Επαρκής ιστορικά χρόνος για να κάνει κανείς μιά νηφάλια και ψύχραιμη αποτίμηση αφου υποτίθεται πως έχουν καταλαγιάσει τα πάθη.
Αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Και ζούμε έναν διαρκή εμφύλιο από το 1915 όπως είπε σοφά και η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου.
Ήταν αναμφισβήτητα ένας ευφυής πολιτικός ηγέτης.
Κοσμοπολίτης και με βαριές ακαδημαϊκές περγαμηνές.
Και ένας ηγέτης που σφράγισε πράγματι με την παρουσία του την πολιτική ζωή της χώρας ήδη απο τη δεκαετία του ‘60 όταν επέστρεψε στην Ελλάδα χάρη σε μια εξυπηρέτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Γέρο.
Και με ένα πολιτικό δημιούργημα-το ΠΑΣΟΚ-με το οποίο κατάφερε να την κυβερνήσει τα μισά περίπου χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Καθόλου αμελητέο επίτευγμα.
Αλλά ο Παπανδρέου ήταν επίσης και λαϊκιστής και δημαγωγός.
Και με έξαλλη ρητορική στην πρώιμη Μεταπολίτευση και με ακόμη πιο έξαλλη πρώτη κυβερνητική θητεία στην οκταετία 1981-89.
Με την άλωση του κράτους με τους λεγόμενους πρασινοφρουρούς,
με την αλητεία απέναντι στον Καραμανλή το 1985 όταν του έταξαν την προεδρία της Δημοκρατίας για να τον εξαπατήσουν στο τέλος,
με το όνειδος των Κουρήδων και της Αυριανής,
με τις υποκλοπές του Τόμπρα,
με το σκάνδαλο Κοσκωτά,
με την αποβιομηχάνιση της χώρας, με τις “κοινωνικοποιήσεις” προβληματικών επιχειρήσεων,
με το άδειασμα Σημίτη όταν ο τελευταίος πήγε να βάλει μια τάξη στην οικονομία, με τα θηριώδη ελλείμματα και χρέη,
με το νόμο 1262 για τα ΑΕΙ με τον οποίο έκανε τις φοιτητικές παρατάξεις συνδιοικήτριες στα πανεπιστήμια,
με τα “δωράκια” των Μαυράκηδων της ΔΕΗ,
με τη Μιμή και τον κύκλο της, που έκαναν κάποτε κουμάντο στη χώρα,
με τη βίλα της Εκάλης που έγινε με δανεικά κι αγύριστα,
με τον διαβολικό εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα εξαιτίας του οποίου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με 47% δεν μπόρεσε κάποτε να εξασφαλίσει αυτοδυναμία.
Ο αντίλογος είναι οτι έκανε και τομές και μεταρρυθμίσεις με κυριότερες αυτές στο οικογενειακό δίκαιο, την ίδρυση του ΕΣΥ αλλά και το ΑΣΕΠ στη δεύτερη κυβερνητική του θητεία.
Και είναι αλήθεια.
Όπως και το ότι χειρίστηκε υποδειγματικά την κρίση του ‘87. Άσχετα αν δεσμεύτηκε μετά απέναντι στον Οζάλ να μην προχωρήσει σε έρευνες σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας που οι Τούρκοι αμφισβητούσαν.
Ήταν το περίφημο mea culpa.
Για ν´ακολουθήσει μετά μια δεύτερη θητεία που ήταν απείρως πιο συνετή από την πρώτη. Αλλά που στιγματίστηκε στο τέλος της από το κενό εξουσίας όταν ο ίδιος ήταν άρρωστος στο Ωνάσειο και επέμενε να μην παραιτείται.
Ένα κενό εξουσίας που εκμεταλλεύθηκαν αριστοτεχνικά οι γείτονες και έστησαν τα Ίμια. Και ζούμε έκτοτε με τις “γκρίζες ζώνες” που στο μεταξύ έγιναν “γαλάζια πατρίδα”.
Σε μιά πρόσφατη έρευνα, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναδείχθηκε σε δημοφιλέστερο πολιτικό της Μεταπολίτευσης με τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Κώστα Σημίτη περίπου φιλική συμμετοχή.
Καμία έκπληξη. Ο κόσμος θέλει άρτον και θεάματα και αυτό κατά βάση θυμάται από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άσχετα αν ο άρτος αυτός πληρώθηκε πανάκριβα μερικά χρόνια αργότερα.
Ο κόσμος λοιπόν έκρινε. Και η δική μας γνώμη περιττεύει.
Αυτό που απομένει για τον Ανδρέα Παπανδρέου είναι να κριθεί και απο την Ιστορία.
Που στο τέλος της ημέρας, είναι και ο αδέκαστος κριτής των πάντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου