Ήταν στις 11 Αυγούστου 1996, όταν κυπριακό αίμα πότισε για μία ακόμα φορά τα χώματα του κατεχόμενου μέρους της Μεγαλονήσου. Μία ακόμα θυσία, σπονδή στο Θεό του «πολέμου», που μαίνεται στη μαρτυρική Κύπρο. Αυτή, του Τάσου Ισαάκ.
Όταν στις 2 Αυγούστου του 1996 τα μέλη της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών ξεκινούσαν την πορεία τους με προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια, προκειμένου να διαδώσουν το μήνυμα της ειρήνης, κανένας δε μπορούσε να φανταστεί την τραγική της κατάληξη.
Ανάμεσα στους Κύπριους μοτοσικλετιστές και 200 άτομα από πολλές χώρες της Ευρώπης.
Η πομπή ξεκίνησε από την πύλη του Βρανδεμβούργου, στο Βερολίνο. Σε κάθε σταθμό της μεγαλειώδους αυτής πορείας, με κεντρικό σύνθημα «Απελευθέρωση, η μόνη λύση», οι διοργανωτές πραγματοποιούσαν διασκέψεις Τύπου, όπου ανέλυαν τους στόχους της, καταγγέλλοντας παράλληλα την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Έπειτα από μία μεγάλη διαδρομή μέσα από τις χώρες της γηραιάς ηπείρου, που διήρκεσε οκτώ ημέρες, οι κήρυκες της ελευθερίας πάτησαν τις ρόδες τους στην Κύπρο.
Ακολούθησε συνάντηση μεταξύ του τότε προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκου Κληρίδη, και του προέδρου της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών, Γιώργο Xατζηκώστα, στην οποία αποφασίστηκε να μην πραγματοποιηθεί το τελευταίο στάδιο της πορείας -αυτό της εισόδου στα κατεχόμενα εδάφη- προκειμένου να αποφευκτεί η ένταση.
Η κατάσταση, όμως, ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι μοτοσικλετιστές, αρνούμενοι να δεχθούν την απόφαση, άρχισαν να κινούνται ανοργάνωτα προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία, ενώ διαδηλωτές άρχισαν να περνούν στη ελεγχόμενη από τις δυνάμεις του ΟΗΕ νεκρή ζώνη. Οι συγκεντρωμένοι Τουρκοκύπριοι και ομάδες των ακροδεξιών «Γκρίζων Λύκων» άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν.
Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη, καθώς οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με το συγκεντρωμένο πλήθος φανατικών Τουρκοκυπρίων, μελών των «Γκρίζων Λύκων» και τον κατοχικό στρατό.
Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των «Γκρίζων Λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με στειλιάρια και πέτρες, τη στιγμή που οι ειρηνευτικές δυνάμεις κοιτούσαν το σκηνικό τρόμου ανίκανες να αντιδράσουν.
Ήταν τότε που ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, ο οποίος δεχόταν τα ανελέητα χτυπήματα των Τούρκων, βρέθηκε στο κέντρο των γεγονότων. Γύρω του μαζεύτηκε ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων», που χτυπούσε ανελέητα.
Λίγες στιγμές αργότερα, ο 23χρονος Κύπριος θα έπεφτε νεκρός, μερικά μόλις μέτρα από την Αμμόχωστο, αφήνοντας πίσω του γονείς, αδερφές και την έγκυο γυναίκα του.
Η κηδεία του ανθρώπου, που στα μάτια των Κυπρίων πήρε τη μορφή «μάρτυρα της ελευθερίας», πραγματοποιήθηκε στο Παραλίμνι, στις 14 Αυγούστου.
Ούτε αυτή η ημέρα κύλησε αναίμακτα για τον Ελληνισμό.
Ο Σολομώντας Σολωμού, ξάδερφος του νεκρού Ισαάκ, θέλησε να πάρει εκδίκηση, όχι για τον συγγενή του, αλλά για όλους τους χαμένους Κύπριους.
Η εικόνα του άψυχου Σολωμού να πέφτει από τον ιστό, στην προσπάθειά του να υποστείλει την τουρκική σημαία, με το τσιγάρο στο στόμα, συγκλόνισε και συγκλονίζει μέχρι σήμερα, ενώ δεν άργησε να μετατραπεί σε σύμβολο αγωνιστικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου