Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Τσιόδρας μίλησε για τους νεκρούς που αφήνει πίσω ο φονικός ιός, δίνοντας το στίγμα για το πώς πρέπει να σκεφτόμαστε και θέτοντας μια σειρά από ερωτήματα που όλοι οφείλουμε να (προσπαθήσουμε) να απαντήσουμε...
Ο Τσιόδρας για τους νεκρούς
“Πρέπει να πω ότι με έχει κουράσει η φιλολογία των θανάτων. Η ανάγκη να μιλάμε γι’ αυτούς σαν μέρος της καθημερινής αναφοράς. Πιστέψτε με δεν είναι κίνητρο για φόβο, ούτε για να προκαλέσει πανικό. Είναι κατά τη γνώμη μου ότι αποδίδουμε τιμή στους αγαπημένους μας, που έφυγαν από κοντά μας. Να θυμόμαστε το τίμημα που πληρώσαμε και πληρώνουμε σαν κοινωνία για τον νέο ιό.
Είναι άλλοι καιροί, είναι μοναδικές στιγμές. Διανύουμε ταυτόχρονα δυο δύσκολες και ταυτόχρονες κρίσεις. Από τη μία, έχουμε τον ιό να παρουσιάζεται ως συνεπιβάτης στην καθημερινότητά μας. Κάποτε σιωπηλός. Και θέλουμε να μην τον αφήσουμε να αγγίξει τους αγαπημένους μας. Όσο πιο γρήγορα να τον εξαφανίσουμε από κοντά μας. Και ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες. Να μην θρηνήσουμε άλλες απώλειες. Είναι αρκετές οι απώλειες που έχουμε. Λυπόμαστε, θρηνούμε γι’ αυτές. Έστω και μια παραπάνω σοβαρή περίπτωση της νόσου να αποφύγουμε θα είναι επιτυχία.
Είναι άλλοι καιροί, είναι μοναδικές στιγμές. Διανύουμε ταυτόχρονα δυο δύσκολες και ταυτόχρονες κρίσεις. Από τη μία, έχουμε τον ιό να παρουσιάζεται ως συνεπιβάτης στην καθημερινότητά μας. Κάποτε σιωπηλός. Και θέλουμε να μην τον αφήσουμε να αγγίξει τους αγαπημένους μας. Όσο πιο γρήγορα να τον εξαφανίσουμε από κοντά μας. Και ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες. Να μην θρηνήσουμε άλλες απώλειες. Είναι αρκετές οι απώλειες που έχουμε. Λυπόμαστε, θρηνούμε γι’ αυτές. Έστω και μια παραπάνω σοβαρή περίπτωση της νόσου να αποφύγουμε θα είναι επιτυχία.
Κανείς μας δεν είναι αλώβητος. Ακόμη κι αν δεν λαβωθήκαμε σωματικά, μας αφήνει αυτή η ιστορία μπλεγμένους. Σε μια συνεχή πνευματική περιπέτεια. Με ανασφάλειες, με αγωνία για την αλήθεια. Με καχυποψία για τους γύρω μας. Για όλους κάποια στιγμή. Με στρες, με θλίψη, μας βγάζει έναν εαυτό που δεν μας αξίζει. Έχουμε ένα πεδίο εσωτερικής και μυστικής μάχης. Ίσως είναι πιο σημαντική από την μάχη με τον ιό. Θα βγούμε άραγε νικητές; Θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και να συνομιλήσουμε στα ίσια με τον εσωτερικό άνθρωπο; Θα παλέψουμε αν είναι αναγκαίο μ’ αυτόν; Να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά που έχουμε; Να χαμογελάσουμε και να παραμείνουμε αισιόδοξοι;”.
Η οικονομική κρίση και η πρώτη προτεραιότητα
Και συνέχισε: “Από την άλλη μεριά έχουμε μια απίστευτη οικονομική κρίση. Ένα μήνα μετά το άνοιγμα της ζωής στο Γουχάν, οι άνθρωποι αποφεύγουν τα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Μια κρίση που διαπερνά τα σύνορα, εγείρει τριβές. Αναδύει θεωρείς συνωμοσίας και οι τριβές συνεχίζονται και τις βλέπουμε μεταξύ παγκοσμίων οικονομικών συστημάτων και να ακολουθούνται από ψυχροπολεμικές δηλώσεις. Αντί ο κόσμος να ενώνεται, γίνεται πιο ανταγωνιστικός.
Πάντως, το 66% των συνανθρώπων μας σε μια μεγάλη μελέτη συμφώνησαν πως η πρώτη προτεραιότητα είναι και παραμένει η διάσωση της ανθρώπινης ζωής. Είναι ίσως το πιο κρίσιμο σταυροδρόμι των ζωών μας οι επόμενες μέρες…”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου