Προς Ελληνική Ιεραρχία

Προς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

Τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί τα επεισόδια σε βάρος κληρικών και ιεραρχών που δείχνουν ότι μέσα στο γενικότερο κλίμα απαξίωσης των πάντων, 

μέσα στο γενικό κλίμα κατάρρευσης  της ελληνικής οικονομίας, 

της ελληνικής πολιτικής και 

της πλήρης διάρρηξης του κοινωνικού ιστού της ελληνικής κοινωνίας, ζούμε πραγματικά σε τραγικές εποχές.

Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι να πτοηθούμε από όλα αυτά, αλλά σαν πραγματικοί ...χριστιανοί να κατανοήσουμε τις ανάγκες των καιρών και να αντιμετωπίσουμε με σωφροσύνη αλλά και με μια ξεχωριστή αγωνιστικότητα τις ανάγκες της πιο δύσκολης εποχής για την πατρίδα μας, που εδώ και μήνες τελεί, με την ευθύνη της πολιτικής της ηγεσίας, υπό μια αδίστακτη και αντιχριστιανική κατοχή.

Η ελληνική κοινωνία πίστεψε τις τελευταίες δεκαετίες και δυστυχώς ακόμα εν μέρει το πιστεύει, πως η ζωή είναι μόνο μια επιδίωξη άμετρης απόλαυσης των καταναλωτικών αγαθών και ότι πάνω από όλα είναι το κλασικό, «να περνάω καλά»,  αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο. 

Αυτή την αυτοκτονική πεποίθηση την καλλιέργησαν με έντεχνο τρόπο οι πολιτικές ηγεσίες καθώς τους συνέφερε να έχουν ένα λαό αποκομισμένο από τις απατηλές ηδονές για να μπορούν να καρπώνονται ανεξέλεγκτα και πιο εύκολα όλα τα οφέλη μιας διεφθαρμένης και πουλημένης εξουσίας. 

Τα ΜΜΕ και ιδίως τα ηλεκτρονικά, έπαιξαν τον μεγαλύτερο ρόλο στην αποκοίμηση του ελληνικού λαού, στην δημιουργία του «πολίτη του καναπέ» με όπλο τις ατελείωτες ώρες μετάδοσης προγραμμάτων αποβλάκωσης, όπου τα πρότυπα της πόρνης, του ομοφυλοφίλου, του κάθε λογής διεστραμμένου, προβάλλονται κατά κόρο και επί ατέλειωτες ώρες. «Τρώμε» κυριολεκτικά με ξεχωριστή ηδονή τις ίδιες μας τις σάρκες και δημιουργήσαμε μια νέα γενιά κενή και  απρόσωπη.

Αλλά το σημαντικότερο σε όλα αυτά είναι το πρωτοφανές, ότι αυτό το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο συνεχίζει να προβάλλετε με ξεχωριστή αναίδεια καταστρέφοντας κάθε υπόλοιπο  κοινωνικής συνοχής, καταστρέφοντας το εισόδημα του μέσου Έλληνα οικογενειάρχη και όλα αυτά μέσω ενός κράτους  το οποίο σε κάθε περίπτωση ήταν πάντα το μέσο ενός άκρατου  πλουτισμού  των εκάστοτε κυβερνώντων. Αυτό το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο με ξεχωριστή προκλητικότατα και σήμερα εξακολουθεί να απευθύνετε σε  ένα κόσμο άναυδο και ανίκανο σε πολλές περιπτώσεις να αντιδράσει. Το «δηλητήριο» της αποχαύνωσης έχει δράσει αποτελεσματικά και έχει καταστρέψει όλα τα  αντανακλαστικά  του. 

Είναι το λιγότερο πρωτοφανές, ένα από τα πιο διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα του κόσμου που δημιούργησε μια  κοινωνική διαφθορά αξιοζήλευτη ακόμα και από τις δημοκρατίες του τρίτου κόσμου, να εξακολουθεί να ηγεμονεύει και να οδηγεί το πλοίο στον «πάτο» της γενικής καταστροφής.

Σε όλα αυτά όμως το μεγάλο ερώτημα μας είναι το τι κάνει ελληνική εκκλησία που υποτίθεται πως είναι η πνευματική ηγεσία του ελληνισμού. Η εκκλησία έπαιξε στο παρελθόν τον σημαντικότερο ρόλο στην επιβίωση του ελληνισμού με το σκληρό αντίτιμο της θυσίας αμέτρητων ιεραρχών και του μαρτυρίου των νεομαρτύρων που κόσμησαν την μεταβυζαντινή ιστορία μας.

Σήμερα όμως η εκκλησία είναι τραγικά απούσα σε όλες αυτές τις τραγικές εξελίξεις. Η εκκλησία και η κεφαλή της ιεραρχίας εμφανίζεται σαν να είναι όχι η κεφαλή της ελληνικής ορθοδοξίας, αλλά το προεδρείο κάποιας μη κρατικής οργάνωσης, ή κάποιου φιλανθρωπικού συλλόγου με πολύ στενά όρια δραστηριότητας. 

Από την εποχή του μακαρισμού Χριστόδουλου περάσαμε στην αντίπερα όχθη, στην εποχή της πλήρης και τραγικής για τις ανάγκες των καιρών απουσίας και αφωνίας. Δηλαδή θα περιμένουμε πρώτα να καταστραφεί κάθε υπόλειμμα της ύπαρξης μας σαν Έλληνες ορθόδοξοι και μετά θα θρηνούμε το ανεπανόρθωτο; 

Τότε θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ο αρχιεπίσκοπος μας, ο αρχιεπίσκοπος της ελληνικής ορθοδοξίας μας, είτε είναι παρών είτε απών φαίνεται πως είναι το ίδιο πράγμα. Τι περιμένουν λοιπόν για να υψώσει την φωνή της αντίστασης σε όλη αυτή την λαίλαπα; Να θυμηθούμε τους μεγάλους ιεράρχες του 1821 στην Ελλάδα και του 1922 στην Μικρά Ασία. Οι καιροί δεν περιμένουν άλλο. Κινδυνεύει πια κάθε μόριο της ελληνορθόδοξης ύπαρξης μας και δεν μπορούμε να καθόμαστε άλλο αδιάφοροι παρακολουθώντας την κατάρρευση και το γκρέμισμα κάθε αξίας με την οποία γαλουχηθήκαμε επί αιώνες. Δεν αρκούν οι ανακοινώσεις περί κατοχής της πατρίδας μας. Πρέπει να υψωθεί η φωνή της αντίστασης σε όλους αυτούς που συστηματικά συνεχίζουν το έργο της πλήρης καταστροφής μας. 

Πρέπει να αντιληφθούμε τον καθημερινό πόνο των Ελλήνων ορθοδόξων που βλέπουν και νοιώθουν να χτυπιούνται ανελέητα όλα όσα πιστεύουμε, κάτι που δεν έγινε σε τέτοιο βαθμό ούτε στην Οθωμανική κατοχή. 

Ήρθε ο καιρός να πάψουν να κρύβονται, (όχι όλοι), με έντεχνο τρόπο. Να σταθούνε στο ύψους τους σαν πραγματικοί ιεράρχες του ελληνισμού  καθώς μέσα από όλα αυτά ο λαός έχει αρχίσει να διψάει για μια φωνή αντίστασης και αληθείας. 

Να αναλάβουν τις ευθύνες τους αφού η πίστη μας και η ιεραρχία μας είναι ίσως το μόνο που απέμεινε ακόμα σε όλη αυτή την λαίλαπα.

«Ο δε αρνησάμενος με ενώπιον των ανθρώπων απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού». Κατά Λουκά ΙΒ-9.

του Νίκου  Χειλαδάκη

Δημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου