Ο Μητσοτάκης
Η σχέση του Μιλτιάδη Έβερτ με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πέρασε από πολλές διακυμάνσεις.
Εξαιρετικά ισχυρές προσωπικότητες και οι δυο, αναζητούσαν πάντα έναν κώδικα επικοινωνίας, ώστε να παραμερίζουν όσα τους χώριζαν, και να αναδεικνύουν εκείνα που τους έφερναν κοντά.
Ο Μιλτιάδης Έβερτ εμφανιζόταν ως ο «ισόβιος δελφίνος» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εκείνος που «θα έπαιρνε το κόμμα πίσω», για λογαριασμό της «καραμανλικής» πτέρυγας. Αυτό το δεδομένο θα μπορούσε, υπό ...
προϋποθέσεις να διαμορφώσει συνθήκες αμοιβαίας καχυποψίας.Ακόμη κι αν το έκανε, δεν εκδηλώθηκε σε ακραίο βαθμό.
Το 1986, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέλεξε να δώσει τη μάχη της Αθήνας με τον Μιλτιάδη Έβερτ, γνωρίζοντας ότι ο «μπουλντόζας» μπορούσε να του φέρει τη νίκη. Την πρώτη νίκη επί αρχηγίας του, απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ. Όπως και συνέβη.
Μετά τη νίκη του 1990, ο Μιλτιάδης Έβερτ έγινε ο ισχυρότερος υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μόνο που εκεί αναδείχτηκαν οι μεγάλες διαφορές τους, και τα «θερμά επεισόδια» τα οποία καταγράφηκαν ήταν πολλά και σημαντικά.
Η πτώση της κυβέρνησης το 1993, οδήγησε και σε αλλαγή ηγεσίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραιτήθηκε, παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, δεν άλλαξε γνώμη, και, προς έκπληξη των περισσοτέρων, δεν στήριξε τον Ιωάννη Βαρβιτσιώτη για διάδοχό του, αλλά… τον Μιλτιάδη Έβερτ. Και ο τελευταίος, σεβάστηκε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αναγνωρίζοντάς τον ως Επίτιμο.
Επί προεδρίας Μιλτιάδη Έβερτ άλλωστε, έγινε και η κεντρική πολιτική «μετακόμιση», την οποία ήθελε η οικογένεια Μητσοτάκη: Η Ντόρα Μπακογιάννη άφησε τη μονοεδρική της Ευρυτανίας, για την Α’ Αθηνών.
«Ο σημαντικός πολιτικός»… «Ο ξεχωριστός άνθρωπος»… «Ο μεγάλος φίλος»… Αυτές τις τρεις εκφράσεις επέλεξε ο Κώστας Καραμανλής στη χθεσινή δήλωσή του για να αποχαιρετήσει τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Η σχέση των δυο πολιτικών υπήρξε καρμική. Ο Μιλτιάδης Έβερτ ήταν για πολλά χρόνια ο θεματοφύλακας του καραμανλισμού στον χώρο της Κεντροδεξιάς.
Όντας ένα από τα αγαπημένα πολιτικά παιδιά του Εθνάρχη, διαδέχτηκε το 1993 τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, και κράτησε στα χέρια του τα κλειδιά της Ρηγίλλης, μέχρι και τον Μάρτιο του 1997, τότε που το Συνέδριο της Παράταξης επέλεξε ως αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή.
Εκείνη η διαδικασία είχε πικράνει τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Αυτό τουλάχιστον κατέγραψε το ρεπορτάζ της εποχής. Απέναντι στον Γιώργο Σουφλιά, ο «μπουλντόζας» γνώριζε ότι η νίκη του ήταν περίπου δεδομένη.
Μόλις όμως στο σκηνικό προστέθηκε η «3η λύση», δηλαδή ο ανιψιός του Εθνάρχη, τα δεδομένα άλλαξαν.
Ο διχασμός της καραμανλικής πτέρυγας άφησε τον Μιλτιάδη Έβερτ εκτός δεύτερου γύρου του Συνεδρίου του 1997. Και ο «μπουλντόζας» έκανε αυτό που έλεγε η καρδιά του. Προσέφερε τους υποστηρικτές του στον Κώστα Καραμανλή, διαμορφώνοντας μια ισχυρή πλειοψηφία, πάνω στην οποία έμελλε να δομηθεί η εσωκομματική κυριαρχία του μετέπειτα πρωθυπουργού.
Οι ζυμώσεις που είχαν προηγηθεί ωστόσο, δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον ψυχισμό του Μιλτιάδη Έβερτ. Όχι τόσο απέναντι στον Κώστα Καραμανλή, τον οποίο άλλωστε περιέβαλε με αγάπη, και ουσιαστικά τον προστάτευσε πολιτικά, ειδικά στα πρώτα, δύσκολα χρόνια, μέχρι τις εκλογές του 2000.
Αλλά κυρίως απέναντι σε στελέχη της «καραμανλικής» πτέρυγας, τα οποία είχε ο ίδιος αναδείξει. Πολιτικούς που του όφειλαν τα πάντα, και μέχρι το… παρά ένα, τον διαβεβαίωναν για τη στήριξή τους, ενώ στην κάλπη ψήφισαν Καραμανλή.
Ακόμη ωστόσο και απέναντι σε εκείνους, ο Μιλτιάδης Έβερτ απέδειξε πόσο μεγάλη καρδιά είχε. Και δεν τους κράτησε κακία…
Από δυο άρθρα του Statesmen 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου