Ο πρώτος ήταν ο Κώστας Λαπαβίτσας, κλασσικός αριστερός αντισυστημικός καθηγητής, ο οποίος ίσως να έμεινε εκτός υπουργικού νυμφώνα πληρώνοντας τον πανηγυρισμό του με τον ύμνο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις εκλογές του 2015. Ο δεύτερος ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος φάνταζε μάλλον περισσότερο συστημικός στα μάτια του «άγουρου» τότε πολιτικού Αλέξη Τσίπρα. Ο ίδιος βέβαια όταν είχε αντικαταστήσει τον Γιάνη Βαρουφάκη, δήλωνε με υπερηφάνεια ότι ήταν ο μοναδικός μαρξιστής υπουργός οικονομικών στην Ευρωζώνη.
Πάμε τώρα στους δυο θαυματοποιούς, που και οι δυο είχαν αφετηρία από τα τραπεζάκια των αγανακτισμένων της Πλατείας Συντάγματος. Ο ένας στην πάνω πλατείας και ο άλλος στην κάτω. Διότι μόνο πάνω σε θαυματοποιούς και ταχυδακτυλουργούς μπορούσε να στηρίξει την επιτυχία της κυβέρνησης του ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος ήταν ο Αρτέμης Σώρρας, ο οποίος προσέφερε τότε $600 δισ. για την αποπληρωμή του Δημοσίου χρέους, από τα $2,7 τρισ. που είχε στην κατοχή του από την περιβόητη μετοχή της Τράπεζας της Ανατολής. Τα νούμερα ήταν παρατραβηγμένα και το προφίλ του, μη αριστερό. Ο τότε πρωθυπουργός τελικά είχε στραφεί στον Γιάννη Βαρουφάκη, ο οποίος με τις αιρετικές, εξωτικές και εκτός τόπου και χρόνου θεωρίες και απόψεις του, είχε γοητεύσει τον Αλέξη Τσίπρα, με αποτέλεσμα να διαχειριστεί μαζί του το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015.
Έτσι το νέο αφήγημα του άσπιλου και αμόλυντου Αλέξη Τσίπρα, αφενός κτίζει ένα ώριμο, κεντρώο, σχεδόν υπερκομματικό και διεθνοποιημένο προφίλ για τον ίδιο και αφετέρου «ρίχνει όλες τις ευθύνες της καταστροφής» και το πολιτικό ανάθεμα στους πρώην συντρόφους και συνοδοιπόρους του.
Το ερώτημα είναι εάν αυτό το νέο προφίλ και καθαγιασμός που το συνοδεύει, συγκινούν πλέον την Αριστερά. Και η απάντηση είναι ότι έξω από έναν στενό κύκλο ηγετικών στελεχών του Σύριζα που προσδοκά να αποκτήσει παρόν και μέλλον με την επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή, σχεδόν ουδείς έχει να πει μια καλή κουβέντα για τον πρώην πρωθυπουργό.
Ευρύτερα ο κόσμος της Αριστεράς, του χρεώνει την ατυχέστατη επιλογή του διαδόχου του, Στέφανου Κασσελάκη. Ο οποίος στην κυριολεξία αφάνισε τον Σύριζα. Του χρεώνουν τον εν τοις πράγμασι εξοβελισμό της πρώην στελεχών κοντινής υπουργικής ομάδας του, στο πυρ το εξώτερο. Του χρεώνουν ότι ξεπούλησε την αρχική ομάδα του Σύριζα νοθεύοντας την αριστερή εικόνα του μετά το Δημοψήφισμα του 2015.
Και οι τότε διαγραφέντες, έχουν πλέον αυτόνομη πολιτική παρουσία, την οποία με κανένα τρόπο δεν επιθυμούν να δωρίσουν πίσω στον Αλέξη Τσίπρα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης και η ομάδα Αχτσιόγλου θα προτιμούσαν να «συμμαχήσουν με τον διάβολο» παρά να παραδοθούν στον πρώην αρχηγό τους, ειδικά τώρα που έχει φορέσει το κεντρώο πολιτικό προσωπείο. Ένα προσωπείο που προσπερνά τα οράματα της Βενεζουέλας, τους επικήδειους του Κάστρο, την αναζήτηση στήριξης από την Τεχεράνη, τις εκκλήσεις προς τη Μόσχα, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο στα κρύα του λουτρού τα όνειρα θερινής επαναστατικής νυκτός της εγχώριας Αριστεράς. Ένα προσωπείο που ανατρέπει το συναίσθημα που τόσα χρόνια τροφοδοτούσε και χειραγωγούσε με μαεστρικό ομολογουμένως τρόπο ο πρώην αρχηγός του Σύριζα.
Θα του φέρει άραγε το κεντρώο πολιτικό προσωπείο, στελέχη ή ψήφους από το ΠΑΣΟΚ; Από δύσκολο έως απίθανο. Αφού το ΠΑΣΟΚ, δίνει τη δική του μάχη πολιτικής επιβίωσης και δύσκολα θα παραδοθεί, σε αυτόν που το κατακρεούργησε πολιτικά.
Μήπως λοιπόν τελικά, η πανστρατιά των αγιογράφων, των ειδικών στο rebranding και στο marketing και των μέσων μαζικής ενημέρωσης που υποστηρίζουν την επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα με αξιώσεις, πέσει στο κενό, αφού δεν υπάρχει το σχετικό ακροατήριο για να συγκινηθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου