Όσο η ελληνική κοινωνία ωριμάζει, χειραφετείται και αναλαμβάνει ευθύνες, τόσο μειώνονται δραματικά οι δυνατότητες επιστροφής του επικεφαλής του Σύριζα στην εξουσία.
Tου Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη κατάθλιψη. Διότι, μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, αν γίνουν εκλογές, ούτε με το κόλπο της απλής αναλογικής ξαναμπαίνει στο παιχνίδι. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να πει «φτου και από την αρχή», αλλά το ερώτημα είναι με ποιούς και πώς; ...
Στο σημείο αυτό τα πράγματα μπλέκουν. Τα ευρήματα στις τελευταίες έρευνες της κοινής γνώμης του Οργανισμού διαΝΕΟσις και Metron Analysis προκαλούν μεγάλο πονοκέφαλο στον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όταν βλέπει ότι η ελληνική κοινωνία σοβαρεύεται, ότι θέλει ανανεώσεις τεχνολογικές και άλλες, ότι προκρίνει την εγκυρότητα και την ευθύνη και εκτιμά την αριστεία, τα μαντάτα είναι μαύρα για τον λαϊκισμό και τους φορείς του.
Άντε τώρα να πουλήσεις φούμαρα με Πολάκηδες, Καρανίκες, Γρηγόρηδες, Βουνάτσους, Κυρίτσιδες και άλλους υβριστές και μετά να το παίξεις και σοσιαλδημοκράτης. Ούτε μπορείς να δηλώνεις «αμόλυντος αριστερός», έχοντας συγκυβερνήσει 70 μήνες με τον Πάνο Καμμένο και τους τότε κολαούζους του. Ούτε να μιλάς για κοινωνική δικαιοσύνη, όταν επί πρωθυπουργίας σου η εγχώρια μεσαία τάξη πήγε στα τάρταρα από την υπερφορολόγηση, την ώρα που το κατεστημένο του Δημοσίου διατηρούσε προνόμια, μονιμότητες και όλα τα τυχερά «κάτω από το τραπέζι».
Το δράμα του Τσίπρα είναι τεράστιο.
Γνωρίζει ο ίδιος ότι πρέπει να κάνει μια θεαματική στροφή, αλλά δεν έχει τα απαιτούμενα προσόντα για κάτι τέτοιο, όταν τριάντα χρόνια σχεδόν έχει θητεύσει στον λαϊκισμό, στη σαχλαμάρα, στη βαθειά περιφρόνηση του άλλου και στην καλλιέργεια της αμάθειας. Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να μπεις στο άβατο της σοσιαλδημοκρατίας.
Έχει άραγε διαβάσει ο Αλ. Τσίπρας τον Εδουάρδο Μπερνστάιν, τον Φρειδερίκο Έμπερτ, τον Κάρλο Ροσέλλι, τον Μωρίς Ντυβερζέ τον Αλτιέρο Σπινέλλι και άλλους; Γνωρίζει κάτι για τους Πωλ - Ανρί Σπάακ, Όττο Μπάουερ, Πιέρ Μέντες Φρανς, Όλαφ Πάλμε, Βίλλυ Μπραντ, Μπρούνο Κράισκι και Εμίλ Βαντερβέλντε;
Όταν ειρωνεύεται ή υβρίζει τους Γερμανούς, γνωρίζει κάτι από την ιστορία της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και πόσο ακριβά πλήρωσε τη συνεργασία του Χίτλερ με τους Ρώσους κομμουνιστές και τους Γερμανούς φίλους τους; Όταν πουλάει «προοδευτικότητα» έχει υπόψη του τη βοήθεια της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στους Έλληνες δημοκράτες την περίοδο της Χούντας;
Πέρα όμως από την ιστορία, αμφιβάλλουμε αν ο επικεφαλής του Σύριζα μπορεί να καταλάβει και τον βαθύτερο ρόλο, που η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε, παίζει και θα παίξει στην Ευρώπη, που είναι η κοιτίδα της, αλλά και παγκοσμίως.
Αμφιβάλλουμε αν ένας άνθρωπος, που φέρει τον διχασμό στην πολιτική του αντίληψη, μπορεί να συλλάβει ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι αντίπαλος του φιλελευθερισμού, αλλά κοινωνικό και φιλοσοφικό συμπλήρωμά του.
Οι μεγάλοι θεωρητικοί και πολιτικοί της σοσιαλδημοκρατίας γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι οι φιλελεύθερες κοινωνίες, για να μπορούν να παράγουν πλούτο προς διανομή και ευημερία, είναι υποχρεωμένες να καταπολεμήσουν τις ανισότητες.
Γνωρίζουν ακόμα ότι ο καπιταλισμός είναι μια δυναμική δραστηριότητα που, με σταθερότητα και διαρκώς, πλήττει τις καθαρά συμβατικές κοινωνικές σχέσεις, αντικαθιστώντας τα κληρονομικά προνόμια με μια νέα κοινωνική διαστρωμάτωση, που βασίζεται στην ικανότητα και τη γνώση.
Χωρίς καθολική παιδεία και μόρφωση, χωρίς ευρύτατη κοινωνική κινητικότητα και επαγγέλματα ανοιχτά στους άξιους, παρά στους προνομιούχους, οι καπιταλιστικές κοινωνίες δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ή δε θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τόσο καλά, όσο πραγματικά μπορούν.
Πέρα, λοιπόν, από το περίφημο κράτος πρόνοιας, η σοσιαλδημοκρατία είναι φάρμακο κατά της ανασφάλειας. Προστατεύει από ξαφνικούς κινδύνους, όπως μια πανδημία, για παράδειγμα.
Υπό αυτή την έννοια, μια πραγματική σοσιαλδημοκρατική διαχείριση δεν επιδιώκει κάποιες αμοιβαιοποιήσεις χρεών, όσο την κοινωνικοποίηση των ευθυνών. Άρα, είναι παράγοντας μεταρρύθμισης και προόδου του κράτους πρόνοιας, όχι για τις συντεχνίες και τους διαπλεκόμενους, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας σε κάθε πτυχή της.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, δε νομίζουμε ότι όλα αυτά συνάδουν με αντιλήψεις, συμπεριφορές και δράσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Tου Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου