Όπως συμβαίνει με εμάς σήμερα, έτσι και το 1976 οι αγορές χόρευαν για τα καλά τον James Callaghan, αναγκάζοντάς τον τελικά να προσφύγει στο «κακό» ΔΝΤ.
Όπως ακριβώς συμβαίνει με κορυφαίους υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έτσι και...
τότε, το βαθιά σοσιαλιστικό σκέλος των Εργατικών (το αντίστοιχο δηλαδή των Σκουρλέτη, Πολάκη, Κυρίτση) είχε ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου κατά του ΔΝΤ.
Αλλά όπως ακριβώς και στην δική μας περίπτωση, έτσι και εκεί, τα τελεσίγραφα αποδείχθηκαν ευχολόγια. Παρά τις μουρμούρες, και τις ιδεολογικές αντιρρήσεις, οι Εργατικοί αναγκάστηκαν να καταπιούν το ένα μέτρο μετά το άλλο.
Τελικά το βρετανικό ΑΕΠ ανέκαμψε, ωστόσο το δάνειο του ΔΝΤ θεωρήθηκε καταστροφικό για την τιμή και υπόληψη των Εργατικών, επισπεύδοντας την άνοδο της Θάτσερ στην εξουσία. Ίσως ο Callaghan να μην είχε αυτή την τύχη αν πίστευε στην μείωση του κράτους, μπορούσε να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, και τιθάσευε τα εργατικά σωματεία.
Το κοινό σημείο των δύο κυβερνήσεων ήταν οι μάχες οπισθοφυλακών για την διατήρηση του κράτους, και η προσωποποίηση του ΔΝΤ στο ρόλο του κακού. Την ίδια επίφαση προοδευτισμού έχει και η επιχείρηση «στροφή προς τα Αριστερά» που η κυβέρνηση προετοιμάζει μεθοδικά για το φθινόπωρο, προκειμένου να διασκεδάσει την σκληρή πραγματικότητα της τρίτης αξιολόγησης.
Σε αυτή την προσπάθεια εντάσσονται τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργεί ήδη για το «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού», το τσεκούρι του πολέμου που ετοιμάζεται να ξεθάψει κατά του ΔΝΤ, ακόμη και η αποτυχημένη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει το «σύστημα Λαλιώτη με την φοβία της Δεξιάς».
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση φοβάται το φιλελεύθερο μοντέλο του Μητσοτάκη. Το κοινωνικό έδαφος είναι εύφορο για την εφαρμογή μιας φιλελεύθερης πολιτικής, άλλωστε η ίδια η κυβέρνηση το έστρωσε με την ψήφιση του 3ου μνημονίου.
Το κλειδί για την επιτυχία μιας φιλελεύθερης πολιτικής είναι αφενός η μείωση της φορολογίας προκειμένου ο Έλληνας να πιστέψει ότι ο μόχθος του μένει στην τσέπη του, αφετέρου τα όσα πληρώνει στο κράτος να είναι ανταποδοτικά. Άρα το δεύτερο μεγάλο στοίχημα για μια επόμενη κυβέρνηση είναι η διοικητική μεταρρύθμιση, προκειμένου να βελτιωθεί η λειτουργία του Δημοσίου. Το ερώτημα είναι αν έτσι όπως πολιτεύεται αυτή η κυβέρνηση, μπορεί να φέρει σε πέρας ένα εγχείρημα που δεν το πιστεύει. Η απάντηση είναι προφανώς όχι.
Σαν αποτέλεσμα ετοιμαστείτε για ένα νέο θέατρο του παραλόγου. Ακριβώς επειδή η σχέση της κυβέρνησης με τον κόσμο της Αριστεράς έχει κλονιστεί λόγω των μνημονίων, θα επιχειρήσει μέσα από ένα σύνολο κινήσεων να στείλει το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει χάσει την «αριστερή του ψυχή», και ότι παραμένουν οι βαθιές ιδεολογικές διαφορές με τη ΝΔ.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιχείρηση «αριστερή ψυχή» θα έχουν παρεμβάσεις σαν αυτές που ετοιμάζει για τα μπλοκάκια, δηλαδή την επιδότηση από το κράτος των εργοδοτικών εισφορών, κόκκινες υψωμένες σημαίες στις Σκουριές ή πακέτο μέτρων για τα μέσα ενημέρωσης. Κινήσεις δηλαδή στο ίδιο μήκος κύματος με τα νομοσχέδια για την Παιδεία, και την Υγεία.
Τα παραπάνω είναι μάχες οπισθοφυλακών, και η κυβέρνηση το γνωρίζει. Το μόνο που μπορεί να σώσει την παρτίδα είναι να «γυρίσει» η πραγματική οικονομία, να ανοίξουν οι αγορές, να μειωθούν οι φόροι, να τρέξουν οι αποκρατικοποιήσεις, και να περιορισθεί το κράτος, κάτι που για να συμβεί πρέπει να θιγούν συμφέροντα ομάδων οι οποίες πολιτικά βρίσκονται κοντά της. Αλλά για να συμβούν αυτά χρειάζεται πολιτική βούληση.
Τέτοιες μάχες που μόνο τους στόχο έχουν την παραμονή στην εξουσία, έχουν δοθεί σε πολλές χώρες και όλες έχουν στεφθεί από αποτυχία, όπως στην Βρετανία του ’70. Ο κίνδυνος είναι προφανώς σε γνώση του Πρωθυπουργού, γι’ αυτό και ενδεχομένως να επιχειρήσει να κλείσει χωρίς καθυστερήσεις την επόμενη αξιολόγηση. Φοβάται ότι θα πάθει ότι και ο Callaghan.
Ο τελευταίος μάλιστα δεν έμοιαζε σε όλα με τον κ. Τσίπρα. Παρά την μουρμούρα στο κόμμα του, τελικά κατάπιε την αριστερή του περηφάνια και χειρίσθηκε με αποφασιστικότητα την χρηματοοικονομική κρίση, σε αντίθεση με τη συνεχή κωλυσιεργία της κυβέρνησης Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις. Δείγμα του πως λειτουργούν οι αγορές, είναι ότι αυτές εκτίμησαν την πολιτική του, και το spread μεταξύ των μακροχρόνιων Βρετανικών και των αντίστοιχων Αμερικανικών ομολόγων "κατέρρευσε" από τις 660 τιμές βάσης το 1976 στις 362 τιμές βάσης το 1978.
Κάτι ανάλογο δεν έχει ακόμη συμβεί με τα ελληνικά ομόλογα, αφού οι αγορές συνεχίζουν να είναι καχύποπτες απέναντι στην χώρα. Για του λόγου το αληθές, πριν την έκδοση του πολυδιαφημισμένου 5ετους ομολόγου, το 10ετες spread των ελληνικών ομολόγων ήταν στο 4,75%. Σήμερα, αντί να μειωθεί, έχει αυξηθεί στο 5,21%!
Κάτι ανάλογο δεν έχει ακόμη συμβεί με τα ελληνικά ομόλογα, αφού οι αγορές συνεχίζουν να είναι καχύποπτες απέναντι στην χώρα. Για του λόγου το αληθές, πριν την έκδοση του πολυδιαφημισμένου 5ετους ομολόγου, το 10ετες spread των ελληνικών ομολόγων ήταν στο 4,75%. Σήμερα, αντί να μειωθεί, έχει αυξηθεί στο 5,21%!
Του Γιώργου Φιντικάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου