Αναδιάρθρωση. Γιατί όχι;

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές θα παραδεχθούμε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.  

Επίσης ότι η διαδικασία του Μνημονίου απέτυχα δομικά, εξαιτίας του γεγονότος ότι υποεκτιμά την ύφεση, θεωρώντας ότι η παραοικονομία θα ενταχθεί στην αρνητική συγκυρία στην οικονομία και θα δώσει τη διέξοδο στον κύκλο του χρήματος.  

Αυτό δεν συμβαίνει, αντίθετα αν λάβουμε υπόψη μας και την ανακοίνωση της Εθνικής , σύμφωνα με την ...
οποία 40 δισ. ευρώ τη χρονιά που πέρασε, έφυγαν από τις Ελληνικές τράπεζες, όλα καταλήγουν σε ένα λάθος.

Φυσικά και κρίσιμο μέρισμα στις ευθύνες γι’ αυτήν την κατάληξη έχουν οι χειρισμοί του υπουργείου Οικονομικών και η γενική στρατηγική της κυβέρνησης για το τι θα έπρεπε να γίνει. Όλα αυτά όμως δεν αλλάζουν μια πραγματικότητα τη σημερινή.

Το χρέος εκτοξεύεται προϋπολογισμένα από το ίδιο το Μνημόνιο και αποκτά απαγορευτικό όγκο εξαιτίας της ύφεσης και των ελλειμμάτων που τελικά παραμένουν ψηλά. 

Η Ελλάδα στο μοντέλο αυτό δεν μπορεί να βγει στις αγορές ούτε το 2011, ούτε το 2012. Άρα θα ενταχθεί απευθείας και χωρίς πιθανότητες αναστροφής του χρέους της , στον μόνιμο μηχανισμό, για τον οποίο κόπτεται η Γερμανία.

Το «ελληνικό ζήτημα» με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία ή και την Ισπανία ή την Ιταλία, με τα δεδομένα που θέτει στο ευρώ ο γαλλογερμανικός άξονας, θα οδηγήσει στη διάσπαση ή την διάλυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

Άρα η αναδιάταξη δεν μπορεί να περιμένει το 2013, αλλά θα πρέπει να γίνει, όπως όλο τον προηγούμενο χρόνο εκτιμούσαν διεθνείς οικονομολόγοι, την Άνοιξη του 2011. Δηλαδή τώρα.  

Η ανασυγκρότηση έχει δύο στάδια. 

Το πρώτο μια γενναία επιμήκυνση του συνόλου του χρέους. 

Το δεύτερο μια διαγραφή χρέους , στο επίπεδο του 30% και κατόπιν διεθνών και ευρωπαϊκών διακανονισμών και εφόσον δύο ή περισσότερες από τις πιο έγκριτες, έμπειρες και συγκροτημένες τράπεζες του κόσμου, αναλάβουν να στηρίξουν συμβουλευτικά και χρηματοπιστωτικά την Ελλάδα, να βγει και πάλι στις αγορές, με ένα αντικειμενικά βιώσιμο χρέος.

Τέτοιες τράπεζες μπορεί να είναι για παράδειγμα η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, με όποια ομάδα τραπεζών θελήσει η καθεμία απ’ αυτές να συνεργασθεί ή και το ελληνικό κράτος να προτείνει. 

Η Ελλάδα για να κάνει αναδιάρθρωση θα πρέπει να έχει σοβαρούς «παίκτες» μαζί της , οι οποίοι μάλιστα να έχουν σεβαστεί φωνή στις διεθνείς αγορές.

Αναδιάρθρωση δεν μπορεί να γίνει με τις «μνημονιακές» εμμονές ή με τη ενόραση του πάντα πρόθυμου υπηρέτη πολλών αφεντάδων Παπακωσταντίνου .
Είναι γνωστό ότι η αναδιάρθρωση αντιμετωπίζεται ως κατάρα, σύμφωνα με την επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης. Και αυτό γιατί πλήττει το ελληνόφωνο τραπεζικό σύστημα. 

Οι τράπεζες όμως στην Ελλάδα, εκτός του ότι δεν είναι επενδυτικές αλλά τοκογλυφικές, αποτελούν πλέον «βαρίδια» δια την ανάταξη και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η μετοχική τους σύνθεση, αλλά η κεφαλαιακή τους επάρκεια και το κατά πόσον μπορούν να «ξαναβάλουν» μπροστά την οικονομία. 

Οι «εθνικοί πρωταθλητές» του αείμνηστου Θ. Καρατζά, σε κάθε περίπτωση δεν είναι εδώ. Η διαπλοκή αντίθετα των πολιτικών, οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων καλά κρατεί και συνεχίζει να οδηγεί την Ελλάδα, στην πραγματική χρεοκοπία και την απώλεια των καταθέσεων που πολλοί φοβούνται.

Υπάρχει ένα ζήτημα με τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά όλα λύνονται με τις «σωστές συμβουλές» και την δυνατότητα αξιοποίησης διεθνών χρηματοοικονομικών εργαλείων. Τίποτα δεν λύνεται όταν οι πολιτικές κυβερνήσεις ληστεύουν με όπλο την διαχείριση του κράτους τους πολίτες και τις συντάξεις τους, κάνοντας χαρτιά την ρευστότητα των κρατήσεων τους και επιτρέποντας σε τραπεζίτες και επιχειρηματίες, να καρπώνονται τους πόρους των πολλών.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν ! Αναδιάρθρωση τώρα και όχι όποτε θέλει η Μέρκελ.