Έτσι, όταν λέμε πως επί ΠΑΣΟΚ κοινωνικοποιήθηκε η διαφθορά, ο λόγος μας αποκτά τη μορφή αξιώματος. Δεν χρειάζεται απόδειξη.
Όντως, μετά το 1981, η διαφθορά σταδιακά έφτασε και στα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Διαπότισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία σαρώνοντας ό,τι αντισώματα υπήρχαν.
Γιατί;
Διότι η διαφθορά παράγει πλούτο. Όλα τα μέρη που συμμετέχουν σε αυτό το παράνομο παιχνίδι κερδίζουν. Και όσο η διαφθορά γενικεύεται, τόσο το ρίσκο της μικραίνει, καθώς αποτελεί μια αποδεκτή κοινωνικοοικονομική συμπεριφορά.
Η ηθικά και ποινικά κολάσιμη πράξη εξαγνίζεται μέσα στην κοινωνία, δημιουργώντας αυτό που αποκλήθηκε κοινωνικός μιθριδατισμός...
Θα έλεγα μάλιστα –χωρίς να κινδυνεύσω να φανώ υπερβολικός– πως συνήφθη μια «σύμβαση» μεταξύ του κράτους και των πολιτών που κύριο χαρακτηριστικό της έχει την εύρυθμη λειτουργία της διαφθοράς.
Τι λέει αυτή η «σύμβαση» που τηρούν έκτοτε με ευλάβεια άπαντα τα μέρη;
«Εγώ –λέει το κράτος στους πολίτες του– θα σας αφήνω να παρανομείτε για να πλουτίζετε, αλλά κι εσείς θα δίνετε μέρος του παράνομου πλούτου σας στους υπαλλήλους μου. Βέβαια, κάπου κάπου θα πρέπει κάποιους να συλλαμβάνουμε για να δείχνουμε ότι το σύστημα της νομιμότητας λειτουργεί».
Ετσι παίζεται το παιχνίδι και όλοι οι συμμετέχοντες σε αυτό είναι ευχαριστημένοι. Υπόψη του αναγνώστη: όσο πιο πολύπλοκη και γραφειοκρατική είναι η δημόσια διοίκηση, τόσο πιο πολύ ανθεί η διαφθορά, άρα τόσο πιο ευρεία είναι η έκταση του παραγόμενου πλούτου.
Οσο πιο πολύπλοκη και γραφειοκρατική είναι η δημόσια διοίκηση, τόσο πιο πολύ ανθεί το φαινόμενο…
Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου που τις είχα διατυπώσει και παλαιότερα και τις οποίες ξαναέφερα στη μνήμη μου όταν διάβασα για τη διαφθορά στην πολεοδομία της Ρόδου.
Τα ποσά… ψιλικατζίδικα: 5.000 ευρώ που μπορεί να έφταναν μέχρι και τις 30.000. Και το ξέπλυμα μη φανταστείτε πως γινόταν μέσω εξωχώριων εταιρειών ή κάποιων τριγωνικών ή πολυγωνικών συναλλαγών. Ψιλικατζίδικο και το ξέπλυμα. Αγόραζαν κερδισμένα δελτία από πρακτορεία τυχερών παιχνιδιών.
Πώς τα αγόραζαν;
Εδιναν ένα 20%-30% επιπλέον στον πραγματικά τυχερό –αυτό είναι το αποδεκτό κόστος της νομιμοποίησης του παράνομου πλούτου–, προφανώς θα έπαιρνε μια προμήθεια και ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου, και το σύστημα λειτουργούσε τέλεια.
Αυτές οι δουλειές χαλούν όταν είτε η μια πλευρά ζητεί παράλογες διευθετήσεις είτε η άλλη πλευρά ζητεί παράλογα ποσά.
Το σύστημα της ψιλικατζίδικης διαφθοράς λειτουργεί όσο ισχύει ο χρυσούς κανόνας «παίρνουμε λίγα από πολλούς». Οταν θέλεις να πάρεις πολλά από πολλούς, το πιο πιθανό είναι να πας φυλακή. Αν, από την άλλη μεριά, θέλεις να πάρεις πολλά από λίγους, τότε αλλάζεις επίπεδο και εδώ πλέον το παιχνίδι είναι κλειστό.
Πιθανόν, ύστερα από λίγο καιρό, να διαβάσουμε ότι εξαρθρώθηκε ακόμα ένα κύκλωμα διεφθαρμένων δημοσίων λειτουργών. Εκείνο που δεν μαθαίνουμε ποτέ είναι πόσα τέτοια κυκλώματα λειτουργούν χωρίς να αποκαλύπτονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου