Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, το μεγάλο ερώτημα, που ωστόσο καλούνται να το απαντήσουν κυρίως οι εταίροι μας, είναι το εξής:
ποιος θα μπορέσει να εφαρμόσει ένα νέο Πρόγραμμα που έχει τα χαρακτηριστικά του
"Αλέξη δώστε όλα. Υποσχέσου όσα περισσότερα μέτρα μπορείς!"
Άσχετα αν θα τα εφαρμόσεις...
Πόσο πιστευτό είναι αυτό;
Αν έχουν βάση οι διαρροές από Βρυξέλλες και Μαξίμου, η ελληνική πρόταση εμπεριέχει μέτρα που πολύ δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν.
Αν έχουν βάση οι διαρροές από Βρυξέλλες και Μαξίμου, η ελληνική πρόταση εμπεριέχει μέτρα που πολύ δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν.
Είναι δυνατό να πιστέψει κανείς εύκολα ότι μία χώρα που η φοροδοτική της δυνατότητα έχει αρχίσει να εξαντλείται (η συγκυριακή αύξηση των εσόδων οφείλεται στον φόβο ενός κουρέματος των καταθέσεων) και η οικονομία της έχει μπει στην κατάψυξη, μπορεί να στηρίξει μέτρα της τάξης των 10 δισ. και πάνω;
Ανησυχώ λοιπόν, για να το πω ξεκάθαρα, μήπως οι συζητήσεις που γίνονται για λύση την ύστατη ώρα είναι προπέτασμα καπνού. Για να κρυφτεί η οδυνηρή πραγματικότητα. Οι εταίροι γνωρίζουν δυστυχώς ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός τάζει μέτρα, με το πιστόλι στον κρόταφο. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα ότι θα είναι συνεπής στις δεσμεύσεις του.
Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν καθόλου άδικο στην ουσία της υπόθεσης. Ωστόσο δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών. Εμείς γνωρίζουμε ότι πρέπει να αποδεχτούμε μία πολύ σκληρή και κακή συμφωνία και εκείνοι γνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα πάλι με εμάς θα ασχοληθούν, γιατί δεν θα μπορεί η κυβέρνηση να υλοποιήσει όσα υποσχεθεί και υπογράψει. Πού οδηγούμαστε λοιπόν;
Αν επικρατήσει η άποψη της ενιαίας και αδιαίρετης Ευρωζώνης, έχουμε πιθανότητες. Θα κάνουν τα στραβά μάτια στην (σχεδόν) βεβαιότητα της μη εφαρμογής του Προγράμματος και θα μεταθέσουν για όσο αργότερα γίνεται το πρόβλημα. Έχοντας ως άλλοθι προς τα δικά τους κοινοβούλια και λαούς την σκληρότητα του νέου Μνημονίου.
Αν όμως έχουν αποφασίσει για "ένα τέλος με τρόμο, αντί για έναν τρόμο χωρίς τέλος"; Τότε τα πράγματα θα οδηγηθούν σε νέο αδιέξοδο και η χρεοκοπία θα φαντάζει βέβαιη. Εκεί η μόνη ίσως αποδεκτή από τους εταίρους κίνηση θα μπορούσε να είναι μόνο η δημιουργία μιας ευρύτερης συμμαχίας στην Ελλάδα, κοινοβουλευτικής συμμαχίας, υπό έπνεαν σοβαρό τεχνοκράτες που θα στηριχθεί από όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για να προωθήσει όσο μπορεί έστω, τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις.
Ίσως μία τέτοια κίνηση να βοηθούσε στο να... ξεχάσουν οι ξένοι την πολύ σχετική αποτελεσματικότητα ενός νέου προγράμματος. Να νιώσουν ότι σε κάθε περίπτωση θα γίνει ειλικρινής προσπάθεια. Πόσο έτοιμος όμως είναι να θυσιάσει ο πρωθυπουργός την καρέκλα του για τη χώρα; Τη στιγμή που έφτασε να κάνει ένα καταστροφικό ατόπημα, όπως ήταν το δημοψήφισμα χωρίς αντίκρυσμα, μόνο και μόνο για να ισχυροποιηθεί πολιτικά ο ίδιος;
Δύσκολο, αλλά καμιά φορά πρέπει να συνεκτιμά κανείς και τις πολύ σοβαρές συνέπειες. Γιατί αν δεν υπάρξει συμφωνία θα υπάρξει καταστροφή. Και οι ευθύνες είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα αναζητηθούν. Το "Αλέξη δώστα όλα" έχει λοιπόν διττή σημασία...
Ανησυχώ λοιπόν, για να το πω ξεκάθαρα, μήπως οι συζητήσεις που γίνονται για λύση την ύστατη ώρα είναι προπέτασμα καπνού. Για να κρυφτεί η οδυνηρή πραγματικότητα. Οι εταίροι γνωρίζουν δυστυχώς ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός τάζει μέτρα, με το πιστόλι στον κρόταφο. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα ότι θα είναι συνεπής στις δεσμεύσεις του.
Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν καθόλου άδικο στην ουσία της υπόθεσης. Ωστόσο δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών. Εμείς γνωρίζουμε ότι πρέπει να αποδεχτούμε μία πολύ σκληρή και κακή συμφωνία και εκείνοι γνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα πάλι με εμάς θα ασχοληθούν, γιατί δεν θα μπορεί η κυβέρνηση να υλοποιήσει όσα υποσχεθεί και υπογράψει. Πού οδηγούμαστε λοιπόν;
Αν επικρατήσει η άποψη της ενιαίας και αδιαίρετης Ευρωζώνης, έχουμε πιθανότητες. Θα κάνουν τα στραβά μάτια στην (σχεδόν) βεβαιότητα της μη εφαρμογής του Προγράμματος και θα μεταθέσουν για όσο αργότερα γίνεται το πρόβλημα. Έχοντας ως άλλοθι προς τα δικά τους κοινοβούλια και λαούς την σκληρότητα του νέου Μνημονίου.
Αν όμως έχουν αποφασίσει για "ένα τέλος με τρόμο, αντί για έναν τρόμο χωρίς τέλος"; Τότε τα πράγματα θα οδηγηθούν σε νέο αδιέξοδο και η χρεοκοπία θα φαντάζει βέβαιη. Εκεί η μόνη ίσως αποδεκτή από τους εταίρους κίνηση θα μπορούσε να είναι μόνο η δημιουργία μιας ευρύτερης συμμαχίας στην Ελλάδα, κοινοβουλευτικής συμμαχίας, υπό έπνεαν σοβαρό τεχνοκράτες που θα στηριχθεί από όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις για να προωθήσει όσο μπορεί έστω, τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις.
Ίσως μία τέτοια κίνηση να βοηθούσε στο να... ξεχάσουν οι ξένοι την πολύ σχετική αποτελεσματικότητα ενός νέου προγράμματος. Να νιώσουν ότι σε κάθε περίπτωση θα γίνει ειλικρινής προσπάθεια. Πόσο έτοιμος όμως είναι να θυσιάσει ο πρωθυπουργός την καρέκλα του για τη χώρα; Τη στιγμή που έφτασε να κάνει ένα καταστροφικό ατόπημα, όπως ήταν το δημοψήφισμα χωρίς αντίκρυσμα, μόνο και μόνο για να ισχυροποιηθεί πολιτικά ο ίδιος;
Δύσκολο, αλλά καμιά φορά πρέπει να συνεκτιμά κανείς και τις πολύ σοβαρές συνέπειες. Γιατί αν δεν υπάρξει συμφωνία θα υπάρξει καταστροφή. Και οι ευθύνες είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα αναζητηθούν. Το "Αλέξη δώστα όλα" έχει λοιπόν διττή σημασία...
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου