Ρώτησα, χθες αργά το βράδυ, φίλο Έλληνα που ζει και εργάζεται στο Μιλάνο: μα καλά, είναι σωστό να εκφράζει κανείς τη δυσφορία του στις πολιτικές λιτότητας μέσω ενός υπερήλικα που βάφει τα μαλλιά του και κάνει bunga bunga και ενός γραφικού λαϊκιστή κωμικού της τηλεόρασης;
Με αποστόμωσε: όπως στο ποδόσφαιρο...
κατεβαίνεις, μου είπε, να παίξεις με τους ποδοσφαιριστές που έχεις στα αποδυτήρια, έτσι και οι Ιταλοί είπαν "vaffanculo" με ότι είχαν στη διάθεσή τους. Μπερλουσκόνι; Μπερλουσκόνι. Γκρίλο; Γκρίλο.
Πολλοί επιχειρούν ήδη να μειώσουν την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα της αντίδρασης των Ιταλών δείχνοντας με το δάχτυλο τον Καβαλιέρε που αρραβωνιάστηκε στα 70βάλε του και τον Μπέμπε που θα βάλει στη Βουλή καμιά 60αριά τυχάρπαστους- χωρίς ο ίδιος να είναι εκεί λόγω καταδίκης για ανθρωποκτονία εξ αμελείας σε τροχαίο.
Κλασική περίπτωση αποπροσανατολισμού. Όταν σου δείχνουν το φεγγάρι εσύ κοιτάζεις το δάχτυλο.
Η ιταλική "ακτινογραφία" δεν είναι, προφανώς, εύκολα αναγνώσιμη. Αλλιώς ψηφίζει ο πτωχός και αναλφάβητος Νότος, αλλιώς ο αυτάρκης και ελβετοτραφής Βορράς. Άλλο πράγμα ο Λομβαρδός, άλλο ο Σικελός.
Προκύπτουν, ωστόσο, κάποιες σταθερές:
1. Οι δοτές διακυβερνήσεις τύπου Μόντι (και Παπαδήμου στα καθ' ημάς) προσέφεραν στο γερμανικό εμμονικό δημοσιονομικό δόγμα τον απαιτούμενο χρόνο προσαρμογής και τώρα εξαντλούνται και παραδίδονται στην πυρά. Προσέξτε: η Μέρκελ έκαψε έναν Παπαδήμο και έναν Μόντι αφού, όμως, προηγουμένως, έκαναν τη δουλειά. Χρήσιμοι και, απ' ότι φαίνεται, καθόλου...ηλίθιοι, για να θυμηθούμε τον σύντροφο Βλαδίμηρο Ίλιτς.
Μόντι και συναφή εφευρήματα πέρασαν από τα κοινοβούλια το απαραίτητο νομοθετικό πλαίσιο εντός του οποίου υλοποιούνται κανονικά οι μνημονιακές πολιτικές. Υπό το πρίσμα αυτό, η αντίδραση των Ιταλών (των Ελλήνων εκδηλώθηκε ηπιότερα και των Ισπανών και Πορτογάλλων αναμένεται ακόμα...) είναι εντυπωσιακή, είναι, όμως, αρκετά καθυστερημένη.
2. Η επιστροφή του Μπερλουσκόνι και η εκτόξευση του Γκρίλο είναι, απλώς, η επιτομή του ευρωπαϊκού πολιτικού αδιεξόδου. Όταν σοσιαλδημοκρατία, λαϊκοδεξιά, πράσινοι, ακόμα και κομμάτια της Αριστεράς και άλλοι αδυνατούν να προβάλλουν πειστική εναλλακτική πρόταση στον βερολινέζικο καλβινισμό και στην ηγεμονία των τραπεζών, τότε οι πολίτες κινούνται τυφλά. Εξαργυρώνουν πολιτικά τη οργή τους στα πολιτικά bunga bunga, στον Γκρίλο, τους Αληθινούς Φινλανδούς, τα αυτονομιστικά ισπανικά κινήματα ή ακόμα και τη Χρυσή Αυγή (άσχετα όλα αυτά μεταξύ τους, τέμνονται, ωστόσο, εκεί που η βουβή εξέγερση πρέπει να εκφραστεί εκλογικά).
Η Ιταλία μετατρέπεται, εκ των πραγμάτων, σε "εργαστήριο". Ακυβερνησία ή εύθραυστη διακυβέρνηση Μπερσάνι δεν έχει μεγάλη σημασία. Το "πάρτι" ξεκίνησε: με Τζιάνι Μορέτι, Καροτόνε, Μπατίστι, Ντάλα, Αντριάνο Τσελεντάνο, Μίλβα και άλλα τέτοια.
Η πρώϊμη κατάρρευση Ραχόϊ -με τις κατηγορίες για σκάνδαλα- και οι αναταράξεις στην Πορτογαλλία, οδηγούν βασίμως στην άποψη ότι πολιτικά τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιαστούν.
Στην Ελλάδα είδαμε την αρχή της ταινίας, στην Ιταλία τη βασική πλοκή. Μένει να δούμε την κορύφωση και το "The end". Και ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα ότι θα είναι happy. Βίαιο θα είναι, πάντως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου