Βρήκαμε τις Πύλες του «Κάτω Κόσμου»; Τι είναι αυτό, που βρήκαν οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη;

Το «Relic» της Μακεδονίας

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Ποιος είναι θαμμένος μέσα σε αυτό το Μαυσωλείο;
Αυτοί, που θέλησαν να «θάψουν» ζωντανούς τους Έλληνες,
θα την «πατήσουν» από τους νεκρούς που θα «ξεθάψουν».
Η Ελλάδα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την ανακάλυψη του τάφου τής Αμφίπολης και μαζί μ” αυτήν παρακολουθεί και ο υπόλοιπος κόσμος …

Παρακολουθεί ένα αρχαίο δημιούργημα να «ξαναβλέπει» το φως του ηλίου μετά από αιώνες «βύθισης» στο απόλυτο σκότος. Ο πλούτος, που χαρακτηρίζει την κατασκευή, ο χώρος, όπου αυτή τοποθετείται, καθώς και η μέριμνα κάποιων αρχαίων να προστατεύσουν τον «ένοικό» της από την αρπαγή, «αποκαλύπτουν» την ταυτότητά του …Πολύ συγκεκριμένοι Μακεδόνες είχαν αυτές τις προδιαγραφές και στην πραγματικότητα μόνον ένας.

Ολόκληρη η κατασκευή μαρτυρά δημόσια κατασκευή και όχι ιδιωτική. Ιδιώτης δεν θα μπορούσε κτίσει μια τέτοια κατασκευή για τάφο. Ιδιώτης Μακεδόνας, ακόμα κι αν διέθετε υψηλό αξίωμα – και βέβαια τα χρήματα που απαιτούσε το εγχείρημα – δεν θα τολμούσε να το κάνει. Δεν θα τολμούσε κάποιος στρατηγός, όσο πλούσιος κι αν ήταν, να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί μια τέτοια απόπειρα θα θεωρούνταν πολιτική πρόκληση απέναντι στη βασιλική οικογένεια τής Μακεδονίας.
Δεν είναι δυνατόν ο τάφος του Φιλίππου – θεμελιωτή και μεγάλου βασιλέα τής Μακεδονίας – να μοιάζει μπροστά του σαν ταπεινό «περίπτερο». Δεν είναι δυνατόν οι τάφοι των Μακεδόνων βασιλέων να είναι κατασκευασμένοι από «ταπεινό» πωρόλιθο που τον σοβάτιζαν και ο τάφος ενός απλού ιδιώτη να είναι ένας μικρός «Παρθενώνας» από ατόφιο και πανάκριβο μάρμαρο. Τέτοια «μεγαλοπιάσματα» δεν δικαιολογεί ούτε καν η ασιατική κατάκτηση, γιατί τον ίδιο καιρό είχε ταφεί στις Αιγές ο αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου – και εν ενεργεία βασιλιάς της Μακεδονίας – Φίλιππος ο Αριδαίος σε έναν κλασικό μακεδονικό και άρα ταπεινό τάφο.

Όμως, ακόμα και απλά στο πρακτικό επίπεδο να το εξετάσει κάποιος, δεν θα τολμούσε κάποιος ιδιώτης να το επιχειρήσει. Θα κινδύνευε – αν το επιχειρούσε ζωντανός – να χαρακτηριστεί τρελός και, αν το έδινε «εντολή» στους κληρονόμους, απλά δεν θα το εκτελούσαν σε αυτόν τον βαθμό. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιον να δρομολογεί ζωντανός και να επιβλέπει ένα τέτοιο μακάβριο έργο, εφόσον είναι σίγουρο πως οι κληρονόμοι του δεν θα ήταν τόσο γενναιόδωροι, αν εκείνος εγκατέλειπε τα εγκόσμια. Αυτό το έργο είναι δημόσιο και ο «ένοικός» είχε την «υπομονή» να περιμένει να τον τοποθετήσουν εκεί, εφόσον ήταν ήδη πεθαμένος. Τον δημόσιο χαρακτήρα αυτού του Μνημείου τον «φωνάζει» και η θέση στην οποία έχει τοποθετηθεί …Είναι τοποθετημένο σε ένα σημείο, το οποίο «επιβλέπει» την πόλη και αυτό από μόνο του «λέει» πολλά πράγματα.

Ακριβώς αυτή η τοποθεσία αποκαλύπτει τη σημαντικότητα του «ενοίκου». Καμία – και ειδικά ελληνική κοινωνία – δεν θα ανεχόταν επί μακρόν έναν κοινό ιδιώτη σε μια τόσο προκλητική επιλογή. Όσα χρήματα κι αν είχε αυτός ο ιδιώτης, η τοπική κοινωνία θα αντιδρούσε …Θα «αντιδρούσε», είτε ενεργητικά είτε παθητικά, εις βάρος αυτής της επιλογής. Είτε θα είχε καταστρέψει η ίδια μέσα στον χρόνο τον τάφο είτε θα τον είχε αφήσει στο έλεος των τυμβωρύχων. Η ίδια η κοινωνία, δηλαδή, θα είχε λεηλατήσει το έργο πριν το απειλήσει ο χρόνος. Θα είχε λεηλατήσει τα πλούσια κτερίσματα, αναζητώντας χρυσό και θα είχε λεηλατήσει και το ίδιο το κτίσμα, αναζητώντας πανάκριβα οικοδομικά υλικά. Ποιοι θα το προστάτευαν; …Οι κληρονόμοι;

Το να φτιάξει δηλαδή ένας ιδιώτης ένα τέτοιο «μνημείο» δεν ήταν μόνον τεχνικά δύσκολο και δαπανηρό, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μάταιο, εφόσον δεν θα επιτελούσε τον ρόλο για τον οποίο είχε γίνει και ήταν η αιώνια «μνημόνευση» του «ενοίκου» του. Μέσα σε λίγα χρόνια θα εξαφανιζόταν καί αυτό καί το όνομα του «ενοίκου» του. Άρα εκ των δεδομένων δεν έχουμε να κάνουμε με ιδιωτικό τάφο, αλλά με δημόσιο μνημείο …Μνημείο κάποιου, που συνέφερε την τοπική κοινωνία να υπάρχει εκεί όπου βρισκόταν και άρα να το προστατεύει …Μνημείο, το οποίο τής έδινε «δύναμη» και «φήμη», εφόσον αυτά είναι τα ζητούμενα για μια πόλη …Μνημείο πραγματικό, που δεν ήταν τάφος …Μνημείο πραγματικό, που ήταν μαυσωλείο …Μνημείο, που γύρω από αυτό θα «χτιζόταν» μια κατάσταση …Μνημείο με έναν τρομερό μαρμάρινο περίβολο σε τέλειο κύκλο, που γύρω του θα μπορούσε να «χτιστεί» μια μεγάλη Πρωτεύουσα …Μνημείο, το οποίο κυριαρχούσε στον χώρο και φαινόταν από παντού, εφόσον πάνω του δέσποζε ο φοβερός και τρομερός λέοντας της Αμφίπολης. Κάποιοι έβλεπαν τον λέοντα στην κορυφή του λόφου και αισθάνονταν ασφαλείς από την «ισχύ» του.

Αυτό δεν ήταν πρωτοφανές για την αρχαία Ελλάδα …Συνέβαινε ακόμα και στην πόλη των πόλεων για τους Έλληνες …Στην Αθήνα …Ο βασιλιάς Κέκροπας θεωρούνταν πως είναι θαμμένος στην Ακρόπολη και όχι κάποιος μεγαλοκτηματίας και τυρέμπορας από τα Μεσόγεια, επειδή είχε χρήματα και έμπνευση να αγοράσει «οικόπεδο» στον μεγάλο βράχο τής Αθήνας. Μόνον βασιλιάς μπορούσε να ταφεί εκεί και σταδιακά γύρω από εκείνον τον τάφο να δημιουργηθούν και άλλοι λατρευτικοί χώροι, οι οποίοι συνδέονταν με την ιστορία της πόλης …Ο Κέκροπας, ο ιδρυτής και βασιλιάς της Αθήνας …Ο Κέκροπας, που οι Αθηναίοι ήθελαν να βρίσκεται «ψηλά» και να τους «παρακολουθεί».

Σε αυτόν τον Κέκροπα έκαναν ένα ταφικό Μνημείο, τον οποίο «φυλούσαν» και «συντρόφευαν» στον αιώνιο ύπνο του οι Καρυάτιδες. Σε αυτόν τον Κέκροπα, ο οποίος λατρευόταν σαν «φιδόμορφος» θεός, απέδιδαν τιμές. Ο μέγας Κέκροπας, ο οποίος ήταν ο κριτής ανάμεσα στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα για το ποιος θα ήταν ο κηδεμόνας και προστάτης της κορυφαίας πόλης των Ελλήνων, της Αθήνας.
Κρατάμε δηλαδή τρία στοιχεία από τον Κέκροπα: …»Ιδρυτής» …»Καρυάτιδες» …και «Φιδόμορφος»..

Η τιτανομαχία των επιγόνων.

Αυτό, το οποίο πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να ψάξουμε να δούμε ποιος Μακεδόνας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «Κέκροπας» για την Αμφίπολη και βέβαια για τη Μακεδονία. Αναζητούμε δηλαδή έναν «Κέκροπα» για τη Μακεδονία και όχι έναν κοινό βασιλιά – και πολύ περισσότερο έναν απλό ιδιώτη—. Τέτοιος «Κέκροπας» δεν μπορούσε να είναι κάποιος τυχαίος στρατηγός τού Αλεξάνδρου …Ούτε καν ένας κοινός βασιλιάς της Μακεδονίας, απ’ αυτούς που ακολούθησαν στα χρόνια μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα. Αναζητούμε λοιπόν κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «αρχή» για την πόλη ή την Μακεδονία …Κάποιον, ο οποίος θα της έδινε «δύναμη» στην αβυσσαλέα μάχη των αυτοκρατορικών επαρχιών για την επικράτηση …Κάποιον, του οποίου η σχέση με τον νεκρό αυτοκράτορα θα έδινε στη Μακεδονία το δικαίωμα να διεκδικεί «πρωτεία» στην μετά Αλεξάνδρου εποχή.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό με βάση την λογική, θα πρέπει να «μεταφερθεί» στον χρόνο όπου έγιναν όλα αυτά. Βρισκόμαστε στο μέσον μιας πρωτοφανούς σε ένταση και πάθη σύγκρουσης των επιγόνων για την κυριαρχία. Αδίστακτοι και αποδεδειγμένα ικανοί άνθρωποι μοιράζονταν μεταξύ τους μια αυτοκρατορία και η σύγκρουση για την κυριαρχία ήταν αβυσσαλέα. Για αυτήν την κυριαρχία ο Πτολεμαίος ρίσκαρε να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες, «απαγάγοντας» το ταριχευμένο πτώμα τού Αλεξάνδρου. Γιατί το απήγαγε; Για συναισθηματικούς λόγους; …Όχι βέβαια. Το «απήγαγε», για να αποκτήσει το απόλυτο πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές τους και «συγκληρονόμους» τής αυτοκρατορίας …Το «απήγαγε», για να εξασφαλίσει τα «πρωτεία» της επόμενης ημέρας …Το απήγαγε, για να δημιουργήσει τον θεμέλιο «Κέκροπα» του δικού του βασιλείου.

Γνώριζε ο Πτολεμαίος ότι αυτός, ο οποίος θα διατηρούσε στην Πρωτεύουσά του το λείψανο του Θεανθρώπου θα είχε το απόλυτο πλεονέκτημα …Θα ήταν πάντα ο «πρώτος», ακόμα κι αν η ισορροπία δυνάμεων τον έκανε «ίσο» με τους άλλους. Ποιος όμως θιγόταν πιο πολύ από αυτήν του την ενέργεια; …Αυτός, ο οποίος περίμενε να «φιλοξενήσει» το πιο ισχυρό σύμβολο εξουσίας στον κόσμο …Η Μακεδονία. Η Μακεδονία ήταν αυτή η οποία έχασε, εξαιτίας τής αυθαιρεσίας του Πτολεμαίου …Η Μακεδονία τού αδίστακτου Αντίπατρου …Η Μακεδονία, η οποία ανταγωνιζόταν για την πρωτοκαθεδρία τις υπόλοιπες αυτοκρατορικές επαρχίες. Ανταγωνίζονταν θηρία εκείνης της εποχής …Θηρία πλούτου και ισχύος, όπως η Βαβυλώνα του Σέλευκου ή η Αίγυπτος του Πτολεμαίου.

Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα της φτωχής αναλογικά Μακεδονίας ήταν η «καταγωγή» του Αυτοκράτορα. Όμως, αυτό το πλεονέκτημά της τής το αφαίρεσε ο Πτολεμαίος με την αρπαγή τού λειψάνου. Τι απέμενε λοιπόν στη Μακεδονία ως «όπλο» μετά από αυτήν την απαγωγή; …Αυτό, το οποίο μισούσε ο Κάσσανδρος …Η μητέρα τού Αλέξανδρου και ο γιος του. Αυτός ο τελευταίος, θεωρητικά, ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα της Μακεδονίας …Ο υιός τού ζωντανού Θεού. Απέναντι στην Αίγυπτο, που κρατούσε το λείψανο του Αλεξάνδρου, η Μακεδονία διέθετε τον ζωντανό γιο τού νεκρού. Απέναντι στον μεγάλο «Κέκροπα» της αυτοκρατορίας η Μακεδονία είχε στη διάθεσή της έναν μικρότερο, αλλά απόλυτα αυθεντικό «Κέκροπα».

Όμως, αυτό το πλεονέκτημα της Μακεδονίας ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον στρατηγό της και τις φιλοδοξίες του να γίνει βασιλιάς. Ήταν η αχίλλειος πτέρνα τού Κάσσανδρου. Ποιος όμως ήταν ο Κάσσανδρος; …Ο Κάσσανδρος ήταν ο γιος τού Αντίπατρου, ο οποίος ήταν ο ισχυρός άντρας της Μακεδονίας και στην πραγματικότητα έλεγχε τη Μακεδονία τόσο κατά το διάστημα της απουσίας του Αλεξάνδρου όσο και μετά τον θάνατό του …Ο Κάσσανδρος ήταν ο δυσαρεστημένος γιος του Αντίπατρου, εφόσον μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο πατέρας του επέλεξε ως επίτροπο της Μακεδονίας τον στρατηγό Πολυπέρχονα και όχι τον ίδιο τον γιο του.

Όμως, ο Πολυπέρχονας ήταν έμπιστος και της Ολυμπιάδας …Έμπιστος της μητέρας του Αλεξάνδρου …Έμπιστος μιας «λέαινας», η οποία μπήκε και η ίδια μέσα στη θηριώδη μάχη των επιγόνων με εξίσου ανθρωποκτόνα και αδίστακτα χαρακτηριστικά. Μέσα σε ένα περιβάλλον με πολύ ανταγωνισμό και μίσος υπήρχε και η έγκυος γυναίκα τού Αλεξάνδρου, η οποία κυοφορούσε τον γιό του. Η φουκαριάρα η Ρωξάνη μπήκε – σχεδόν παιδί – σε ένα ξένο και θανατηφόρο περιβάλλον, όπου δεν ήξερε αν θα ξημέρωνε γι” αυτήν η επόμενη ημέρα …Ένα περιβάλλον, στο οποίο δεν ήξερε ούτε καν να συνεννοηθεί μαζί του. Ο Αλέξανδρος ο 4ος πριν καν περπατήσει είχε μπλέξει σε τεράστιες ίντριγκες. Ήταν ο «μέσο» τής γιαγιάς του Ολυμπιάδας να εξουσιάζει στη Μακεδονία. Η Ολυμπιάδα είχε σκοτώσει, για τα δικαιώματα του εγγονού της, τον βασιλιά τής Μακεδονίας και ετεροθαλή αδερφό τού Μεγάλου Αλεξάνδρου τον Φίλιππο τον Αριδαίο. Εξαιτίας εκείνου του φόνου ο μικρός Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας, υπό την κηδεμονία του Αντίπατρου.

Ο Αντίπατρος, όμως, όπως είπαμε, δεν ήταν μόνον «κηδεμόνας» τού Αλεξάνδρου του 4ου …Ήταν και κηδεμόνας τού γιου του Κάσσανδρου …Ήταν ο πατέρας ενός φιλόδοξου γιου, ο οποίος δεν δίσταζε να σκοτώσει όποιον έμπαινε εμπόδιο στις φιλοδοξίες του …ενός γιου, ο οποίος πολέμησε με πάθος και τελικά νίκησε τον πανίσχυρο Επίτροπο της Μακεδονίας τον Πολυπέρχονα. Νίκησε τον συνεργάτη και σύμμαχο της Ολυμπιάδας, αφήνοντάς την στην πραγματικότητα απροστάτευτη. Χωρίς τον Πολυπέρχονα μπροστά του και με τον πατέρα του Αντίπατρο να έχει ήδη πεθάνει, ο Κάσσανδρος ήταν επικίνδυνος.

Αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος έβλεπε τον μικρό διάδοχο ως απειλή. Ήταν το «κεφάλαιο» της οικογένειάς του, ως «κηδεμονευόμενος» από τον πατέρα του, αλλά ήταν ταυτόχρονα και απειλή, εφόσον, μόλις θα ενηλικιωνόταν, θα τελείωνε και η εξουσία των «Αντιπατριδών». Η «κηδεμονία» τού γιου τού Αλεξάνδρου ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα στη μάχη των επιγόνων, αλλά από την άλλη ήταν ο ζωντανός-»θάνατος» γι” αυτόν, εφόσον εκείνος ήταν ο νόμιμος βασιλιάς τής Μακεδονίας. Ο κόπος του, δηλαδή, για τη διοίκηση και την οργάνωση της Μακεδονίας θα πήγαινε χαμένος σε περίπτωση που ο νόμιμος διάδοχος ενηλικιωνόταν και διεκδικούσε τα δικαιώματά του.
Τι έκανε λοιπόν; …Το πιο ασφαλές γι” αυτόν …Τον κράτησε ζωντανό για όσο διάστημα συνέφερε τον ίδιο να παριστάνει τον ελέω Αλεξάνδρου κηδεμόνα – και ο μικρός διάδοχος δεν μπορούσε να εκφράσει φιλοδοξίες – και μετά τον δολοφόνησε …Τον σκότωσε, για να τον «λατρέψει» …Τον σκότωσε, για να διατηρεί ένα «λείψανο» θεωρητικά ανάλογης αξίας με αυτό τού Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο …Αυτό, που λέει ο λαός: «θα σε κάψω Γιάννη, για ν” αλείψω λάδι» …Αυτό έκανε ο Κάσσανδρος. Αυτό, όμως, δεν το έκανε μόνος του …Δεν θα τολμούσε να το κάνει μόνος του …Δεν θα τολμούσε να σκοτώσει τη μητέρα, τη σύζυγο και τον γιο τού Αλεξάνδρου …Δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει το βασιλικό «αίμα» χωρίς την υποστήριξη όλων των μεγάλων «σφετεριστών» τού Θρόνου.

Είναι βέβαιον δηλαδή ότι την απόφαση για την εξόντωση και άρα για τη βίαιη παύση της «γραμμής» του βασιλικού αίματος του Αλεξάνδρου την πήραν από κοινού ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ο Αντίγονος και ο Σέλευκος. Δεν υπήρχε περίπτωση μόνος του ο Κάσσανδρος να πάρει αυτού του είδους την απόφαση. Όλοι οι Έπαρχοι-Στρατηγοί συμφώνησαν να «διακόψουν» την «αλυσίδα» διαδοχής του Αλεξάνδρου. Άλλωστε το δικαίωμά τους τούς το είχε δώσει ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Για διάδοχό του δεν επέλεξε τον γιο του …Επέλεξε τον «καλύτερο», ενεργοποιώντας μια έκρηξη συγκρούσεων, η οποία φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. Η σύγκρουση της Νέας Ρώμης με την Ρώμη ή αυτή της Νέας Ρώμης με την Μόσχα ανήκει σε εκείνη την επιλογή τού Αλεξάνδρου.

Η «Αλεξάνδρεια» της Μακεδονίας.

Από τη στιγμή που ο Κάσσανδρος «καθάρισε» τον ανταγωνισμό, ήταν έτοιμος να «χτίσει» τη δική του Μακεδονία …Τη Μακεδονία της Νέας τότε Εποχής …Την ισχυρή Μακεδονία, η οποία δεν θα είχε σχέση με την παλιά ασθενική Μακεδονία. Έτσι κι αλλιώς δεν τον συνέφερε να ταυτιστεί με την παλιά πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Δεν τον «σήκωνε» η Μακεδονία της Πέλλας, ειδικά μετά τη βαρβαρότητα που επέδειξε εις βάρος της Ολυμπιάδας.

Η δική του Μακεδονία θα είχε πρωτεύουσά της την Αμφίπολη. Η δική του Μακεδονία μαζί με τη Θράκη τού Λυσίμαχου, που «συναντιόνταν» στην Αμφίπολη …Νέος βασιλέας, νέα Πρωτεύουσα. Θα έκανε ό,τι έκαναν και οι υπόλοιποι διάδοχοι στρατηγοί τού Αλεξάνδρου. Η Αμφίπολη του Κασσάνδρου θα μπορούσε να μπει σε έναν ανταγωνισμό με την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για το ποιος έχει την πρωτοκαθεδρία στον ελληνικό κόσμο με βάση την αξία του Relic που η κάθε μία διατηρούσε υπό την κατοχή της…

…Έναν ανταγωνισμό, όπως αυτόν της Ρώμης με την Νέα Ρώμη, όπου η Ρώμη πάντα θεωρούσε πως έχει το πλεονέκτημα, γιατί είχε το «λείψανο» του «δικαιούχου» Πέτρου, και ο Πέτρος ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης. Αιώνες δηλαδή πριν το «δίδυμο» Ρώμης-Νέας Ρώμης κάποιοι προσπάθησαν να στήσουν ένα δίδυμο Αλεξάνδρειας-Αμφίπολης. Γι” αυτόν τον λόγο απέναντι στο «Σήμα» της Αλεξάνδρειας, που εκείνη την εποχή χτιζόταν, έβαλε το Μνημείο της Αμφίπολης, που κι αυτή φιλοδοξούσε να χτιστεί ανάλογα γύρω από το δικό της «Σήμα». Η Αμφίπολη προβλεπόταν να είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας τής Νέας Εποχής …Της εποχής μετά την ασιατική κατάκτηση και τον θάνατο του Αλεξάνδρου.

Η Αμφίπολη είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει η νέα πρωτεύουσα της νέας Μακεδονίας. Γιατί; …Γιατί «συνέδεε» τη Μακεδονία με τον υπόλοιπο ελληνισμό …Συνέδεε τη Μακεδονία τόσο με την Αθήνα όσο και με τη Σπάρτη. Η Αμφίπολη ήταν για αιώνες το πολύτιμο «πετράδι» τής Μακεδονίας …Το μήλον της έριδος για όλες της μεγάλες δυνάμεις του ελληνισμού. Για «χάρη» της, στην περίφημη μάχη τής Αμφίπολης, είχαν σκοτωθεί ταυτόχρονα οι δύο μονομάχοι στρατηγοί …Ο Σπαρτιάτης Βρασίδας και ο Αθηναίος Κλέωνας. Εξαιτίας της ο στρατηγός Θουκυδίδης εξορίστηκε από την Αθήνα και έγινε στη συνέχεια ιστορικός. Στη «μάχη» των Ελλήνων για την κατάκτηση της πόλης θα επικρατούσαν τελικά οι Μακεδόνες και αυτός ήταν ένας συμβολισμός χρήσιμος για την επιλογή της νέας Πρωτεύουσας.

Η Αμφίπολη ήταν η πλέον διάσημη πόλη της Μακεδονίας και το καλύτερο ήταν πως δεν είχε σχέση με την «παλιά» Μακεδονία του Φιλίππου. Διατηρούσε «σχέση» μόνον με τον Αλέξανδρο, εξαιτίας του γιου του …Εξαιτίας τού «λείψανου» εκείνου, το οποίο βρισκόταν εκεί, για να υπενθυμίζει στους πάντες τα «πρωτεία» τής Μακεδονίας. Ως πόλη είχε προδιαγραφές να γίνει Πρωτεύουσα, εφόσον ήταν χτισμένη σε ένα πλούσιο δέλτα ενός μεγάλου ποταμού της Μακεδονίας και θεωρητικά «έμοιαζε» με την μεγάλη ανταγωνίστριά της από την «απέναντι» μεριά τής Μεσογείου …Μια ανταγωνίστρια, η οποία εκείνη τη στιγμή υπολειπόταν, εφόσον στην κυριολεξία ήταν ένα υπό ανέγερση κενό «οικόπεδο». Η Αμφίπολη διέθετε πλούσια γη και επιπλέον ήταν γνωστή και για τα μεταλλεία χρυσού …Ήταν ο διάσημος «ναύσταθμος» της Μακεδονίας και ο τόπος απ’ όπου απέπλευσε ο στόλος τού Αλεξάνδρου για τη μεγάλη κατάκτηση.

Είχε δηλαδή όλα τα φυσικά – αλλά και «συμβολικά» – πλεονεκτήματα που απαιτούσε η Πρωτεύουσα μιας Μακεδονίας, η οποία θα «δήλωνε» την νέα ταυτότητά της στην νέα μετά Αλέξανδρο εποχή. Η Αμφίπολη προετοιμαζόταν για έναν τόσο μεγάλο ρόλο ακόμα και πριν από τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αμφίπολη βρίσκεται «απέναντι» από το όρος Άθω …Απέναντι από το σημερινό Άγιο Όρος. Δεσπόζει σε ένα σημείο, το οποίο έχει θέα ολόκληρο τον Στρυμονικό κόλπο. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; …Γιατί εκεί ακριβώς, απέναντι από την Αμφίπολη, ο αρχιτέκτων Δεινοκράτης πρότεινε στον Αλέξανδρο να του φτιάξουν το ΜΕΓΑ μνημείο για την αυτοκρατορία του …Να μετατρέψουν ολόκληρο το βουνό σε ένα γλυπτό τού Αλεξάνδρου.

Το μαυσωλείο και οι συμβολισμοί του.

Αυτό, το οποίο βλέπουμε σήμερα σαν τάφο, δεν χτίστηκε ως τάφος …Δεν χτίστηκε για να ταφεί, αλλά χτίστηκε για να επιδειχθεί …Με χρήματα του μακεδονικού κράτους και με εντολές του Κασσάνδρου χτίστηκε ως Μαυσωλείο …Μαυσωλείο, το οποίο φιλοξενούσε σίγουρα τον Αλέξανδρο τον 4ο και την Ρωξάνη και ίσως και την Ολυμπιάδα – αν ο Κάσσανδρος είχε «σώσει» κάτι από το λείψανό της μετά τον βάρβαρο λιθοβολισμό της – …Μαυσωλείο, το οποίο μπορεί να προβλεπόταν να φιλοξενήσει και τον ίδιο τον Κάσσανδρο μετά τον θάνατό του …Μαυσωλείο, το οποίο στην ολοκληρωμένη μορφή του «φιλοξενούσε» τον «γενάρχη» τού βασιλείου και τον πρώτο διάδοχο και θεμελιωτή του …Μαυσωλείο όμοιο στη λογική με αυτό του Λένιν στη σοβιετική Ρωσία ή του Ναπολέοντα στην αστική Γαλλία …Μνημείο επισκέψιμο, το οποίο να προκαλούσε τον θαυμασμό των επισκεπτών του …Μνημείο, το οποίο πιστοποιούσε τα «πρωτεία» τής πόλης …Μνημείο, το οποίο «μαρτυρούσε» την ταυτότητα της πόλης …Μνημείο, το οποίο έδινε λάμψη στην πόλη που το φιλοξενούσε.

Όλη η «αρχιτεκτονική» του αυτό «μαρτυρά». Δεν είναι επιφανειακό μνημείο, αλλά «ημιβυθισμένο», ώστε να συμβολίζει την «κάθοδο» προς τον Κάτω Κόσμο …Ένα «πέρασμα» από τον Άνω στον Κάτω Κόσμο. Στην πορεία προς το εσωτερικό του συνδέει όλα τα στοιχεία, τα οποία «οδηγούν» τον επισκέπτη στο επιθυμητό συμπέρασμα μέσα από μια κλιμάκωση εικόνων και άρα και συναισθημάτων. Για να εντυπωσιάζει ανθρώπους και όχι θεούς – που δεν εντυπωσιάζονται από τέτοια πράγματα – έχει φτιαχτεί το υπέροχο αυτό μνημείο. Το μνημείο θα είχε για την Αμφίπολη τη σημασία που είχε για την Αθήνα η Ακρόπολή της. Όλα θα γίνονται γύρω από αυτό. Η ίδια η πολεοδομική ανάπτυξη της πόλης θα γινόταν γύρω από αυτό. Απλά, επειδή μιλάμε για πανίσχυρο αυτοκρατορικό κέντρο, δεν θα γινόταν σε θωρακισμένη θέση, όπως η Ακρόπολη των Αθηνών, αλλά σε ένα απλά ορατό σημείο …Σε έναν λόφο. Δεν υπήρχε εχθρός, ο οποίος να απειλούσε – εκείνη την εποχή τουλάχιστον – την πανίσχυρη Μακεδονία.
Οι συμβολισμοί, όμως, ήταν εμφανείς μέσα στο Μαυσωλείο. Η ταύτιση της Μακεδονίας με τον ελληνισμό – και ειδικά την Αθήνα – ήταν επιλογή τού ίδιου του Αλεξάνδρου …Επιλογή τού ίδιου του Στρατηγού Αυτοκράτορα. Άρα η Πρωτεύουσα της Μακεδονίας, για να «επιδεικνύει» αυτήν τη σχέση, θα είχε μια ανάλογη με την Αθήνα λογική στη «θεμελίωσή» της. Θα είχε και αυτήν τον ιδρυτή «Κέκροπά» της. Από τη στιγμή που δεν ήταν δυνατόν να έχει η Μακεδονία στα «σπλάχνα» της τον Αλέξανδρο, η δεύτερη καλύτερη επιλογή ήταν ο γιος του …Ο φυσικός γιος τού Θεανθρώπου …και άρα ο Αλέξανδρος ο 4ος θα γινόταν ο «Κέκροπας» της νέας Πρωτεύουσας. Αυτός θα ήταν ο πρώτος βασιλιάς τής Νέας Μακεδονίας. Με αυθεντικό αίμα από τον ίδιο τον αυτοκράτορα πατέρα του. Αυτός θα κοιτούσε από «ψηλά» την Αμφίπολη και θα την «προστάτευε».

Αυτός ο «Κέκροπας», όμως, θα έπρεπε να είναι επίσης «φιδόμορφος» βασιλιάς. Γιατί; …Γιατί αυτό προβλέπουν οι ταυτίσεις και οι συμβολισμοί. Ήταν «φιδόμορφος» όμως ο Αλέξανδρος ο 4ος; …Βεβαίως και ήταν, γιατί ήταν γιος του Αλεξάνδρου …Γιατί ήταν εγγονός της Ολυμπιάδας. Γιατί την είχαν κατηγορήσει την Ολυμπιάδα, όταν ήταν νέα και περίμενε να γεννήσει τον Αλέξανδρο; …Για την περίεργη αγάπη της για τα φίδια …Τόσο περίεργη και τόσο μεγάλη, που κάποιοι έλεγαν ότι με αυτά κοιμόταν, εφόσον τα αντιλαμβάνονταν σαν μια μεταμόρφωση του Δία. Αυτό, που περιγράφει ο πίνακας του Ρομάνο. Ως «Κέκροπας», δηλαδή, ο Αλέξανδρος ο 4ος είχε την «φιδίσια» καταγωγή. Τι έλλειπε στον συμβολισμό; …Οι Καρυάτιδες, για να τον «συντροφεύουν» στο αιώνιο «ταξίδι» του …Οι Καρυάτιδες, οι οποίες θα τον «προστάτευαν» σε αυτό το «ταξίδι».

Ποιος «έθαψε» ένα μνημείο;

Ο φόβος των Ρωμαίων.

Από εδώ και πέρα, όμως, αρχίζουν άλλα μυστήρια. Για κάποιον λόγο κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε και οι ίδιοι οι Μακεδόνες αποφάσισαν να το «θάψουν». Αυτό, το οποίο λίγες ημέρες πριν το θεωρούσαν κορυφαίο κεφάλαιό τους, αποφάσισαν να το «εξαφανίσουν» από προσώπου Γης …Έθαψαν μόνοι τους τον «θησαυρό» τους. Αυτό είναι δεδομένο ότι συνέβη …Το «έθαψαν» το μνημείο – καί από μέσα καί από έξω—, ώστε να τον κάνουν απολύτως «αόρατο» και απροσπέλαστο στους πάντες. Γιατί μπορεί να το έκαναν αυτό; Γιατί μπορεί κάποιος να επιχειρήσει να θάψει τον «θησαυρό» του; …Για να μην του τον πάρουν. Για να τον προστατεύσει με την πονηριά σε μια εποχή που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί με τη δύναμη.

Πότε οι Μακεδόνες βρέθηκαν στην απόλυτη αδυναμία να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους; …Όταν έχασαν τον πόλεμο με τους Ρωμαίους ..Όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν μέσα στη Μακεδονία και άρπαζαν ό,τι πολύτιμο έβρισκαν. Αυτό έγινε όταν χάθηκε η μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.Χ.). Το θάψιμο του Μαυσωλείου, δηλαδή, πιθανότατα να έγινε εκατό χρόνια μετά την ανέγερσή του. Πιθανότατα για έναν αιώνα να λειτουργούσε το Μαυσωλείο ως επισκέψιμο μνημείο. Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους το Μνημείο αυτό απλά «χάθηκε» από το πρόσωπο της Γης. Χάθηκε, γιατί αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχαν οι Μακεδόνες, εφόσον ήθελαν να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους.

Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε πως όλα αλλάζουν. Δεν είναι έτσι όπως τα νομίζαμε μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι και ο Λέοντας τής Αμφίπολης, ο οποίος βρέθηκε σπασμένος κάπου στις λάσπες των λιμναζόντων νερών του Στρυμόνα, δεν είναι αποτέλεσμα της βαρβαρότητας των Ρωμαίων, όπως πίστευαν κάποιοι μέχρι τώρα. Επιλογή των Μακεδόνων ήταν να τον σπάσουν και να τον θάψουν μέσα στις λάσπες, προκειμένου να μην «αποκαλύπτει» την ακριβή θέση τού Μνημείου, του οποίου αποτελούσε λειτουργικό μέρος.

Από εκεί και πέρα επιλογή τους ήταν να το θάψουν εξ’ ολοκλήρου …Ολόκληρο το μνημείο, μαζί με τον εντυπωσιακό μαρμάρινο περίβολό του. Το Μνημείο το έθαψαν εξωτερικά, ώστε να μην το εντοπίσουν οι Ρωμαίοι και το έθαψαν και εσωτερικά, ώστε να το προστατεύσουν από τους «ποντικούς» τής τυμβωρυχίας. Το μνημείο, δηλαδή, ετάφη με δύο διαφορετικούς τρόπους, για να εξυπηρετήσει δύο διαφορετικούς σκοπούς …Για να αποτρέψει την απειλή από δύο διαφορετικούς εχθρούς, οι οποίοι είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Το εξωτερικό θάψιμο εύκολα γίνεται αντιληπτό για τον στόχο του. Το πιο έξυπνο έχει να κάνει με το «εσωτερικό» θάψιμο. Είναι έξυπνο, γιατί στην κυριολεξία «κλειδώνει» τον τάφο από τον οποιονδήποτε δεν έχει την ισχύ ή την εξουσία να τον γκρεμίσει, προκειμένου να τον «ανοίξει».

Είναι βέβαιο ότι υπάρχει τέτοιο «θάψιμο-γέμισμα». Βλέποντας κάποιος τα χώματα που βγάζουν οι αρχαιολόγοι από τον τάφο, είναι φανερό πως είναι πολύ «καθαρά», για να προέρχονται από τυχαίες πλημμύρες τού ποταμού ή εξαιτίας καταιγίδων. Το χώμα, το οποίο βγαίνει από το μνημείο, είναι καθαρό και σχεδόν κοσκινισμένο. Αν ήταν «φερτά» από πλημμύρες, θα περιείχε μέσα του κι άλλα πράγματα. Πέτρες, χαλίκια, κορμούς ή οστά μεγάλων ζώων, που κουβαλάνε τα ποτάμια όταν πλημμυρίζουν. Επιπλέον, αν αυτά τα χώματα προέρχονταν από βίαιη εισβολή φερτών υλικών σε κενούς χώρους, θα είχαν γκρεμίσει εσωτερικά τον τάφο, πέραν του γεγονότος ότι θα υπήρχαν μεγάλα κενά σε τυχαίες θέσεις.

Η φύση δεν έχει φτυάρια. Όταν υπάρχουν «φερτά», τα οποία απειλούν έναν χώρο διαμερισματοποιημένο στα πρώτα διαμερίσματα, αυτά τα «φερτά» θα περισσεύουν και θα σπρώχνουν τα τοιχώματα μέχρι καταστροφής και στα τελευταία διαμερίσματα δεν θα φτάνουν καν. Η εικόνα δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση είναι προβλέψιμη. Εκεί όπου υπάρχει το πρόβλημα της διάβρωσης θα έχουμε καταστροφή και εκεί όπου δεν υπάρχει πρόβλημα δεν θα έχουμε καθόλου «φερτά». Αυτό δεν συμβαίνει στο συγκεκριμένο μνημείο. Το χώμα είναι ομοιογενές και έχει καλύψει ομοιόμορφα όλα τα κενά. Είναι ντροπή και μόνον που εμφανίστηκε Ελληνίδα αρχαιολόγος στην τηλεόραση με λόγο καφενείου και – με μια εγκληματική άγνοια, που δεν αρμόζει στη θέση της – «ενημέρωσε» το κοινό ότι ο «τάφος» από «κάπου μπάζει». Το μόνο που «μπάζει» σε αυτήν την περίπτωση είναι το μυαλό της.

Την επιβεβαίωση ότι έγινε οργανωμένο «μπάζωμα» του μνημείου με χώμα την επιβεβαιώνουν και τα «ανοίγματα», τα οποία βρέθηκαν ψηλά στις αίθουσες. Αυτά δεν είναι ανοίγματα από τα οποία θα μπορούσαν να μπουν τυμβωρύχοι. Από τέτοια ανοίγματα οι τυμβωρύχοι μπαίνουν σε μνημεία ή τάφους, τα οποία έχουν κενά διαμερίσματα μέσα τους. Στην περίπτωση αυτήν αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον τα πάντα τα είχαν γεμίσει με χώμα. Πρέπει να βγάζεις χώμα για να «προχωράς» και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο για τους ιδιώτες τυμβωρύχους. Προφανώς αυτά είναι τα ανοίγματα μέσα από τα οποία οι εργάτες γέμιζαν με χώμα το κάθε «διαμέρισμα» που σφράγιζαν. Πώς θα μπορούσε ο τυμβωρύχος, ο οποίος βαδίζει στα «τυφλά», να συνεχίσει το σκάψιμο ακόμα κι αν έβρισκε το άνοιγμα; Φορτηγά ολόκληρα με χώμα κουβαλάνε σήμερα και ακόμα δεν έχουν φτάσει στο εσωτερικό τού Μνημείου. Τυχαίοι δηλαδή τυμβωρύχοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ανοίξουν ένα τέτοιο μνημείο, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και μάλιστα σε μια περιοχή, που, λόγω της εύφορης γης της, ήταν πάντα κατοικημένη.

Γιατί το έκαναν αυτό οι Μακεδόνες; …Για τον φόβο των Ρωμαίων. Γιατί όμως φοβούνταν τους Ρωμαίους; …Για τον εξής απλό λόγο. Η Ρώμη είχε μπει στον ανταγωνισμό των ελληνιστικών βασιλείων ως τέτοιο βασίλειο και η ίδια. Η ελληνική θρησκεία της και ο βαθύς εξελληνισμός της επέτρεπαν σε αυτήν να συμμετάσχει σε αυτό το «παιχνίδι». Η μόνη ιδιομορφία της σε σχέση με τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια είχε σχέση με την «φορά» ανάπτυξής της και όχι με την πολιτιστική της ταυτότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ενώ ήταν ένα «φυσιολογικό» ελληνιστικό βασίλειο, δεν είχε δημιουργηθεί με τον «φυσιολογικό» τρόπο. Ενώ τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια κατά πρώτον πήραν «χώρο» και μετά επέλεξαν την «πρωτεύουσά» τους με βάση τα συμφέροντά τους, η Ρώμη έκανε το αντίθετο …Η Ρώμη διέθετε «πρωτεύουσα» πριν καν αποκτήσει χώρο αυτοκρατορικής επαρχίας…

…Ήταν από μόνη της δηλαδή μια «Αλεξάνδρεια», χωρίς να έχει «Αίγυπτο» ή μια «Βαβυλώνα», χωρίς να έχει «Μεσοποταμία». Η Ρώμη, δηλαδή, υπήρχε ως «βασίλειο», είτε αν όλα ήταν δικά της είτε αν δεν ήταν δικό της τίποτε πέρα από τους επτά λόφους της. Αυτό το χαρακτηριστικό της τής έδινε μια μόνιμη επεκτατική «φόρτιση» και αυτό το χαρακτηριστικό της είτε θα την «απογείωνε» είτε θα την κατέστρεφε. Ποιοτικά όμως η Ρώμη ήταν ένα γνήσιο ελληνιστικό βασίλειο …Το είχε επιλέξει η ίδια να είναι. Η θρησκεία της ήταν η ελληνική. Η γλώσσα της – όπως και σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια – ήταν διπλή: Ελληνικά για την άρχουσα τάξη και βαρβαρικά για τους υπόλοιπους.
Απλά για την Ρώμη τα «βαρβαρικά» ήταν τα λατινικά, όπως για την Αλεξάνδρεια τα «βαρβαρικά» ήταν τα αιγυπτιακά και για την Βαβυλώνα τα περσικά. Σε όλα τα άλλα λειτουργούσαν με τον ίδιο απολύτως τρόπο. Η άρχουσα τάξη είχε την δική της ελληνική παιδεία και ελληνική γλώσσα για να συνεννοείται σε ολόκληρη την «λεκάνη» της Μεσογείου. Ο Αλέξανδρος ήταν επισήμως ο δέκατος τρίτος θεός της. Ο βασιλιάς της ήταν αρχιερέας τής θρησκείας της και άρα και αρχιερέας τού Αλεξάνδρου.

Απλά πράγματα …Μια πόλη από μόνη της δεν μπορεί να φτιάξει μια αυτοκρατορία και η Ρώμη ήταν απλά μια πόλη. Μια πόλη μπορεί να διαχειριστεί μια αυτοκρατορία και η Ρώμη αυτό διεκδικούσε. Διεκδικούσε την διαχείριση της ελληνικής αυτοκρατορίας ως μία από τις «επαρχίες» της. Η Ρώμη είχε «αυτοπροσκαλεσθεί» στο μεγάλο «παιχνίδι» για την κοσμοκρατορία. Αυτό ήταν το όλο θέμα. Η αυτοκρατορία συνδέεται με το πολιτισμικό μοντέλο και η αυτοκρατορία τής Ρώμης ήταν ελληνική. Η διαχείριση και η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Λάθος είναι ο όρος «ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αυτοκρατορία. Το ελάχιστο είναι «ελληνορωμαϊκή», που επίσης βολεύει την Ρώμη, εφόσον φέρει τον «διαχειριστή» στο «ύψος» τού «ιδιοκτήτη».

Γιατί αυτά τα οποία λέμε είναι σημαντικά και πώς συνδέονται με την υπόθεσή μας; …Γιατί με την νίκη τους οι Ρωμαίοι στην Μακεδονία θα επεδίωκαν όχι απλά να την κατακτήσουν ως ξένοι, αλλά να την «κληρονομήσουν» ως όμοιοι …Να την «καταπιούν» ως επαρχία. Νικώντας τον πιο «ασθενή» των ελληνιστικών βασιλείων, έθεταν υποψηφιότητα για να μπουν επικεφαλής της αυτοκρατορίας. Πως θα γινόταν αυτό; …Αρπάζοντας το ιερό «Relic» της …Αρπάζοντας το «κεφάλαιό» της και μεταφέροντάς το στη Ρώμη …Αρπάζοντας το λείψανο ή την στάχτη τού γιου τού Θεού τους.

Με αυτόν τον τρόπο θα «μετέφεραν» στη Ρώμη την «κληρονομιά» τής Μακεδονίας και άρα η Ρώμη θα έμπαινε στο «δίπολο» με την Αλεξάνδρεια, που εκείνη την εποχή είχε γίνει το κέντρο του Κόσμου. Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη θα εξάλειφε το μοναδικό της μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες επαρχίες, που ήταν η απουσία ιερής «προίκας». Δεν συνδεόταν με πολλές καταστάσεις ή σημαίνοντα πρόσωπα της ελληνικής αυτοκρατορίας και αυτό ήταν μειονέκτημα. Ήταν δηλαδή ζωτικό για τους Ρωμαίους να βρουν το μυθικό «Relic», το οποίο έδινε δύναμη στη Μακεδονία και στην Αμφίπολή της …Ό,τι έκαναν δηλαδή αιώνες μετά οι Βενετοί με το λείψανο του Ευαγγελιστή Μάρκου, το οποίο το άρπαξαν μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Εφόσον όμως ήταν ζωτικό για τους Ρωμαίους να το πάρουν, θα ήταν επίσης ζωτικό για τους Μακεδόνες να μην το επιτρέψουν. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Μακεδόνες δεν είχαν τη δύναμη να το προστατεύσουν με τα όπλα, το μόνο που τους απέμενε ήταν να το προστατεύσουν θάβοντάς το. Η εικόνα που βλέπουμε σήμερα στις ανασκαφές μάς δείχνει ότι ο τάφος είναι ασύλητος. Γιατί; …Γιατί με τα χώματα που βγάζουν σημαίνει ότι ιδιώτης τυμβωρύχος δεν μπόρεσε να το ανοίξει και ταυτόχρονα δεν τον ανακάλυψαν οι Ρωμαίοι. Αν οι Ρωμαίοι τον εντόπιζαν, θα τον κατέστρεφαν, προκειμένου να αρπάξουν αυτό το οποίο περιείχε, εφόσον αυτό τους ενδιέφερε.

Για τους Ρωμαίους ήταν ζωτικής σημασίας η αρπαγή τού «λειψάνου» στη Ρώμη. Με την ισχύ τους δεν είχαν το πρόβλημα των τυμβωρύχων να κάνουν εκτεταμένες επεμβάσεις. Αυτό σημαίνει πως δεν θα έκαναν τις «χειρουργικές» ανασκαφικές κινήσεις για να τον «ανοίξουν». Θα γκρέμιζαν τον έναν μετά τον άλλο εσωτερικό τοίχο, μέχρι να φτάσουν στον «πυρήνα» τού τάφου. Θα «πακέταραν» όλα τα ευρήματα και θα τα έστελναν στη Ρώμη. Άρα, από τη στιγμή που υπάρχει το Μνημείο ατόφιο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν οι Ρωμαίοι. Από τη στιγμή που το μνημείο αυτό είναι γεμάτο με άμμο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν ούτε οι τυμβωρύχοι. Άρα, …το μνημείο είναι ασύλητο. Ασύλητο, βέβαια, δεν σημαίνει και πλήρες. Σημαίνει πως μέσα του έχει ό,τι επέλεξαν να αφήσουν οι Μακεδόνες. Αν δηλαδή ήταν απόλυτα βέβαιοι για την ασφάλεια της επιλογής τους, θα τοποθέτησαν μέσα του και περισσότερα πράγματα απ’ όσα αρχικά είχε. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα αφαιρούσαν. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό μέχρι να ανοίξει το μνημείο.

«Μα…», θα πει κάποιος, «…εφόσον η Ρώμη είχε τέτοια εμμονή γι” αυτό το Relic, γιατί δεν επέμεινε μέχρι να το ανακαλύψει;». Επέμεινε μέχρι ένα σημείο σε έναν χώρο όπου κανένας δεν την βοηθούσε με καμία πληροφορία. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου η Ρώμη ισχυροποιήθηκε και «κοιτούσε» πλέον αλλού …»Κοιτούσε» στο «Άγιο Δισκοπότηρο» της αυτοκρατορίας …»Κοιτούσε» ν” αρπάξει το λείψανο τού ίδιου του Αυτοκράτορα από την Αίγυπτο …Κοιτούσε τον ίδιο τον «Κέκροπα». Γι” αυτόν τον λόγο άρεσε στον ιδρυτή της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας Αύγουστο η «παρέα» των Καρυάτιδων. Αυτό το κατάφερε σε χρόνο τον οποίον υποθέτουμε, αλλά δεν ξέρουμε. Απλά, από τη στιγμή εκείνη ο τάφος του Αλέξανδρου του 4ου έγινε ήσσονος σημασίας και δεν ενδιέφερε πλέον τη Ρώμη …Δεν μπορούσε να απειλήσει τα «πρωτεία» της ο ασήμαντος ανήλικος γιος, όταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν αρχιερέας τού ίδιου τού Θεανθρώπου …Του 13ου Θεού της Ρώμης. Ο «Κέκροπας» είχε περάσει πλέον στην Αιώνια Πόλη.

Πώς σώθηκε το μνημείο;

Βλέποντας κάποιος την άριστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Μνημείο σ” ό,τι αφορά τα δομικά του στοιχεία, εύλογα θα απορεί με ορισμένα πράγματα. Πώς είναι δυνατόν χωρίς καμία συντήρηση να διατηρείται σε αυτήν την φοβερή κατάσταση; Χωρίς καμία παραμόρφωση των τοιχοποιιών του ή καμία κατάρρευση κάποιου εσωτερικού τοίχου ή κάποιου τμήματος της τοξωτής οροφής; Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής. Οι ανθρώπινες κατασκευές κινδυνεύουν από τις δυνάμεις που ασκεί η φύση πάνω τους. Οι επιφανειακές κατασκευές κινδυνεύουν από τους σεισμούς και από τους εαυτούς τους. Το πρώτο είναι κατανοητό και δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Το δεύτερο απλά χρειάζεται μια περιγραφή. Όταν λέμε ότι οι κατασκευές κινδυνεύουν από τους εαυτούς τους, μιλάμε για το ίδιον βάρος τους …Το δικό τους βάρος …Αυτό το βάρος, το οποίο ο μηχανικός φρόντισε να μεταφέρει στα θεμέλια, για να το εξουδετερώσει.

Στη φύση, όμως, εκτός από τους σεισμούς ή το σαθρό τού εδάφους, που δημιουργεί καθιζήσεις, υπάρχει και το φοβερό και τρομερό νερό. Τι κάνει το νερό; Διαβρώνει το έδαφος. Με άπειρη «υπομονή» και κόκκο με τον κόκκο αλλάζει «γωνίες» στα θεμέλια και ξαφνικά το βάρος τού κτιρίου δεν βρίσκει στήριξη εκεί όπου προβλεπόταν από τα σχέδια να στηρίζεται και αναγκαστικά καταρρέει. Αυτό, δηλαδή, το οποίο αισθανόμαστε στην αμμουδιά, όταν η θάλασσα «τρώει» το μέρος που πατάμε και μας αναγκάζει να μετακινηθούμε. Αυτό συμβαίνει σε άλλες κλίμακες με τα κτίρια. Τα κτίρια, όμως, δεν μπορούν να μετακινηθούν, για να επαναφέρουν τις αρχικές συνθήκες ισορροπίας. Αναγκαστικά θα υποστούν ζημιές και στο όριο θα καταρρεύσουν. Το ίδιο το βάρος τού κτιρίου το «νικά» και η φύση ξαναπαίρνει αυτό που της «ανήκει» και απλά το είχε «δανειστεί» ο άνθρωπος. Το ανάλογο συμβαίνει και με τις θαμμένες κατασκευές, όπου οι δυνάμεις που ασκούνται στις εξωτερικές πλευρές τους προσπαθούν να νικήσουν τις δυνάμεις που τους αντιστέκονται και σε αυτόν τον «πόλεμο» έχουν συμμάχους ό,τι ο μηχανικός προσπάθησε να εξουδετερώσει.

Το Μνημείο της Αμφίπολης είναι σε άριστη κατάσταση και αυτό σημαίνει ότι οι «συμμαχίες» λειτούργησαν υπέρ του. Από τη στιγμή που δεν παραμορφώθηκαν ή δεν κατέρρευσαν οι πλευρικοί του τοίχοι, ήταν φυσικό να αντέξει και η οροφή του. Πώς έγινε αυτό, ενώ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τη θεμελίωσή του; …Στην πραγματικότητα η εσωτερική «πλήρωση» του Μνημείου με καθαρή και κοσκινισμένη άμμο το έσωσε. Γιατί; …Γιατί εξισορρόπησε τις δυνάμεις που ασκούνταν στα τοιχώματα του μνημείου από τις δύο πλευρές. Φυσιολογικά η διάβρωση του εδάφους από τα νερά, οι καθιζήσεις ή οι σεισμοί μέσα στα χιλιάδες χρόνια που αυτό ήταν θαμμένο λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης θα δημιουργούσαν στρεβλώσεις και παραμορφώσεις και οι γεωστατικές δυνάμεις, που ασκούνταν πάνω του, θα γκρέμιζαν τελικά την τοιχοποιία σε περίπτωση που υπήρχε κενό από την εσωτερική της πλευρά. Η άμμος στο εσωτερικό τού Μνημείου αυτό το φαινόμενο το απέτρεψε, εφόσον το έκανε να συμπεριφέρεται σαν ένα ομοιογενές και συμπαγές αντικείμενο.

Αυτό το προστάτευε, εφόσον, όπως και να άλλαζαν οι διευθύνσεις των εξωτερικών δυνάμεων και τα σημεία των εφαρμογών τους, το κτίριο «προσαρμοζόταν» στις αλλαγές. Οι δυνάμεις, οι οποίες ασκούνταν από την εξωτερική πλευρά των τοίχων, δεν έβρισκαν αντίσταση μόνον από την τοιχοποιία, ώστε σε κάποια στιγμή να την κατανικήσουν. Η τοιχοποιία «αντιστεκόταν» με τις δυνάμεις που της πρόσφερε το εσωτερικό της «φορτίο». Τα σημερινά έργα αντιστήριξης και υποστύλωσης που κάνουν εντός του μνημείου, αυτές τις δυνάμεις τής άμμου στην ουσία αντικαθιστούν, για να μην παρατηρηθεί ανατροπή της ισορροπίας και καταρρεύσει η κατασκευή. Το κοσκινισμένο τού χώματος ήταν ιδανικό, γιατί η εφαρμογή του στην τοιχοποιία ήταν απόλυτη …Γιατί δεν είχε μέσα του μεγάλα αντικείμενα, ώστε να αφήνουν κενά στην επαφή τους με τα τοιχώματα και να λειτουργούν τα ίδια ως «μοχλοί» εις βάρος της τοιχοποιίας. Από τη στιγμή που άντεξε η τοιχοποιία με εσωτερική «βοήθεια», φυσικό ήταν να αντέξει και η οροφή και το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε και είναι θαυμαστό.

Η γνώση της επίδρασης που έχουν τα φυσικά φαινόμενα πάνω στην ύλη μπορεί να εξηγήσει και αυτά, τα οποία εκ πρώτης όψεως μπορεί να προκαλέσουν λανθασμένες εντυπώσεις. Έτσι, για παράδειγμα, πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο τάφος είναι συλημένος και μάλιστα από ιερόσυλους που μισούσαν την αρχαία θρησκεία. Η «απόδειξη» για όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν αυτήν την άποψη, ήταν το πρόσωπο της Καρυάτιδας που έλειπε, τα χέρια καί των δύο ή η μύτη της άλλης. Όλα αυτά δεν είναι αποτελέσματα ανθρώπινων επεμβάσεων. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της φύσης. Αρκεί να ξέρεις πώς συμπεριφέρονται τα υλικά μέσα στη φύση και μπορείς να εξηγήσεις κι αυτά τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητα.

Όλα αυτά τα αντικείμενα στα οποία αναφερόμαστε είναι μαρμάρινα. Το μάρμαρο είναι ένα ιδιαίτερο υλικό. Έχει ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα υλικό, το οποίο έχει «μνήμη». Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είναι όπως το σίδερο, το οποίο μπορείς να το σφυρηλατείς όσο θέλεις και όσες φορές θέλεις χωρίς αυτό να επηρεάζει την φυσική του «δομή». Το μάρμαρο είναι σαν το αλουμίνιο …Έχει «μνήμη». Δεν λυγίζει, αλλά σπάει. Αν το χτυπήσεις πιο δυνατά απ’ όσο αντέχει, δημιουργεί ρωγμή, που είναι μόνιμη. Τα αγάλματα είναι κομμάτια μαρμάρων, τα οποία έχουν «πελεκηθεί». Αυτό σημαίνει ότι εκ των δεδομένων, μετά την καλλιτεχνική τους επεξεργασία, έχουν πάνω τους χιλιάδες ρωγμές, άσχετα αν αυτές δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι. Οι πιο πολλές από αυτές τις «τριχοειδείς» ρωγμές, όπως είναι φυσικό, βρίσκονται στα σημεία όπου ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε να «επιμείνει» πιο πολύ στη «βία», προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του.

Οι ρωγμές, δηλαδή, – οι πολλές στην περίπτωσή μας – δεν θα είναι στο σώμα τής Καρυάτιδας, αλλά στη μύτη της, η οποία απαιτεί λεπτοδουλειά …Θα είναι στα πρόσθετα χέρια της, που έπρεπε σε ένα λεπτό κομμάτι μαρμάρου να χτυπηθούν πολλές φορές για να πάρουν το σχήμα τους. Την ώρα δηλαδή που υψώνεται ένα μαρμάρινο έργο τέχνης και φαίνεται τέλειο, έχει χιλιάδες ρωγμές πάνω του …Χιλιάδες μικρές «κερκόπορτες» …»Κερκόπορτες», τις οποίες μπορεί να μην τις βλέπει ο άνθρωπος, αλλά τις «βλέπει» το νερό. Το νερό, όμως, έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες επίσης: Όταν παγώνει, διογκώνεται. Όταν αυτό καταλαμβάνει τις ρωγμές και παγώνει, τις επιβαρύνει. Κάθε φορά που παγώνει, την μικρή ρωγμή την κάνει μεγαλύτερη. Κάθε φορά που παγώνει μια παλιά μεγάλη ρωγμή, δημιουργεί μια νέα μικρή. Μέσα στα χιλιάδες χρόνια αυτή η κατάσταση διαρκώς επιβαρύνεται.

Πού βρίσκεται η Αμφίπολη; Στην έρημο της Αιγύπτου; Στα παράλια της Κρήτης; …Όχι βέβαια …Βρίσκεται στην Μακεδονία …Βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου ο χειμώνας είναι βαρύς …Σε ένα χώρο, που, μέσα στα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται το Μνημείο λίγα μέτρα κάτω από την γη, κάποιες ρωγμές έχουν παγώσει και έχουν ξεπαγώσει εκατομμύρια φορές. Προφανώς το μάρμαρο της κεφαλής τής ανατολικής Καρυάτιδας ήταν πιο ταλαιπωρημένο και γι” αυτό δεν άντεξε. Αν η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έβρισκε σήμερα τον τάφο και τον έβρισκε μερικούς αιώνες μετά πιθανότατα δεν θα έβρισκε εκτός από τα σώματα των Καρυάτιδων τίποτε άλλο.

Αυτήν την φυσική διαδικασία κάποια αρχαιολόγος περιέγραψε ως «γήρανση» των υλικών, η οποία όμως θεωρούμε πως δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. Δεν είναι πετυχημένη, γιατί η έννοια της «γήρανσης» αφορά τις ιδιότητες του ίδιου τού υλικού, το οποίο μπορεί να εκφυλίζεται μέσα στον χρόνο, ενώ εδώ μιλάμε για εξωτερική «βίαιη» επίθεση εναντίον τού υλικού.

Η αγωνία της εξουσίας για τον «Τάφο» της Αμφίπολης.

Ηφαιστίωνας ή ρωμαϊκό μνημείο;
Στην Νέα Τάξη των τοκογλύφων και της Κοντσίτα είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι ανησυχούν για ένα εύρημα αυτού του «βεληνεκούς» …Ένα «εύρημα», το οποίο «ανοίγει» ιστορικά μυστικά, που συνδέονται με την κορυφή της εξουσίας. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να μην ανησυχούν για το Μνημείο οι ηγέτες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης. Η παλιά «θρησκεία» έρχεται να ταρακουνήσει τα «θεμέλια» των δικών τους εξουσιών και αυτό είναι βέβαιον ότι δεν τους αρέσει. Από τη στιγμή που η Ρώμη θεμελίωσε την παγκόσμια εξουσία της πάνω στην εξουσία τού Αλεξάνδρου, είναι βέβαιον ότι ανησυχεί για το τι μπορεί να αποκαλυφθεί από το Μνημείο τής Αμφίπολης. Ανησυχεί, όπως θα ανησυχούσε ακόμα κι αν αυτό το Μνημείο αποκαλυπτόταν αιώνες πριν, εφόσον μέσα στους αιώνες δεν αλλάζουν τα συμφέροντά της.

Σήμερα έχει κι έναν λόγο παραπάνω να το κάνει, γιατί οι καιροί είναι ιδιόμορφοι. Γιατί; …Γιατί δεν μπορεί να πάει αυθαίρετα και ν” αρπάξει και ν” αποκρύψει ό,τι δεν θέλει να μάθει το παγκόσμιο κοινό …και ειδικά το ελληνικό κοινό. Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και των άπειρων μέσων επικοινωνίας αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να συμβεί. Επιπλέον, δεν μπορεί να αποκλείσει από την ενημέρωση κανέναν και αυτό είναι επίσης απειλητικό γι” αυτήν. Μπορεί να βρεθεί μπροστά σε απρόβλεπτες πληροφορίες …Κάποιες επιγραφές με προφητείες, τις οποίες δεν τις γνωρίζει …Κάποιες επιγραφές με ευχές για την «ανάσταση» της ψυχής του «ενοίκου», τις οποίες επίσης δεν γνωρίζει …Κάποιες επιγραφές με ονόματα ανθρώπων, οι οποίοι δεν υπήρχαν την εποχή που δημιουργήθηκε το μνημείο.

Όμως, το ακόμα χειρότερο που φοβάται είναι η σύγχρονη τεχνολογία σ” ό,τι αφορά τη γενετική και τη βιολογία. Ο κίνδυνος να βρεθεί βιολογικό υλικό, το οποίο να μπορούν να το αξιοποιήσουν οι επιστήμονες, είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τη Ρώμη. Γιατί; …Γιατί την θέτει υπό την «ομηρία» καταστάσεων, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει η ίδια. Οι καιροί είναι ύποπτοι. Φαντάζεται κάποιος να ξεφύγει γενετικό υλικό του Αλεξάνδρου από έναν τέτοιο τάφο και αυτό να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη για κάτι άλλο; Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η Ρώμη κάποτε «απήγαγε» τον Αλέξανδρο και μέχρι τώρα έλεγχε όλα τα στοιχεία που τον αφορούν, αντιλαμβάνεται κάποιος τι μεγάλη «τρύπα» για την ασφάλειά της ανοίγει από μια ενδεχόμενη αποκάλυψη του τάφου τού γιου του. Αυτό από μόνο του είναι μια «βόμβα» στα «θεμέλια» του συστήματος. Ο γιος του, δηλαδή, και μόνον που θα αποκαλύψει το DNA του, θα «ενεργοποιήσει» και πάλι το παιχνίδι τής «διαδοχής» …Παιχνίδι, το οποίο μπορεί να βάλει μέσα του και τον ίδιο τον πατέρα του από την αρχή.

Τι θυμίζουν όλα αυτά; Δεν θυμίζουν τον «Τηλέμαχο», ο οποίος βάζει στο «παιχνίδι» τον πατέρα του; Δεν θυμίζουν λίγο τον Αργίτη «Ορέστη», ο οποίος γυρνάει, για να εκδικηθεί για τον πατέρα του; «Αργεάδες» δεν ονομαζόταν η δυναστεία τού Φιλίππου και του Αλεξάνδρου; Όλα αυτά είναι αρκετά, για να σημάνουν «συναγερμό» στο σύστημα. Το σύστημα πάντα εκνευρίζεται όταν συμβαίνουν πράγματα, τα οποία δεν ελέγχει. Πρέπει να αντιδράσει και πρέπει να το κάνει με έναν τρόπο, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καθόλου προκλητικός. Τι κάνουν τώρα; …Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο …Προσπαθούν να πετάξουν τη «μπάλα» στην «εξέδρα».

Όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι αρχαιολόγοι στον νεκρικό θάλαμο, τόσο πιο πολλά περίεργα θα ακούγονται …Περίεργα έως βλακώδη. Γιατί υπάρχει άραγε αυτό το φαινόμενο; Γιατί κάποιοι αρχαιολόγοι ρισκάρουν τη φήμη τους, λέγοντας ανοησίες και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν λίγες ημέρες; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι τη βεβαιότητά τους ότι ο τάφος είναι συλημένος όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν το κοσκινισμένο χώμα που υπάρχει μέσα σε όλους τους χώρους; Γιατί το κάνουν αυτό; …Γιατί απλούστατα λειτουργούν υπό τις εντολές του συστήματος, το οποίο προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο. Θέλουν κατ’ αρχήν να απογοητεύσουν τον κόσμο και αν μπορούν να τον αποπροσανατολίσουν …Να πάψει να περιμένει κάτι από τις ανασκαφές …Κάτι πολύ σημαντικό …Κάτι, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει όχι μόνον την πορεία τής χώρας, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα των κατοίκων της.

Βγήκε αυτές τις ημέρες μία αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου Αθηνών και δήλωσε ότι μπορεί να είναι ρωμαϊκό το μνημείο. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός», για να καταλάβει ότι αυτό είναι μια ηλιθιότητα. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτός είναι ένας τύμβος-»μνήμα» για τα θύματα μιας μάχης που έδωσε την αυτοκρατορία στον Αύγουστο. Πολύ ωραία. Να υποθέσουμε ότι έκανε ο Αύγουστος ένα τεράστιο μνημείο για τους στρατιώτες του. Είναι δυνατόν να έκανε ένα «μνημείο» για να τους «μνημονεύει» και στη συνέχεια να το θάψει, για να μείνει «μυστικό»; Γιατί να το κάνει αυτό; Στους αιώνες που ακολούθησαν η Ρώμη του Αυγούστου δεν ήταν κυρίαρχη στην περιοχή; Γιατί να σκεπαστεί με χώματα ένα τόσο όμορφο και μεγάλο Μνημείο, το οποίο κόστισε στη Ρώμη και στον αυτοκράτορά της άπειρα χρήματα; …Ένα μνημείο της ανδρείας και της πρότυπης συμπεριφοράς των πολεμιστών του Αυγούστου.

Γιατί να μην έχει η Ρώμη πάνω στη δική της Εγνατία Οδό ένα τέτοιο δικό της λαμπρό μνημείο; …Ένα μνημείο, το οποίο να «φωνάζει» για τα στρατιωτικά κατορθώματα τού αυτοκράτορά της και την ανδρεία των πολεμιστών του. Το να εξαφανίσουν οι Μακεδόνες ένα μνημείο από τη «θέα» της Ρώμης, αν υποθέσουμε ότι μετά την κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους φοβούνταν τη λεηλασία του, αυτό έχει ένα νόημα. Το να εξαφανίσει όμως η Ρώμη ένα μνημείο δικό της από τη δική της «θέα», αυτό δεν έχει νόημα. Τα λείψανα των χιλιάδων νεκρών στρατιωτών τι απέγιναν και πώς συνδέονται με το μνημείο; Επιπλέον, υπάρχουν και «μέτρα» σύγκρισης ανάμεσα στα μνημεία. Έφτιαξε ο Αύγουστος στη μέση τού πουθενά ένα τεράστιο «μνημείο» για τους νεκρούς στρατιώτες του και για τη δική του αθανασία έκτισε στη Ρώμη ένα πολύ μικρότερο και ποιοτικά πολύ κατώτερο μνημείο; …Δεν «στέκει» δηλαδή η υπόθεση με ανάλυση στο πολιτικό επίπεδο.

Το ίδιο όμως δεν στέκει και στο τεχνικό επίπεδο. Η Ρώμη δεν ήταν «μπακάλικο». Η Ρώμη είχε μια πολύ οργανωμένη και «ακριβολόγα» γραφειοκρατία. Διατηρούσε αρχεία με τις δημόσιες επενδύσεις ή τα έξοδα συντήρησης δημόσιων κτιρίων οπουδήποτε μέσα στην ρωμαϊκή επικράτεια. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο ρωμαϊκό έργο σε αυτήν την περιοχή. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τέτοιο έργο πάνω στον πιο πολυσύχναστο «άξονα» της αυτοκρατορίας. Ούτε η Ρώμη ούτε η Νέα Ρώμη είχαν τέτοια αναφορά. Πουθενά δεν υπάρχει μια αναφορά κάποιου ιστορικού περιηγητή εκείνης της εποχής για τον λέοντα της Αμφίπολης, ο οποίος θα έπρεπε να δεσπόζει πάνω στην Εγνατία Οδό.

Μια άλλη ιδιομορφία τού μνημείου αφορά και τα υλικά της κατασκευής του. Οι Ρωμαίοι σπάνια έφτιαχναν αμιγώς πέτρινες ή μαρμάρινες κατασκευές. Τέτοιου είδους κατασκευές έκαναν μόνον οι Έλληνες. Ελάχιστες είναι αυτές οι κατασκευές ακόμα και στην ίδια την Ρώμη. Οι Ρωμαίοι δούλευαν πολύ με τούβλο και αργότερα με σκυρόδεμα. Πέτρα και μάρμαρο οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μόνον ως υλικό διακόσμησης και επικάλυψης «ταπεινότερων» επιφανειών. Σε μια εποχή λοιπόν που οι Ρωμαίοι λεηλατούσαν τα πάντα για να διακοσμήσουν την πόλη τους, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα έκαναν ένα τόσο «βαρύ» μνημείο στο «πουθενά» …Ένα μνημείο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και αισθητικής, που, αν βρισκόταν σήμερα στη Ρώμη, θα ήταν από τα πλέον γνωστά παγκοσμίως. Σε ολόκληρη την αρχαία Ρώμη δεν υπάρχει ένας τοίχος της αξίας, της ποιότητας, της τέχνης και της τεχνικής που έχει ο περίβολος του μνημείου της Αμφίπολης.

Το ίδιο λανθασμένη εκτίμηση είναι και αυτή, που θέλει το μνημείο της Αμφίπολης να ανήκει στον Ηφαιστίωνα. Η επιλογή του προσώπου είναι εκ του πονηρού, γιατί φέρνει σε «αμηχανία» τον ελληνικό λαό. Τα «υπονοούμενα» περί των δήθεν ομοφυλοφιλικών τάσεων του Μεγίστου των Ελλήνων «πληγώνουν» τον λαό και τον κάνουν να αισθάνεται άβολα. Σε μια τέτοια στιγμή, στην οποία υπάρχει πιθανότητα – στην εποχή των Μνημονίων – να πάρει «πάνω» του ο λαός εξαιτίας μιας αρχαιολογικής ανακάλυψης, έρχονται κάποιοι πονηροί και προσπαθούν εκ των προτέρων να την κάνουν κάτι από «άπλυτα» της ιστορίας, που, όχι μόνον δεν πρέπει να χαροποιούν κανέναν που έρχονται στο «φως» της δημοσιότητας, αλλά αντίθετα είναι λόγος ντροπής. Αυτήν την πονηριά την έχουν ξανακάνει, προκειμένου να κάνουν κάποιον αντιπαθή στον ελληνικό λαό. Γνωρίζουν τις ευαισθησίες του και εκεί «χτυπάνε». Ξένοι ήταν αυτοί, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τις φήμες περί ομοφυλοφιλίας του Άρη Βελουχιώτη, για παράδειγμα. Η φήμη δηλαδή για τον Ηφαιστίωνα είναι εκ του πονηρού και διαδίδεται μόνο και μόνο για τους συνειρμούς που προκαλεί …Τους συνειρμούς που ίδιοι παράγουν.

Δεν χρειάζεται πολλές γνώσεις, για να καταλάβει κάποιος ότι δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να είναι εκεί ο τάφος του Ηφαιστίωνα. Ο Ηφαιστίωνας δεν πληρεί καμία προϋπόθεση για να του φτιάξουν ένα τέτοιο μνημείο, και μάλιστα στην Αμφίπολη. Ο Ηφαιστίωνας καταγόταν από την Πέλλα. Αν ο φίλος του Αλέξανδρος θα ήθελε να τον τιμήσει, είχε δύο επιλογές. Είτε να τον κρατούσε «κοντά» του – και άρα στη Βαβυλώνα – όπως προέβλεπαν τα σχέδιά του εκείνη την εποχή, είτε να τον στείλει στη γενέτειρα του και να θάψει με μεγάλες τιμές. Άλλη επιλογή δεν είχε, γιατί δεν μπορούσε – ακόμα και να το ήθελε – να «εκμεταλλευτεί» πολιτικά το λείψανο του Ηφαιστίωνα. Να επιδιώξει δηλαδή να το τοποθετήσει κάπου αλλού για πολιτικούς λόγους. Δεν είχε καθόλου πολιτικό «βάρος» ο Ηφαιστίωνας. Πέρα από τη φιλία του με τον Αλέξανδρο δεν είχε κάτι άλλο, που να αποτελεί «προίκα» για τον αυτοκρατορικό σχεδιασμό.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την «αυλή» του φίλου του ή τη γενέτειρά του. Εκεί δηλαδή όπου τον γνώριζαν και θα τον τιμούσαν αυτοί που έπρεπε και βεβαίως θα το επιθυμούσαν. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν θεμέλιο «λίθο» για ένα επιθυμητό μέλλον τής Μακεδονίας. Επιπλέον υπάρχει και το πρακτικό ζήτημα. Τον θάνατο τού Ηφαιστίωνα τον χώριζε από τον θάνατο του Αλεξάνδρου ένας χρόνος. Μέσα σε έναν χρόνο – και άρα με έναν μακεδονικό χειμώνα στο ενδιάμεσο – δεν θα μπορούσε να χτιστεί ολόκληρο το «συγκρότημα» της Αμφίπολης. Γιατί ήταν αυτό μια προϋπόθεση; …Γιατί, αν δεν χτιζόταν ολόκληρο το «συγκρότημα» και αν δεν είχε αποδοθεί εγκαίρως στον Ηφαιστίωνα με τον Αλέξανδρο εν ζωή, οι διάδοχοι του μετά τον θάνατό του απλά δεν θα το έκαναν. Ακόμα κι αν υπήρχαν έτοιμες κάποιες κατασκευές, οι διάδοχοι θα άλλαζαν τη χρήση τους. Ο Ηφαιστίωνας, δηλαδή, θα απολάμβανε ως νεκρός μόνον ό,τι προλάβαινε να του αποδώσει ο ζωντανός Αλέξανδρος. Αν πέθαινε ο Αλέξανδρος, κανένας δεν θα σεβόταν τη φιλία του με τον Ηφαιστίωνα και πολύ περισσότερο δεν θα την πλήρωνε με αυτά τα οποία θεωρούσε δικά του χρήματα.

…Τω κρατίστω !!!

Η σημερινή αποκάλυψη τού συγκεκριμένου μνημείου είναι μια απειλή για το σύστημα …Ένα τρομοκρατικό «μήνυμα» γι” αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα την εξουσία της αυτοκρατορίας, από εκείνον που κάποτε την «έχτισε» …Ένα «μήνυμα» με πολλούς «κώδικες» από ένα μνημείο, το οποίο βρίσκεται πάνω σε έναν ποταμό με ένα πολύ συμβολικό όνομα. Παλαιστίνος – από τον γιο του Ποσειδώνα – είναι το κανονικό όνομα τού Στρυμόνα. Αν δηλαδή το μνημείο είναι τού φυσικού γιου του Αλέξανδρου, τότε η σημερινή αποκάλυψή του έρχεται ως ένα «μήνυμα» από το παρελθόν …Ένα αναπάντεχο «μήνυμα», το οποίο τρομοκρατεί τους «ενοίκους» όλων των μορφών της Ρώμης. Είτε μιλάμε για τη Ρώμη είτε για την Νέα Ρώμη είτε για την Τρίτη Ρώμη – η οποία βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού—.

Αυτή η αναπάντεχη αποκάλυψη «παγώνει» τον χρόνο και στην ουσία μας ευθυγραμμίζει με την στιγμή που ο Αυτοκράτορας αποφασίζει να δώσει το «δακτυλίδι» της διαδοχής του στον «ισχυρότερο». Ο Αυτοκράτορας με τον ανήλικο γιο του αποφασίζει να ξεκινήσει τη διαδικασία του διαγωνισμού για τη διαδοχή. Εδώ όμως αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού και της μεταφυσικής. Ζούμε σε καιρούς ύποπτους. Κάποιοι «χορεύουν» χωρίς «όργανα» …Πού ν” αρχίσουν και τέτοια. Κάποιοι εσχατολόγοι αναμένουν «αφίξεις» αυτόν τον καιρό. Κάποιοι χριστιανοί περιμένουν τον Αντίχριστο, κάποιοι Εβραίοι τον Μεσσία και κάποιοι Έλληνες πιθανότατα έναν «ξεχασμένο» Οδυσσέα. Ζούμε στην εποχή της μεγάλης «θλίψης» και αυτό γεννά την ανυπομονησία, όπως και έχει προφητευτεί για τους καιρούς μας.

Όλοι κάτι «περιμένουν» …Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» κάτι, γιατί είναι απογοητευμένοι από τους πάντες …Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» το αναπάντεχο και το μεγαλειώδες. «Περιμένουν» μια «εμφάνιση», η οποία στην πραγματικότητα θα είναι μια «επιστροφή» κάποιου, που έλειπε. Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για «πάγωμα» του χρόνου. Όλα αυτά γίνονται σε μια εποχή που ο κόσμος – και ειδικά της Δύσης, που είναι θεμελιωμένος πάνω στην Ρώμη του Αλέξανδρου – κλονίζεται …Γίνονται σε μια εποχή που υπάρχει πρόβλημα εξουσίας …Σε μια εποχή που η αυτοκρατορία εγκαταλείπει τη θρησκεία της και παραδίδεται σε άθεους δαρβινιστές και τοκογλύφους …Σε μια εποχή που οι «μνηστήρες» τού θρόνου τού Αλεξάνδρου δοκιμάζουν όλοι την τύχη τους και αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο να λύσουν τα προβλήματά του.

Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για άνοιγμα «τρύπας» στην άμυνα της Ρώμης. Άποψη του γράφοντα είναι ότι μόνον κακό περιμένει το σύστημα από αυτήν την εξέλιξη. Έχουν πάρει τα φτυάρια και σκάβουν μπροστά στην Πύλη του Κάτω Κόσμου …Στην Πύλη όπου έχει περάσει ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας κλπ. …Μια Πύλη επικίνδυνη, εφόσον δεν είναι ό,τι καλύτερο για το σύστημα να σκαλίζει τη «φωλιά» του φιδόμορφου Θεού. Στην πραγματικότητα αυτό κάνει σήμερα στην Αμφίπολη …Παίζει με το άγνωστο …Ενοχλεί τον Εριχθόνιο …Τον φιδόμορφο γιο τής θεάς Αθηνάς και του Ηφαίστου …Τον φιδόμορφο «γιο» της πόλης τής Αθήνας και του βασιλιά Αλεξάνδρου …Αυτό, δηλαδή, το οποίο προέκυψε από μια όχι και τόσο επιτυχημένη «ένωση» ενός βασιλιά με την πόλη της Δημοκρατίας …Αυτό, το οποίο προέκυψε από τη λατρεία ενός βασιλιά για ένα πολίτευμα που τον ακυρώνει.

Αυτό, το οποίο κάνει ακόμα χειρότερη την κατάσταση, είναι ο χρόνος στον οποίο επιχειρείται όλη αυτή η προσπάθεια. Το σύστημα είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση …Στη χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί τους τελευταίους αιώνες. Η συμμετοχή των «μνηστήρων» στην απέλπιδα προσπάθεια να το σώσουν, δεν είναι πλέον ελεγχόμενη. Δεν είναι ελεγχόμενη και άρα δεν είναι ασφαλής, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μην προέρχονται στο σύνολό τους οι «μνηστήρες» μέσα από μια επιθυμητή «δεξαμενή» υποψηφίων. Τη στεγανότητα αυτής της «δεξαμενής» απειλεί το Μνημείο αυτό. Μέσω του Μνημείου αυτού μπορεί να εμφανιστούν «μνηστήρες», οι οποίοι δεν ανήκουν στις επιλογές της Ρώμης. Εκεί υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας για τη Ρώμη. Δεν συμφέρει τη Ρώμη να υπάρχουν «γέφυρες», οι οποίες να συνδέουν το παρόν με το παρελθόν. Δεν συμφέρει τους «Ποντίφικες» να υπάρχουν άλλες «γέφυρες» πλην των ιδίων.

Αν, δηλαδή, πιστεύει κάποιος στον Θεό και το Μεγάλο Σχέδιό Του, δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χρόνος για να το επιβεβαιώσει αυτό …Δεν υπάρχει άλλη στιγμή στην νεότερη ιστορία, που να είναι τόσο προφανής μια «Άνωθεν» παρέμβαση …Δεν υπάρχει πιο πρόσφορη εποχή στο να πείσεις κάποιον ότι τα πάντα καθοδηγούνται προς έναν στόχο από έναν Υπέρτατο Νου. Καθυστερούσαν επί χρόνια την ανασκαφή και την επιχείρησαν στη χειρότερη στιγμή …Στην πιο δύσκολη για το σύστημα εποχή άνοιξε μια «πύλη», την οποία δεν την ελέγχει το ίδιο …Μια «πύλη», η οποία καθηλώνει ακόμα και την πανίσχυρη Ρώμη στον ρόλο του αδύναμου παρατηρητή …Μια «πύλη», την οποία κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα βάλει «μέσα» στην αυτοκρατορία και πόσο αυτό θα την επηρεάσει στη λειτουργία της …Μια «πύλη» πολύ μακριά από αυτήν που ελέγχει ο Άγιος της Ρώμης.

Ποιος όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτήν την μικρή «σχισμή» στον χωροχρόνο; Τι μας λένε οι απροκρυφιστικές γνώσεις; Αν ο Αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεάνθρωπος του αρχαίου κόσμου – και άρα αθάνατος – τι μπορεί να σημαίνει μια επανεκκίνηση του παιχνιδιού της διαδοχής; …Δεν σημαίνει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη «σχισμή» στον χωροχρόνο, για να επιστρέψει; …Δεν σημαίνει ότι και ο ίδιος – σε περίπτωση επανεμφάνισής του – μπορεί να μπει εκ νέου στον αγώνα τής διεκδίκησης του θρόνου; Η ανεύρεση του τάφου τού γιου του δεν γίνεται αιτία να επανεμφανιστεί ο πατέρας; Δεν γίνεται το μέσο να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά του;

Θυμίζει τίποτε αυτό στους αναγνώστες; Ένας ανήλικος βασιλικός υιός «αναγνωρίζει» αρχικά τον πατέρα του και μετά τον βάζει στο «παιχνίδι» της διεκδίκησης, χωρίς να γίνονται σεβαστές οι προβλεπόμενες από το σύστημα διαδικασίες …Τον βάζει σε ένα «παιχνίδι» διεκδίκησης αυτών που θεωρητικά τού ανήκουν, αλλά πρακτικά όχι, λόγω των σφετεριστών που εκμεταλλεύτηκαν την μακρόχρονη απουσία του …Βάζει δηλαδή κάποιον με βασιλικά δικαιώματα να επικαλεστεί δημοκρατικά δικαιώματα, προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό των «εκλεκτών» …Βάζει έναν βασιλικό «όφι» να εμφανιστεί σαν απλός άνθρωπος και να διεκδικήσει ανθρώπινα δικαιώματα …»Γεννά» δηλαδή έναν Εριχθόνιο …Έναν πολύ επικίνδυνο Εριχθόνιο, τον οποίο απαγορεύεται να τον βλέπεις σε κανονικές συνθήκες …Ακόμα και από απλή περιέργεια να τον «δεις», την «πάτησες».

Γι” αυτόν τον λόγο δεν σκάβεις τη γη εκεί όπου δεν ξέρεις τι θα βρεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξη «Εριχθόνιος» …Εριχθόνιος σημαίνει το πρόβλημα, το οποίο βγαίνει μέσα από την γη. Είναι απολύτως επικίνδυνο, δηλαδή, για κάποιους να σκάβουν στην Αμφίπολη, χωρίς να γνωρίζουν τι περιμένουν ν” ανακαλύψουν …και με το παγκόσμιο κοινό ως μάρτυρα να τους παρακολουθεί. Ίσως αυτό να σημαίνει και η λέξη Αμφίπολη …Να είναι η πόλη, η οποία ανήκει ταυτόχρονα καί στον Άνω καί στον Κάτω Κόσμο …Η τελευταία πόλη που περνάς πριν φτάσεις στον Κάτω Κόσμο και η τελευταία πόλη που συναντάς πριν βγεις στον Άνω Κόσμο …Η πόλη, η οποία βρίσκεται πάνω στον Παλαιστίνο ποταμό. Τόμους ολόκληρους μπορούμε να γράψουμε για τη σοφία των Αρχαίων Ελλήνων, που όλα αυτά τα γνώριζαν και τα πέρασαν σε προφητείες με κωδικοποιημένες μορφές …Όλα αυτά, τα οποία αφορούν τον «Κάτω Κόσμο» και τους ελάχιστους «επισκέπτες» του …Τον Ηρακλή, τον Ορφέα ή τον Οδυσσέα. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους …Απλά δεν είναι της ώρας να τα αναφέρουμε.

Ένα, πάντως, είναι σίγουρο …Η παγκόσμια οικονομία μπορεί να μην είναι στα καλύτερά της, αλλά δεν θα πλήξουμε. Η γενιά μας είναι σίγουρο ότι θα γίνει μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεγονότων …Θα δει την ιστορία να «ξεκινάει» από εκεί απ’ όπου είχε «παγώσει». Μπορεί με την ανακάλυψη του Μνημείου τού διαδόχου τού Αλεξάνδρου να δούμε πώς συνεχίζεται η δυναστεία των Αργεάδων …Των βασιλέων του Άργους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ορέστης κατέφυγε στη Μακεδονία, για να σωθεί από τον σφετεριστή τού θρόνου τού πατέρα του και από εκεί διεκδίκησε τον θρόνο του. Τον διεκδίκησε την ίδια εποχή με την επιστροφή τού Μεγάλου Οδυσσέα. Αυτά μπορεί να είναι «σημεία» των καιρών για τις μεγάλες «επιστροφές» του ελληνικού κόσμου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι της επιστροφής τού Μεγάλου Οδυσσέα προηγείται η επιστροφή τού Τηλέμαχου …Όπου όμως είναι ο γιος, εκεί είναι και ο πατέρας …και αυτό πολλούς πλέον θα τους ανησυχεί.

ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου

eamb-ydrohoos

thesecretrealtruth.blogspot.com