Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι (ο Ελεύθερος Τύπος το αποκάλυψε), αλλά είχαν ετοιμάσει φωτογραφικό διαγωνισμό για να ξαναδώσουν τη διοίκηση του ΟΑΕΔ για άλλα τέσσερα χρόνια στην κυρία που κατέχει σήμερα τη θέση.
Μόνο που για δυο μέρες (λόγω προθεσμιών που οφείλονται στην προκήρυξη των εκλογών) η ολοκλήρωση του διαγωνισμού μεταφέρεται για μετά την 7η Ιουλίου, οπότε την πάτησε η κυρία Καραμεσίνη. Και την είχα και σε εκτίμηση...
Φαίνεται ότι ο πανικός της ήττας δεν έχει μείνει στα χαμηλά κλιμάκια των θυγατέρων και δευτεροξάδερφων των υπουργών που αναζητούν μια ασφαλέστερη θεσούλα στο Δημόσιο, αλλά έχει σκαρφαλώσει ως τα υψηλότατα κλιμάκια της συριζαϊκής ιεραρχίας. Οι ίδιοι οι στρατηγοί λοιπόν κι οι στρατηγίνες που βγάζουν δεκάρικους στα μέσα ενημέρωσης για ματσάκια που γυρίζουν μόλις κλείσουν τις πόρτες κάθονται αναμεταξύ τους και κανονίζουν πώς θα διασώσει ο ένας τον άλλον από το τέρας του νεοφιλελευθερισμού που καταφθάνει. Τόση μαχητικότητα και σιγουριά έχουν οι άνθρωποι.
Αυτήν τη φορά, λοιπόν, τη δουλίτσα την έκανε η Αχτσιόγλου, που τώρα το παίζει άφθαρτη και φορέας του νέου μετεκλογικού ηθικού πλεονεκτήματος. Σύμφωνα λοιπόν με την προκήρυξη που έφτιαξε εννιά μόλις μέρες πριν τις ευρωεκλογές η Έφη, για να γίνει κανείς διοικητής του ΑΟΕΔ πρέπει να έχει όχι μόνο «πανεπιστημιακούς και μεταπτυχιακούς τίτλους», όχι μόνο «επιστημονικό και ερευνητικό έργο σε θέματα της αρμοδιότητας ΟΑΕΔ», αλλά και διδακτική εμπειρία, συγγραφικό έργο και συμμετοχή σε συλλογικά όργανα»!
Κατά την Έφη λοιπόν που υπέγραψε τη λίστα των απαραίτητων προσόντων, ο διοικητής του ΟΑΕΔ θα μαζεύει το ένα εκατομμύριο ανέργους της χώρας και θα τους κάνει μάθημα για την ολιγαρκή αφθονία, γι’ αυτό πρέπει απαραιτήτως να έχει διδακτική εμπειρία. Επίσης, ίσως θελήσει να τους κατευθύνει στη συγγραφική, γι’ αυτό χρειάζεται να έχει γράψει βιβλία. Και προφανώς θα κάνει και μια προσπάθεια να ανοίξει τους κοινωνικο-πολιτιστικούς ορίζοντες των ανέργων, γι’ αυτό πρέπει απαξάπαντως να είναι μέλος σε κάποιον αντίστοιχο φορέα, σαν το ίδρυμα Νίκος Πουλατζάς ας πούμε, στο οποίο είναι μέλη και η Καραμεσίνη και η Αχτσιόγλου (τι σύμπτωση).
Αν αντί για κατάλογο προσόντων του νέου διοικητή η Αχτσιόγλου είχε καταθέσει μια ολόσωμη μαγνητική τομογραφία της Καραμεσίνη, λιγότερο φωτογραφικός θα ήταν ο διαγωνισμός. Καθηγήτρια του Παντείου είναι η Καραμεσίνη, εργασίες περί της ανεργίας έκανε, φοιτητές δίδασκε, βιβλία έγραφε και κοινωνική δράση σε συλλόγους ανέπτυσσε, πριν πρωτοδιοριστεί διοικητής του ΟΑΕΔ. Γάντι της πάει ο διαγωνισμός, βγάζοντας εκτός όλους τους άλλους που μπορεί να έχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και έρευνες, αλλά που να φαντάζονταν οι άνθρωποι πως έπρεπε να γραφτούν και στον πολιτιστικό σύλλογο της γειτονιάς τους για να διεκδικήσουν τη θέση.
Εγώ ομολογώ πως την εκτιμούσα την Καραμεσίνη, διότι όσες φορές της πήρα συνέντευξη μιλούσε μόνο για τα προγράμματα του οργανισμού και δεν παρίστανε την ξερόλα (σαν χθες που είδα στην ΕΡΤ τον Μυλόπουλο της Αττικό Μετρό να μιλά για τη Novartis και για τον Άρειο Πάγο). Φαίνεται όμως πως ο πανικός για την απώλεια της εξουσίας χτυπά και τις δωρικές και τις πληθωρικές προσωπικότητες. Και το απλό μελάκι της οργάνωσης γειτονιάς του Σύριζα και το πανίσχυρο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Ίσως να είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων τους, ότι τρομάζουν αν χάσουν την επαφή με το κρατικό μισθολόγιο ή με το καθημερινό ταρατατζούμ της εξουσίας που τους κάνει να φουσκώνουν σαν παγώνια.
Χθες ένας βουλευτής, για να μου αποδείξει τη συλλογική τους μαχητικότητα ενόψει εκλογών, μου απήγγειλε το γνωστό «όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει».
Απαντώ λοιπόν κι εγώ πως όποιος στη μάχη πάει με φωτογραφικές διατάξεις, ο πόλεμος έχει ήδη περάσει από πάνω του και τον έχει λιώσει, μόνο που ο ίδιος δεν το χει καταλάβει ακόμα.
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου