Νοστάλγησα την αλήθεια και την ανθρωπιά

Της δημοσιογράφου, κ. Βένης Παπαδημητρίου

… Βγήκα πετώντας, από την εφημερίδα «Απογευματινή», όπου εργαζόμουν.
Ήταν το έτος 1997… 
Ο Κώστας Καραμανλής, είπε: «Να έρθει τώρα»! Και το εννοούσε! 
Είχα εκφράσει την επιθυμία μου να εργαστώ στο κόμμα, όταν ανέλαβε πρόεδρος ο κ. Καραμανλής...

Και η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα, πολύ γρήγορα.. 
Έτσι, έμαθα πως ο Κώστας Καραμανλής, όταν λέει «Ναι» το εννοεί και επίσης, το «Όχι» του είναι ξεκάθαρο.

Δεν αφήνει αβεβαιότητες και αόριστες υποσχέσεις. 
Αποφασιστικός! 
……………

Πέρασα την είσοδο της Ρηγίλλης, απόγευμα.. 
Ανέβηκα στον δεύτερο όροφο και μου υπέδειξαν ένα γραφείο να καθίσω. 
Λογικό ήταν, τα αισθήματα μέσα μου να είναι ανάμεικτα.. 
Χαρά, αγωνία..
Ο τότε εκπρόσωπος Τύπου, κ. Άρης Σπηλιωτόπουλος, ήρθε και με βρήκε, χαμογελώντας.

Μου έδωσε ένα Δελτίο Τύπου, αρκετά μεγάλο, να το κάνω μικρό, όπως συνηθίζεται.. 
Δηλαδή, δουλειά, αμέσως! 
Μα ήταν τόση η, με την καλή έννοια, σύγχυση μέσα μου, που δεν μπορούσα να κάνω τίποτε απολύτως! 
……………………
Πέρασε λίγος καιρός και, ανέλαβα την πρωινή ενημέρωση. Δηλαδή, στις 5 το πρωί, πέντε και κάτι, να είμαι στο Γραφείο Τύπου. 
Γνωρίστηκα με όλους τους εργαζόμενους στο κόμμα
Το Γραφείο ήταν σε εγρήγορση από τις 7 το πρωί, με καταξιωμένους πολιτικούς συντάκτες. 
Εκτιμούσαν τη δουλειά σου, την προσφορά σου, τότε. Γνώριζαν ποιοι δουλεύουν. 
…………
Άναβα τα φώτα της Ρηγίλλης, επί σειρά ετών… 
Τα γραφεία ήταν όλα ανοιχτά.

Δεν υπήρχαν κλειστές πόρτες, κλειδωμένες, πλην του Προέδρου. (κλειστή όχι κλειδωμένη)
Θυμάμαι, άφηνα σημειώματα στον Γραμματέα, στον διευθυντή… 
Δεν χρειαζόταν να κλείσεις ραντεβού με τον κ. Γιάννη Βαρθολομαίο. Η πόρτα του ήταν επίσης ανοιχτή για όλους τους εργαζόμενους.. 
……………
Τον Πρόεδρο, τον συναντούσα στις σκάλες, στην είσοδο … 
Πάντα απλός, χωρίς πομπώδεις εισόδους στο κόμμα, με ένα υπέροχο χαμόγελο στα χείλη του..
Δεν άδειαζε ο χώρος, γιατί έρχεται ο Πρόεδρος.. 
Δεν απαγορευόταν η «διέλευσή μας» από τα σημεία που περνούσε ο Πρόεδρος. 
Δεν υπήρχε καν σκέψη, για κάτι τέτοιο… 
…………..

Ο Πρόεδρος , γνώριζε τα πάντα για όλους μας. 
Η πόρτα του ήταν ανοιχτή όταν τον ήθελες... 
Σιωπηρά,, βοηθούσε άτομα που είχαν ανάγκη. 
Όταν υπήρχε ένα πρόβλημα στη δουλειά, λυνόταν αμέσως, χωρίς πολλά λόγια και παρεμβάσεις πολλών.
Υπήρχε ένα ωραίο κλίμα, φιλικό, ευχάριστο, ένοιωθες ότι είσαι σπίτι σου!
Έτσι, δουλεύαμε όλοι με κέφι. Δεν βαριόμασταν ποτέ! 
……………….
Κι όταν έφευγα και εκείνος ερχόταν, η φρουρά του μου κορνάριζε παρατεταμένα στο δρόμο… 
Τους χαιρετούσα με τόση χαρά! 
……………….
Κέρδισε τις εκλογές το 2004.

Ο Πρόεδρος με τη σύζυγό του, αποθεώθηκαν από τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. Έσπρωχναν όλοι να μπουν στο κτίριο, αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει, γιατί δεν θα υπήρχε χώρος ν αναπνεύσουμε! 
Μας ζητούσαν σημαίες της Ν. Δ., και δίναμε, δίναμε… 
Το γραφείο του γέμισε κόσμο.. 
Όταν βγήκε στο μπαλκόνι, έγινε χαμός από κάτω… 
Όλοι φώναζαν, όλοι έκαναν κινήσεις σαν να ήθελαν να τον αγγίξουν, να τον αγκαλιάσουν… 
Τους έβλεπα από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου, ή κατέβαινα και γινόμουν ένα μαζί τους.. 
………….
Πάντα παρατηρούσα το βλέμμα του Προέδρου. Καθαρό, διάφανο, αντιλαμβανόσουν αμέσως τις όποιες διαθέσεις του. 
Δεν αισθάνθηκε θριαμβευτής εκείνη τη νύχτα της νίκης. Αισθανόταν ευθύνη, μεγάλη ευθύνη κι είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, παρατηρώντας τις φωτογραφίες. 
Δύσκολο το χαμόγελο στο πρόσωπό του, εκείνη τη νύχτα. 
Το βάραινε, ακριβώς, το αίσθημα ευθύνης. 
Σαφώς, υπήρχαν γεγονότα και καταστάσεις που δεν γνώριζα.. 
….
Δεν ήμουν η «κολλητή» του, όπως λένε, τάχα μου, άλλοι «συνάδελφοι». 
Ο Πρόεδρος ήταν φιλικός, άνετος, συζητήσιμος.
Υπήρχε σεβασμός στο πρόσωπό του, και όχι φόβος!. 
Ήταν Άνθρωπος! Πάντα με την Καλημέρα, με το χαμόγελο.. 
Δεν σε προσπερνούσε, για να σε αποφύγει! 
………………..
Αισθανόμουν ασφαλής, όσο ήταν Πρόεδρος, Πρωθυπουργός.
Δεν έκανε κακό σε κανέναν. Δεν απέλυε, δεν ασχολούνταν με μικροπρέπειες. 
Τώρα, εάν υπήρχαν γύρω του διάφοροι που έκαναν λάθη, είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία δεν θέλω να αναφερθώ. Εννοώ, στην πορεία του, ως Πρωθυπουργός.
Δεν γνωρίζαμε, φυσικά, τι περνούσε ο Πρόεδρος της καρδιάς μας… 
Κάναμε και κριτική, που τόσο πικρά το έχουμε μετανιώσει..
Όχι για τον ίδιο, για τους γύρω.
Διότι οι πέριξ, πάντα, είναι εκείνοι που δημιουργούν τα προβλήματα..

……………..
Και στην επόμενη νίκη του, ήμουν εκεί. Ήθελα να ζήσω τις στιγμές κοντά του, παρά στην εφημερίδα….. 
Έζησα ξανά την ίδια χαρά……….
Κόσμος πολύς μέσα κι έξω από το γραφείο του.. 
Γεμάτες οι σκάλες, από κόσμο που ανεβοκατέβαινε, να τον συγχαρεί… 
…………………
Ήμουν εκεί, όταν έχασε τις εκλογές.. 
Έξω, από το άδειο γραφείο του… 
Τις άδειες σκάλες.. 
Κανείς από όλους εκείνους, τους «κολλητούς» που συνέρρεαν στις νίκες, δεν εμφανίστηκε στην πιο δύσκολη βραδιά.. 
…………
Η ψυχή μου, έμεινε εκεί.. 
Έξω από την πόρτα του γραφείου του.. 
Περιμένοντας…

Σχόλιο NewDemocracy:
Στις φωτογραφίες η είσοδος του Κ. Καραμανλή και της Νατάσας στις 4 Οκτωβρίου 2009 και ώρα 6.45 μ.μ. στη Ρηγίλλης και η ιστορική πλέον Ρηγίλλης, εκεί όπου έμεινε η καρδιά μας για πάντα