Για όσους δεν έχουν ακόμη καταλάβει: Την Κυριακή κρίνεται η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσοι εξακολουθούν να ζουν στα συννεφάκια τους παρακαλούνται να κατέβουν επειγόντως κάτω για να δούμε πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. 

Το παραμύθι του πλαστού διλήμματος "μνημόνιο ή αντιμνημόνιο" έφτασε στο τέλος του. Όπως κι εκείνο του "ευρώ ή δραχμή". Την Κυριακή η κυβέρνηση θα αποφασίσει για την τύχη της χώρας. Ελπίζουμε να μην την παίξουν στα ζάρια. ...

Ο κ. Τσίπρας δεν πέρασε θριαμβευτής από το Ευρωκοινοβούλιο. Αν είναι ευτυχισμένος για το γεγονός ότι βρήκε στηρίγματα σε συγγενή αριστερά κόμματα και στην κυρία Λεπέν, μπορεί να συνεχίσει να κοιμάται ήσυχος. Δεν νομίζουμε, όμως, να ένιωσε άνετα από τις τοποθετήσεις της υπόλοιπης Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η "υπόλοιπη" Ευρώπη είναι το μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Κι εν πάση περιπτώσει, ας αποφασίσουν οι Έλληνες δημοκράτες αν στην Ευρώπη είμαστε μαζί με την Λεπέν ή τους "άλλους". Το πώς μπορεί πάντως να θεωρείται "πατριώτης" και "δημοκράτης" κάποιος που ταυτίζεται με το Πατριωτικό Μέτωπο της κυρίας Λεπέν, αυτό είναι κάτι που ξεπερνά την λογική. 
Πατριώτης είναι εκείνος που βάζει μπροστά και πάνω απ’ όλα το συμφέρον της πατρίδας. Ρωτάμε, λοιπόν: Ποιο είναι σύντροφοι το συμφέρον της πατρίδας μας
σήμερα; Να παραμείνουμε στην Ευρώπη ή να προσχωρήσουμε στην συμμαχία του Μαδούρο; Αν είναι το συμφέρον της Ελλάδας να γυρίσουμε την πλάτη μας σε όλο τον κόσμο και να μετακινήσουμε την Ελλάδα στην Νότια Αμερική, να το κάνουμε! Κι ας φάμε ζωοτροφές! Αλλά είστε σίγουροι γι' αυτό;

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι αρέσκονται να τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Να πούμε, δηλαδή, ότι όσες ευθύνες έχει η Ελλάδα, άλλες τόσες έχει και η Ευρώπη που μας κακομεταχειρίστηκε. Να μας συγχωρείτε, αλλά δεν είναι έτσι! Στην Ευρώπη παίχτηκαν απίστευτα παιγνίδια σε βάρος μας, αλλά τις αφορμές τις δώσαμε εμείς. Η γραμμή Σόιμπλε για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι γνωστή εδώ και πολύ καιρό, απ’ όταν έκανε την πρόταση της συντεταγμένης εξόδου από το ευρώ στον κ. Βενιζέλο. Το ότι ενισχύθηκε αυτή η άποψη λόγω των επιλογών Βαρουφάκη, αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται ο Σόιμπλε.

Είναι αλήθεια ότι στους πέντε μήνες του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε ανήκεστος βλάβη στην Οικονομία. Κι όσοι υποστηρίξουν ότι κρίση είχαμε και στο προηγούμενο διάστημα, δεν έχουν παρά να περιμένουν να δουν πως θα εξελιχτούν οι επιπτώσεις των capital controls. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις των μνημονίων είναι άμοιρες ευθυνών. Αντί να κάνουν μεταρρυθμίσεις διέλυσαν την μεσαία τάξη. Έδιωξαν από τον φυσικό πολιτικό και κοινωνικό τους χώρο εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυραίους και τους εξόρισαν στο περιθώριο. Αυτοί οι εξόριστοι, οι παλαιοί ευρωπαϊστές, έχουν γίνει σήμερα οι πιο σκληροί αντι-ευρωπαϊστές. Και γι' αυτό δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι χάθηκε το δημοψήφισμα. Κάθε φορά που έβγαινε ο κ. Σαμαράς στην τηλεόραση το "ναι" έχανε ψήφους. Ήταν σοφό που παραιτήθηκε. Θα ήταν σοφότερο να το είχε κάνει νωρίτερα. Ο κόσμος έχει ταυτίσει την φτώχεια του με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Κυρίως οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικροεπιχειρηματίες που έχασαν τις δουλειές τους. Και τα δύο αυτά κόμματα έχουν όντως ευθύνη. Δεν έκαναν μεταρρυθμίσεις. Προτίμησαν να εκτελέσουν εν ψυχρώ μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους για να μην πειράξουν τους κομματικούς τους στρατούς. Και τι περίμεναν τώρα; Αυτοί οι άνθρωποι να ψηφίσουν "ναι" για να οικειοποιηθούν την ψήφο τους;

Και το χειρότερο που έκαναν είναι ότι ταύτισαν την δική τους αναποτελεσματικότητα με την Ευρώπη. Το αντιευρωπαϊκό ρεύμα, λοιπόν, έχει ονοματεπώνυμο: Λέγεται παλαιό πολιτικό σύστημα.

Ο κ. Τσίπρας στάθηκε μέχρι σήμερα πολλές φορές τυχερός. Για έναν και μόνο λόγο: Δεν είχε αντίπαλο. Έπαιζε μόνος του και μπορούσε να κάνει όσα λάθη ήθελε. Αλλά τώρα δεν υπάρχει απέναντί του ούτε Σαμαράς ούτε Βενιζέλος. Να μην θεωρεί, λοιπόν, δεδομένο ότι ο κόσμος θα τον ακολουθεί σε κάθε του επιλογή.

Πιστεύω ότι είναι αργά για να γυρίσουμε το τιμόνι του καραβιού. Η βλάβη στην Οικονομία είναι μεγάλη για να γιατρευτεί με ένα νέο μνημόνιο. Ή καλύτερα, δεν αρκεί πλέον ένα πρόγραμμα. Ένα οποιοδήποτε πρόγραμμα. Χρειάζεται κάτι περισσότερο! Σκληρή δουλειά για να ξανακτίσουμε το σπίτι μας. Χωρίς αυτό, δεν θα επιβιώσει ούτε το επόμενο πρόγραμμα. Αλλά χωρίς πρόγραμμα δεν υπάρχει Ευρώπη κι αυτό δεν μπορεί να το διαχειριστεί ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε κανένας.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr