Ένας περήφανος λαός, που όμως έγινε … αρνάκι!

Ένα από τα πολλά παρεπόμενα της δίχρονης και κάτι διακυβέρνησης της χώρας από το θλιβερό τσίρκο των συριζανέλ, εκτός από την πλήρη απαξίωση της αριστεράς, είναι και η σε βαθμό αποχαύνωσης μοιρολατρία του λαού μας, που σαν υπνωτισμένος παρακολουθεί τον καθημερινό και κατά συρροή βιασμό του χωρίς να αντιδρά. 

Ένας λαός δηλαδή, που βλέπει ατάραχος τα … βόδια να προχωρούν. Που συμπεριφέρεται σαν πρόβατο επί σφαγή. Παραδομένος στο κισμέτ του. 

Πονάω αλλά μ’ αρέσει!...

Που είναι εκείνες οι ηρωικές εποχές, τότε επί σαμαροβενιζέλων, που με το παραμικρό ο κόσμος ξεχύνονταν στους δρόμους και στις πλατείες, με επαναστατικό ζήλο, διαδηλώνοντας με μένος εναντίον των «μασόνων» που μας κυβερνάνε, υπερασπιζόμενος τα ιερά δίκια του; 

Τότε που υπό την στιβαρή ηγεσία του Δρα Μπαρουφάκη, του παιδιόθεν κομμουνιστή αγωνιστή Κατρούγκαλου, του στοχαστή Καζάκη, και όλων εκείνων των άφθαρτων φίλων του λαού, ο λαός ζητούσε το κεφάλι του Σαμαρά επί πίνακι; 

Που απαξάπαντες ζητούσαν κρεμάλες στο Σύνταγμα, μπας και ξεβρωμίσει ο τόπος και επανέλθουμε στα παλιά καλά χρόνια των διακοποδανείων και των Καγιέν με 72 δόσεις; 

Που απειλούσανε δια βοής να κάνουν τον σακάτη του Βερολίνου να περπατήσει…

Τότε που οι θρυλικές μπουτούδες έσερναν περήφανες τον χορό στην πλατεία Συντάγματος, σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης και εθνικής αξιοπρέπειας σε έναν γονατισμένο λαό που περίμενε την εξ αριστερών σωτηρία του.
Τότε που η πασιονάρια της αριστεράς (πρώην ψεκασμένη) Ραχήλ, σκαρφάλωνε σε όποια καγκελόπορτα έβρισκε μπροστά της, και οργάνωνε μνημόσυνα για τους νεκρούς της ΕΡΤ, παρέα με την σύγχρονη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Ζωζώκα της καρδιάς μας, καταγγέλλοντας και οι δυο τα αίσχη του … Παπασταύρου!
Τότε που η Χάρις Αλεξίου έβγαινε φωτογραφίες με υψωμένη την επαναστατική γροθιά, καλυμμένη με το ιερό λαστιχένιο γάντι των ηρωίδων καθαριστριών, που οι μισητοί σαμαράδες ήθελαν να εξοντώσουν, και η Αντζι η Σαμίου έγραφε σεντόνια στο τουίτερ και στο φέισμπουκ για την κατοχή που ζούμε.
Τότε που το γελαστό παιδί, ο Αλέξης ντε, ο φάρος και η ελπίδα της Ευρώπης, υπόσχονταν πως μόλις αναλάβει την εξουσία όλα θα τα διορθώσει. Θα σκίσει το μνημόνιο, θα υποτάξει τους τοκογλύφους, θα καταργήσει τους φόρους, θα αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, θα αφοπλίσει την αστυνομία, θα ξηλώσει τις μπάρες των διοδίων, θα γεμίσει με αφορολόγητο χρήμα τους αγρότες, θα διατηρήσει δημόσια και δωρεάν τα αεροδρόμιά μας, και άλλα πολλά ωραία και σοσιαλιστικά. Με την Δούρου δίπλα του να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι. Είπα γύφτικο σκεπάρνι και θυμήθηκα τον Σκουρλέτη… τον λαϊκό αυτό ήρωα. Αλήθεια που χάθηκε; Γιατί δεν μιλάει; Έναν αυτόν έχουμε και έναν τον Πάντζα. Γιατί δεν βγαίνουν μπροστά; Τέλος πάντων...
Εκείνη την εποχή, ότι κι αν έκανε η κυβέρνηση, αμέσως έβρισκε μπροστά της τον λαό, που με την καθοδήγηση του σύριζα και με μπροστάρη τον σπινθηροβόλο Στρατούλη έβαζε φρένο στα σκοτεινά σχέδια της υποδούλωσης μας. Που τον έχανες που τον έβρισκες τον κάθε Μήτσο… τσουπ στο πεζοδρόμιο. Για ψύλλου πήδημα. Έμπλεο οργής! Με σημαίες και φλάμπουρα. Για την ανάστασή μας! Ακόμη και κάτι σωστό να έκανε ο Σαμαράς, ο ανυπότακτος λαός θα αντιδρούσε με ιερή αγανάκτηση, από κεκτημένη ταχύτητα και μόνο. Είχα γράψει τότε χαρακτηριστικά, ότι κι ο Ιησούς ο ίδιος να μας κυβερνούσε, οι συριζαίοι θα τον σταύρωναν εκ νέου, ως … τσιράκι των δανειστών.

Ίντα μό'κανες ωρέ Μισελοζανάτση;

Με αυτά και με αυτά, ο λαός μάσησε, πίστεψε στο θαύμα, και έστειλε τον σύριζα του 3% στο Μαξίμου, για να ξεδιπλώσει το όραμά του. Μαζί με τις 13 και βάλε ακροαριστερές συνιστώσες του, καθώς και με όλον εκείνον τον συρφετό των άφθαρτων πρώην πασόκων που έγκαιρα είδαν το φως, και εν μία νυκτί μετατράπηκαν σε άσπιλες παρθένες με ίνδαλμά τους τον Ούγκο Τσάβεζ, αποκηρύσσοντας το ίδιο τους το παρελθόν. Μιλάω για Κουρουπλήδες, για Τζάκρηδες, για Σπίρτζηδες και λοιπούς παρόμοιους αγωνιστές του φωτός.
Και έτσι το θαύμα έγινε. 

Ο λαός ανέλαβε επιτέλους την εξουσία, και η χώρα έζησε στο πετσί της την πρώτη φορά αριστερά. Μόνο που το όνειρο διήρκεσε πολύ λίγο, αφού σύντομα αποδείχτηκε τζούφιο. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικοί μόνο μήνες για να διαλυθεί η χώρα στα εξ ων συνετέθη, να κλείσουν οι τράπεζες, να εξαθλιωθεί ο λαός, να γεμίσουμε από «πρόσφυγες πολέμου» από την «εμπόλεμη» Αλγερία και το «φλεγόμενο» Νεπάλ, και να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια όλοι οι αγνοί ιδεολόγοι κομμουνιστές (Βαλαβάνη, Λαφαζάνης, Ραχήλ, κ.ά) συνεχίζοντας να κυνηγούν το σοσιαλιστικό τους όραμα στα πεζοδρόμια, εκεί που ανδρώθηκαν πολιτικά, κι αφήνοντας στα πολυτελή γραφεία του Μαξίμου και των υπουργείων τους πρώην πασόκους τεχνοκράτες της αρπαχτής, και κάποιους πούρους αμετανόητους συριζαίους, που γλυκάθηκαν από την κουτάλα. 

Μαζί με χιλιάδες Καρανίκες, ράπερ, γκόμενους, εποχικές καθαρίστριες, πολ ντάνσερς, κλπ, που αποφάσισαν να θυσιάσουν την νιότη τους για την προκοπή του τόπου, αναλαμβάνοντας σημαντικά πόστα στον κρατικό μηχανισμό. Μέχρι και ο πολύς Μπαρουφάκης, που για κάποιους μήνες απόλαυσε τιμές ροκ σταρ, μέχρι κι αυτός εξαφανίστηκε λοιδορούμενος ως λούζερ από τους πρώην θαυμαστές του, που κάποτε έπιναν νερό στο όνομά του (για τέτοια γίδια μιλάμε). Μέχρι κι ο αρχιερέας της δραχμής, ο Λαπαβίτσας, μέχρι κι αυτός την έκανε.
Στην πορεία λοιπόν ο μισός λαός απογοητεύτηκε, αφού ο ΕΝΦΙΑ και τα χαράτσια όχι μόνο παρέμειναν, αλλά αυξήθηκαν κιόλας, ενώ ο άλλος μισός βολεύτηκε (βλ. διορισμούς, αργομισθίες, κλπ). Με κοινή συνισταμένη ότι και τα δυο αυτά μισά, το βούλωσαν. Το καθένα για τους δικούς του λόγους. Με αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι εκείνοι που αντιδρούν, όπως π.χ. οι αγρότες, οι ίδιοι βέβαια που μερικά χρόνια πριν ανέβαζαν πάνω στα τρακτέρια τους τον σωτήρα Αλέξη, περιμένοντας να τους γεμίσει φράγκα και επιδοτήσεις. 

Σήμερα πλακώνονται με τις κλούβες των ΜΑΤ, την ώρα που ο ήρωας τους απολαμβάνει μονοήμερες εκδρομές στην ερωτική συμπρωτεύουσα με το κυβερνητικό Εμπραέρ, αυτό που όταν στη χάση ή στη φέξη το χρησιμοποιούσε ο Σαμαράς γίνονταν ο κακός χαμός για τις … σπατάλες!
Όλοι οι άλλοι, όλοι οι υπόλοιποι μελανιασμένοι, ακόμη και οι φουλ αγαναΧτιστές του παρελθόντος, πλέον έγιναν… γατάκια. Πεκινουά του καναπέ. Υπομένοντας παθητικά την μοίρα τους, και περιμένοντας υπομονετικά στις ουρές της εφορίας, της ΔΕΗ, του ΕΦΚΑ, κλπ προκειμένου να διευθετήσουν τα χρέη και τις εισφορές τους. Χωρίς καν να περνάει από το μυαλό τους οποιαδήποτε δυναμική αντίδραση. Σαν δαρμένα κουτάβια. 

Ακόμη κι εκείνοι οι αγριωποί ακτιβιστές που κάποτε έσπαζαν τις μπάρες των διοδίων μπροστά στις κάμερες, σήμερα απλά κλαψουρίζουν στα σόσιαλ μίντια για τα προσαυξημένα πρόστιμα που τους έρχονται μέσω ταχυδρομείου. Ας πρόσεχαν. Θεία δίκη; Ποιος ξέρει;
Ότι λοιπόν και να κάνει ο Αλέξης και η τρελοπαρέα του, κανείς δεν μιλάει. Μάλιστα, μερικά από αυτά που γίνονται είναι λες και τα κάνουν επίτηδες για να δουν μέχρι που μπορεί να φτάσει η κυβερνητική αυθαιρεσία χωρίς να ανοίξει μύτη. Σαν να διεξάγουν κάποιο κρυφό μαζικό ψυχολογικό πείραμα για να δουν πόσο θα αντέξει ο κοΖμάκης να σφαλιαρίζεται καθημερινά και να μην ανταποδίδει. 

Έχουμε δηλαδή φτάσει σε υψηλά επίπεδα ζεν, με έναν ολόκληρο λαό να εφαρμόζει ένα είδος μεταφυσικής γιόγκα, αντιμετωπίζοντας με βουδιστική απάθεια και εσωτερική ηρεμία όλα τα δεινά. Όλοι γίνανε γιόγκι της εσωτερικής γαλήνης. Ένα με το σύμπαν. Αρμονικά. Όπως στον πόλεμο, που οι βετεράνοι στρατιώτες στα χαρακώματα παθαίνουν ανοσία στους όλμους που σκάνε γύρω τους, και παίζουν ατάραχοι … χαρτιά.

Εκτός κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά απλά φτάσαμε στο σημείο βρασμού της βλακείας, στο κρίσιμο δηλαδή εκείνο σημείο, που όπως είπε πρόσφατα σε ένα φόρουμ ο Δερτιλής: «Ο αμαθής βλαξ είναι κοινός και γνώριμος τύπος ανθρώπου. Εύκολα θα δεχθεί να υπηρετήσει έναν δημαγωγό και θα υποδουλωθεί σε έναν ακόμη πιο μεγάλο δημαγωγό… η δικτατορία των αμαθών πλησιάζει». Μήπως είναι ήδη εδώ; Ρωτάω εγώ ο ποταπός… Εξάλλου είμαι χρόνια τώρα πεπεισμένος ότι ένα μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας είναι ηλίθιοι (και αμαθείς), και αυτό αποδείχτηκε πασιφανώς τόσο με το δημοψήφισμα όσο και με την δεύτερη φορά που εξελέγη πανηγυρικά ο σύριζας… με κλειστές τράπεζες παρακαλώ, και με έναν Αλέξη στα τέσσερα (χώρια τον Ελληναρά Μπάνο, τον επονομαζόμενο και προσκυνημένο ή βεντούζα).
Ποιο θα είναι το μέλλον; Που θα οδηγήσει όλος αυτός ο μαζοχισμός; 

Ε λοιπόν, αργά η γρήγορα νομοτελειακά θα βγει ο Κυριάκος, και θα κάνει επιτέλους ανεμπόδιστα όλα εκείνα που έπρεπε να γίνουν εδώ και χρόνια. Και τα σκυλιά δεμένα. 

Κι αν τυχόν αντιδράσουν οι εναπομείναντες συριζαίοι, ο κόσμος όχι μόνο δεν θα τους ακολουθήσει, αλλά θα γελάει μαζί τους… ίσως μάλιστα να τους πάρει και με τις πέτρες. 

Διότι αν μη τι άλλο, αποδείχθηκαν κοινοί απατεώνες, ακόμη και στους πιο αφελείς από όλους εκείνους που τους είχαν πιστέψει (και που δεν πρόλαβαν να διοριστούν πουθενά). Και αυτή θα είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που θα αφήσει πίσω του ο σύριζας. Την απαξίωση της αριστεράς, και έναν μουδιασμένο λαό, που είτε θα προσαρμοστεί με την σκληρή πραγματικότητα, είτε θα απέχει, επανερχόμενος στις συνηθισμένες του ασχολίες: Πρωινάδικα, ΠΑΟΚ, Βέρτη, και ξεσάλωμα με μαραμένα λουλούδια στις πίστες των κωλάδικων. 

Αυτό είναι το καλό σενάριο. 

Το άλλο με την δραχμή, και την σοβιετοποίησή μας, αυτό δηλαδή που ονειρεύεται διακαώς ο Αλέξης, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Όσο για την υπόλοιπη Ευρώπη, το μέλλον της φαντάζει δυστοπικό. 

Αν περάσει η θέληση του Τραμπ, η μαμά Αμερική θα επιστρέψει στον απομονωτισμό της εποχής προ του Α’ ΠΠ, ασχολούμενη με τα δικά της, ενδοσκοπώντας και συναλλασσόμενη αποκλειστικά με τα γειτονικά της κράτη καθώς κι αυτά του Ειρηνικού, ενώ στην Ευρώπη, την οποία θα εγκαταλείψει στην τύχη της, θα κυριαρχήσουν λαϊκίστικα ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα, με απώτερο σκοπό την κατάργηση της ΕΕ και του ευρώ, και την επαναφορά των Εθνών κρατών (και των ελεγχόμενων εθνικών συνόρων), το καθένα από τα οποία θα κοιτάει με μισό μάτι τον ανταγωνιστή γείτονά του. 

Και στο βάθος πόλεμος. 

Μπορεί με τους Ισλαμιστές της Μ. Ανατολής, μπορεί αναμεταξύ μας. 

Καταστάσεις μεσοπολεμικές δηλαδή, σαν αυτές που έχουμε ζήσει ήδη, συν ως μπόνους τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων που πλημμύρισαν την γηραιά ήπειρο, εν είδη 5ης φάλαγγας, και με ενδεικτικά παραδείγματα των αυριανών Ευρωπαίων ηγετών, τον σημερινό λαοπρόβλητο Πούτιν, και τον δημοκράτη Ερντογάν.
Κάντε μια γενικότερη αναγωγή, και θα δείτε τι μας περιμένει... Ή απλά διαβάστε ιστορία, και ειδικότερα την ιστορία της Γερμανίας στην περίοδο της Βαϊμάρης. Θα εκπλαγείτε με τις ομοιότητες…


Strange Attractor