η πρώτη μου αντίδραση ήταν θετική: Επιτέλους εμφανίζεται ένα νέο κόμμα που δεν απαρτίζεται ούτε από νεοναζί ούτε από ψεκασμένους, σκέφτηκα, ας δούμε τι έχει να προτείνει.
Είναι αναγκαίο και χρήσιμο να δημιουργηθούν νέα κόμματα που θα αντικαταστήσουν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, τα κόμματα που χρεοκόπησαν την Ελλάδα από κάθε άποψη. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ...
χρεοκόπησε την Ελλάδα, πώς να το κάνουμε, δεν κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα σαράντα χρόνια. Το ότι δεν κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει ότι δεν έχει ευθύνες για την κατάντια της χώρας, και μάλιστα σημαντικές, όπως έχει και κάθε άλλο κόμμα με κοινοβουλευτική παρουσία. Όλοι μας έχουμε ευθύνες για την κατάντια της χώρας, απλώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Κάθε πολίτης δημοκρατικού καθεστώτος έχει ευθύνη για την κατάσταση που διαμορφώνεται, αλλά ο πρωθυπουργός της χώρας ή οι υπουργοί, ή οι βουλευτές μοιραία έχουν πολύ περισσότερες ευθύνες από τον ψηφοφόρο τους. Το να αρνείται ένας πολίτης το μικρό, μικρότατο, μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, μου φαίνεται αδιανόητο, παράλογο και αυτοκτονικό. Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς κάθε πολίτης έχει δημοκρατικά δικαιώματα και δημοκρατικές υποχρεώσεις. Αν αρνείται τις υποχρεώσεις του, αυτόματα απεμπολεί και τα δημοκρατικά του δικαιώματα. Γι’ αυτό το λόγο τα κόμματα ή οι πολιτικοί που καλλιεργούν την ιδέα ότι οι πολίτες δεν έχουν ευθύνες, έχουν δόλιο σκοπό.
Το Ποτάμι καλλιέργησε από την πρώτη στιγμή την εντύπωση ότι είναι ένα νέο κόμμα, διαφορετικό από τα προηγούμενα, ότι δεν είναι λαϊκίστικο, ότι δεν θέλει να χαϊδέψει τ’ αυτιά των ψηφοφόρων, να τους πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ρουσφέτια σε αντάλλαγμα για ψήφους. Ωραία, ξανασκέφτηκα, ας δούμε τι έχει να πει. Όμως οι ημέρες περνούσαν και πλησίαζαν οι ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω ένα κείμενο με τις θέσεις του κόμματος. Ναι, υπήρχαν συνεντεύξεις του επικεφαλής του κόμματος (ή μήπως πρέπει να πω του αρχηγού;), υπήρχαν ορισμένα κείμενα που μου θύμιζαν λεζάντες για φωτογραφίες, αλλά κάτι που να μοιάζει με τις θέσεις, έστω τις βασικές, του νέου κόμματος, εγώ τουλάχιστον δεν κατάφερα να εντοπίσω. Μετά έμαθα ότι το Ποτάμι θα πραγματοποιήσει το ιδρυτικό του συνέδριο στα τέλη Ιουνίου. Μα, αυτό είναι μετά τις εκλογές, μονολόγησα. Πώς γίνεται ένα κόμμα να ζητήσει την ψήφο των πολιτών τον Μάιο και να διαμορφώσει τις θέσεις του τον Ιούνιο; Πώς γίνεται να λες ουσιαστικά «ψήφισέ με σήμερα και θα σου πω αύριο τι πιστεύω». Δεν το καταλαβαίνω. Αν δεν υπήρχε χρόνος για τη διαμόρφωση των θέσεων του κόμματος, τότε ο επικεφαλής του ας μην κατέβαινε στις εκλογές του Μαΐου. Μαζί με τους υποστηρικτές του Ποταμιού μπορούσαν κάλλιστα να διαμορφώσουν θέσεις, να κάνουν το συνέδριο όπου θα τις παρουσίαζαν στους πολίτες της χώρας και να κατέβουν στις επόμενες εκλογές που, όπως γνώριζαν οι πάντες, δεν θ’ αργούσαν και πολύ. Το να ζητάς από τους πολίτες να σε ψηφίσουν βασιζόμενοι σε όσα έχεις πει σε μερικές συνεντεύξεις, χωρίς να έχεις παρουσιάσει κείμενο θέσεων, είναι πολιτική απατεωνιά. Επιμένω στην ύπαρξη κειμένου, σαφούς και αναλυτικού, διότι μπορεί κανείς να ανατρέξει σε αυτό, να το μελετήσει, να σκεφτεί όσα περιλαμβάνει, να ξαναεπιστρέψει σε αυτό όταν νιώσει την ανάγκη. Μπορεί τα πράγματα στην επικοινωνία να έχουν εξελιχθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, αλλά τα κείμενα νομίζω ότι εξακολουθούν να έχουν κεντρική θέση σε μια κοινωνία. Και σίγουρα στην πολιτική.
Υ.Γ. Το Ποτάμι παρουσίασε στις αρχές της εβδομάδας τις βασικές του θέσεις και εδώ τα συμπεράσματα του συνεδρίου από τον Ιούνιο. Οπότε πλέον μπορούμε να αρχίσουμε να συζητάμε στα σοβαρά για το κόμμα, για τις θέσεις του, για τις λύσεις που προτείνει. Ωστόσο, «ποτέ δεν θα έχεις δεύτερη ευκαιρία να κάνεις καλή πρώτη εντύπωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου