Αυτή τη στιγμή και όσο οδεύουμε προς τις εκλογές, όλα μοιάζουν να αποσυντίθεται και οι κομματικές οργανώσεις να μην διαθέτουν τα στοιχειώδη ερείσματα.
Τα στελέχη των τοπικών οργανώσεων αποφεύγουν πια να εκτίθενται σε εκδηλώσεις και οι υπουργοί είναι πολύ προσεκτικοί, όταν καλούνται σε δημόσιες συναθροίσεις.
Οι αίθουσες και τα αμφιθέατρα είναι άδεια και η συμμετοχή των πρώην οπαδών κινείται μεταξύ γραφικών ή βολεμένων...
στο Δημόσιο.
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα κατάρρευσης όμως, είναι ότι το κόμμα δεν μπορεί να βρει υποψήφιους για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι η περίπτωση του Νίκου Μπελαβίλα στον Πειραιά, θυμίζει εποχές πολύ χειρότερες από την εποχή του 3%. Γιατί πρόκειται για ένα πρόσωπο που το πολιτικό του ίχνος σχετίζεται με τον παλιό αριστερό ακτιβισμό (Ελληνικό κτλ) τον οποίο ο σύγχρονος κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να έχει αφήσει στο περιθώριο των παλαιών συνιστωσών.
Οι δημοσκοπήσεις όμως, δεν δείχνουν ότι σύντομα, το κυβερνητικό κόμμα θα καταλήξει σε μονοψήφιο ποσοστό. Και όπως είναι φυσικό, κρατάει σε υψηλά, για την πραγματική του βάση, ποσοστά, την διείσδυση στο εκλογικό σώμα.
Η αντίστροφη πορεία όμως προς την επαναφορά στο 3% έχει ήδη ξεκινήσει. Και όσο πλησιάζει η απομάκρυνση του από την εξουσία, τόσο θα μειώνεται και το ποσοστό του, με σχεδόν βέβαιη κατάληξη στο παλιό ποσοστό που η ακτιβιστική αριστερά διέθετε στην Ελλάδα.
Κάποιοι βέβαια, ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλάβει τη θέση του ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σύστημα.
Δύσκολο όμως να συμβεί κάτι τέτοιο από τη στιγμή που ο ιδεολογικός πυρήνας του κόμματος συνεχίζει να είναι ο παραδοσιακός ακτιβιστικός και αντισυστημικός αριστερός ριζοσπαστισμός. Γιατί οι ψηφοφόροι που δεν θέλουν να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, μπορεί να γοητεύονται από το μπάχαλο των Εξαρχείων αλλά δεν επιθυμούν να τους κυβερνήσει ποτέ ο Ρουβίκωνας...
Αντίθετα, σε ρόλο εξουσίας θέλουν κάποιον να υποστηρίζει το προφίλ του αντισυμβατικού επαναστάτη αλλά ταυτόχρονα, να είναι σε θέση να διορίζει κόσμο ή να χρησιμοποιεί το κράτος για παροχή ασφάλειας όπου χρειαστεί. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την εξουσία, δεν θα συντρέχει πια κανένας λόγος για να στηριχθεί από τους αόριστους και χωρίς έμπνευση θαυμαστές του.
Ακόμα και αν διαθέτει την υποσχετική της επαναφοράς, σε περίπτωση παρένθεσης της Νέας Δημοκρατίας, με την πρόφαση της εκλογής του Προέδρου Δημοκρατίας; Ναι, ακόμα και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί πια να υποσχεθεί κανένα πελατειακό κράτος, από τη στιγμή που όλοι πια θα πάψουν να συνδέουν το κόμμα με τα δίκτυα της κυβερνητικής ισχύος. Ακόμα και ένα τρίμηνο να μεσολαβήσει από τον Οκτώβριο του ΄19 ως τον Ιανουάριο του ΄20 - αν φτάσουμε ως τον Οκτώβριο- το εκλογικό σώμα θα έχει ήδη αλλάξει ρότα προς ένα νέο σοσιαλδημοκρατικό σχήμα, που θα μπορεί να είναι κάλλιστα το ΚΙΝΑΛ.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι ο πιο πρόθυμος πρωθυπουργός, μπορεί να υπακούει σε όλες τις ευρωπαϊκές επιθυμίες, μπορεί να θέλει να διορίσει όλους τους Έλληνες στο Δημόσιο αλλά τεχνικά, είναι ανέφικτο να συνεχίσει ως κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τα ποσοστά ενός κόμματος εξουσίας μόνο επειδή έχει καταλάβει το κράτος. Μόνο και μόνο επειδή όλοι προσβλέπουν θεσμικά και πελατειακά στην επιρροή που έχει η απόφαση του κυβερνώντος στις συναλλαγές τους με την εξουσία. Αντίθετα, οι δομές του κόμματος δεν υφίστανται παρά μόνο για το 3% των ψηφοφόρων του.
Βρίσκεται ήδη σε τροχιά αποδόμησης και επιστροφής στο 3%. Δεν θα συμβεί γρήγορα αλλά η φθίνουσα πορεία είναι μη αναστρέψιμη...
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου