Το ανέκδοτο περιγράφει έναν λαγό, ο οποίος, όταν τα υπόλοιπα ζώα του δάσους τον ρωτούν πώς πορεύεται (όπως ρωτάμε «τι κάνεις» όποιον συναντάμε), εκείνος μεταξύ άλλων απαντά πως καθημερινά «πλακώνει» και το λιοντάρι.
Τα νέα έφτασαν στα αυτιά του λιονταριού, οπότε επισκέπτεται τη φωλιά του λαγού και του κάνει την ίδια ερώτηση που του έκαναν και τα υπόλοιπα ζώα. «Λέμε και καμιά βλακεία να περνά η ώρα...» απάντησε αυτή τη φορά ο λαγός.
Στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview, στην ερώτηση «Σε περίπτωση σοβαρής κρίσης (εθνικής, οικονομικής, υγειονομικής), ποια κυβέρνηση θεωρείται ότι θα ήταν η πιο ικανή να τη διαχειριστεί;», κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν συγκέντρωσε το ποσοστό που αθροίζει στην πρόθεση ψήφου.
Πέρα από τη Νέα Δημοκρατία, που υπερέβη το ποσοστό της πρόθεσης ψήφου, οι απαντήσεις «Καμία» και «Άλλη» συγκέντρωσαν 23,4% και 10% αντίστοιχα...
Το πλέον ακραίο χαρακτηριστικό είναι η Πλεύση Ελευθερίας της κ. Κωνσταντοπούλου, που με 3,7% έρχεται τελευταία στη σχετική κατάταξη.
Συνολικά, από τη δημοσκόπηση προκύπτει πως ένα 15-20% δηλώνει την πρόθεση να ψηφίσει ένα κόμμα το οποίο δεν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί μια σοβαρή κατάσταση.
Το ερώτημα είναι: πόσο σοβαρά μπορεί κάποιος να πάρει έναν ψηφοφόρο που επιλέγει ένα κόμμα το οποίο δεν εμπιστεύεται πως μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση;
Μάλλον αυτοί οι ψηφοφόροι πιστεύουν πως η κακή διαχείριση μιας κρίσης δεν θα έχει δυσμενείς συνέπειες για τους ίδιους. Το αν θα έχει δυσμενείς συνέπειες στην κοινωνία, της οποίας είναι μέλη, δεν το εξετάζουμε, γιατί θα μπορούσαν να φθονούν ή να μισούν την κοινωνία.
Από πού θα μπορούσε να πηγάζει μια αυτοτιμωρητική και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά;
Θυμάμαι, π.χ., την περίοδο της πανδημίας, όταν είχαν επιβληθεί μέτρα τήρησης αποστάσεων, κόμματα της αριστεράς και της άκρας δεξιάς να οργανώνουν μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Είμαι βέβαιος πως μια σημαντική μερίδα αυτού του κοινού, που νομίζει πως φθονεί την κοινωνία αλλά επί της ουσίας φθονεί τον εαυτό του, αποτελούσε μέρος του φανατικού κοινού του εκλιπόντος δημοσιογράφου, που καθημερινά βροντούσε και άστραφτε κατά του συστήματος. Όταν απεβίωσε, τα περιουσιακά του στοιχεία αποκάλυψαν πως είχε εκβιάσει και κατακλέψει ολόκληρη την κοινωνία.
Πολλοί διαμαρτύρονται γιατί οι αποκαλύψεις που έγιναν μετά θάνατον δεν γίνονταν όσο ζούσε και ήταν μάχιμος. Προφανώς γιατί είχε τόσο φανατικό κοινό, που όποιος το επιχειρούσε θα είχε αντίστροφο αποτέλεσμα.
Κάθε προσπάθεια διερεύνησης και απόδοσης δικαιοσύνης θα ερμηνευόταν και θα διαφημιζόταν ως μια οργανωμένη προσπάθεια του συστήματος να φιμώσει έναν υπερασπιστή των συμφερόντων του λαού.
Ο εν λόγω δημοσιογράφος, βέβαια, όπως ήταν φυσικό, κατά την περίοδο της πανδημίας καβάλησε το κύμα των αντιεμβολιαστών και, παρά το γεγονός πως ανήκε στις κατηγορίες των ευάλωτων, δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα, με αποτέλεσμα να νοσήσει και να αποβιώσει από κορωνοϊό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου