Φέτος, με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης, κάποιοι στίχοι μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ.
Διακόσια χρόνια από τότε που άναψε το φυτίλι της ανεξαρτησίας, η Ελλάδα στέκεται όρθια, μέλος της μεγάλης... ευρωπαϊκής οικογένειας.
Καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας που πέρασε, πολλοί στοιχημάτιζαν ότι αυτό δεν θα συνέβαινε.
Και όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, εκείνοι που επένδυσαν στην απόλυτη κατάρρευση της χώρας ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι της.
Αυτό το 62% του δημοψηφίσματος θα στέκεται για καιρό σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω μας. Όπως ένα φάντασμα του παρελθόντος που θα έρθει να εκπληρώσει ότι άφησε ως εκκρεμότητα.
Αυτό το ποσοστό του δημοψηφίσματος ήταν φυσικό επακόλουθο μιας ξέφρενης τροχιάς προς το χάος που πυροδότησε το τέλος της μεταπολίτευσης στην προκυμαία του Καστελλόριζου.
Όμως έτσι πορεύεται αυτή η χώρα από την αρχή της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους. Ενός κράτους που ίσως να μην έπαιρνε σάρκα και οστά αν δεν ηχούσαν οι ομοβροντίες των κανονιοβολισμών στον κόλπο του Ναυαρίνου. Μολονότι τα δύο αυτά γεγονότα στέκονται χρονικά τόσο μακρινά μεταξύ τους, επισφραγίζουν τη μοίρα του ελληνικού κράτους.
Όλες οι θυσίες όλοι οι κόποι, όλες οι προσπάθειες μπορεί να χαθούν για πάντα χάρη σε ένα καπρίτσιο, σε ένα λάθος, μία κακή ανάγνωση του ιστορικού χρόνου ! Το απόφθεγμα του Σενέκα, πως «η μοίρα οδηγεί όποιον εκούσια την ακολουθεί, σέρνει όποιον της αντιστέκεται», ταιριάζει απόλυτα στη δική μας περίπτωση.
Παρόλο που τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Ενώ οι Έλληνες πλήρωσαν με αίμα την ελευθερία τους και θυσίασαν αμέτρητες ζωές για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, στο τέλος υπάρχουμε λόγω της μεγαλοψυχίας των «κουτόφραγκων», των μεγάλων δυνάμεων τη κάθε εποχής.
«Ως πότε Αθηναίοι θα σας σώζει το κλέος των προγόνων σας;» ; φαινεται πως φώναξαν ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Οκταβιανός, όταν δις αρνήθηκαν να τιμωρήσουν την Αθήνα, η οποία είχε επιλέξει την πλευρά των ηττημένων.
Η σπίθα της επανάστασης κόντεψε να σβήσει γιατί οι αγωνιστές έθεσαν ως προτεραιότητα να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους, κάνοντας εμφύλιο, προτού ξεμπερδέψουν με τον κατακτητή. Φρόντισαν μάλιστα να πάρουμε δάνειο για να χρηματοδοτήσουν τον αλληλοσπαραγμό!!!
Με την ίδια ελαφρότητα, ένας αχταρμάς ανιστόρητων τυχοδιωκτών έπαιξε τις τύχες της χώρας στα ζάρια.
Την ομαδική αυτοκτονία είχε αναλάβει να οργανώσει κάποιος ναρκισιστής ταχυδακτυλουργός.
Ευτυχώς, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήτανε σεσημασμένοι εγκληματίες, όπως φοβομασταν. Απλά επρόκειτο για καρικατούρες κακοποιών, όπως στις ταινίες του Guy Ritchie. Επιπόλαιοι, γκαφατζήδες και προπάντων ηλίθιοι!
Σε αυτά τα δύο γεγονότα, αντιπροσωπευτικά της Ελληνικής ιδιαιτερότητας συμπυκνώνεται η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας εκπαιδεύονται στην πεποίθηση, ότι οι πράξεις τους δεν έχουν συνέπειες.
Καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας που πέρασε, πολλοί στοιχημάτιζαν ότι αυτό δεν θα συνέβαινε.
Και όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, εκείνοι που επένδυσαν στην απόλυτη κατάρρευση της χώρας ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι της.
Αυτό το 62% του δημοψηφίσματος θα στέκεται για καιρό σαν δαμόκλειος σπάθη από πάνω μας. Όπως ένα φάντασμα του παρελθόντος που θα έρθει να εκπληρώσει ότι άφησε ως εκκρεμότητα.
Αυτό το ποσοστό του δημοψηφίσματος ήταν φυσικό επακόλουθο μιας ξέφρενης τροχιάς προς το χάος που πυροδότησε το τέλος της μεταπολίτευσης στην προκυμαία του Καστελλόριζου.
Όμως έτσι πορεύεται αυτή η χώρα από την αρχή της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους. Ενός κράτους που ίσως να μην έπαιρνε σάρκα και οστά αν δεν ηχούσαν οι ομοβροντίες των κανονιοβολισμών στον κόλπο του Ναυαρίνου. Μολονότι τα δύο αυτά γεγονότα στέκονται χρονικά τόσο μακρινά μεταξύ τους, επισφραγίζουν τη μοίρα του ελληνικού κράτους.
Όλες οι θυσίες όλοι οι κόποι, όλες οι προσπάθειες μπορεί να χαθούν για πάντα χάρη σε ένα καπρίτσιο, σε ένα λάθος, μία κακή ανάγνωση του ιστορικού χρόνου ! Το απόφθεγμα του Σενέκα, πως «η μοίρα οδηγεί όποιον εκούσια την ακολουθεί, σέρνει όποιον της αντιστέκεται», ταιριάζει απόλυτα στη δική μας περίπτωση.
Παρόλο που τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Ενώ οι Έλληνες πλήρωσαν με αίμα την ελευθερία τους και θυσίασαν αμέτρητες ζωές για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, στο τέλος υπάρχουμε λόγω της μεγαλοψυχίας των «κουτόφραγκων», των μεγάλων δυνάμεων τη κάθε εποχής.
«Ως πότε Αθηναίοι θα σας σώζει το κλέος των προγόνων σας;» ; φαινεται πως φώναξαν ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Οκταβιανός, όταν δις αρνήθηκαν να τιμωρήσουν την Αθήνα, η οποία είχε επιλέξει την πλευρά των ηττημένων.
Η σπίθα της επανάστασης κόντεψε να σβήσει γιατί οι αγωνιστές έθεσαν ως προτεραιότητα να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους, κάνοντας εμφύλιο, προτού ξεμπερδέψουν με τον κατακτητή. Φρόντισαν μάλιστα να πάρουμε δάνειο για να χρηματοδοτήσουν τον αλληλοσπαραγμό!!!
Με την ίδια ελαφρότητα, ένας αχταρμάς ανιστόρητων τυχοδιωκτών έπαιξε τις τύχες της χώρας στα ζάρια.
Την ομαδική αυτοκτονία είχε αναλάβει να οργανώσει κάποιος ναρκισιστής ταχυδακτυλουργός.
Ευτυχώς, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήτανε σεσημασμένοι εγκληματίες, όπως φοβομασταν. Απλά επρόκειτο για καρικατούρες κακοποιών, όπως στις ταινίες του Guy Ritchie. Επιπόλαιοι, γκαφατζήδες και προπάντων ηλίθιοι!
Σε αυτά τα δύο γεγονότα, αντιπροσωπευτικά της Ελληνικής ιδιαιτερότητας συμπυκνώνεται η σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας εκπαιδεύονται στην πεποίθηση, ότι οι πράξεις τους δεν έχουν συνέπειες.
Γοητεύονται από λαϊκιστές πολιτικούς που τους μεταχειρίζονται σαν να είναι εντελώς καθυστερημένοι.
Πάντα πρόθυμοι να τους απαλλάξουν από τις πράξεις τους, τις ευθύνες τους, τα χρέη τους, ακόμα και τις υποσχέσεις τους. Φαντασιώνονται πως ενσαρκώνουν το Λεωνίδα και τους τριακόσιους, όμως όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ολέθριες επιλογές τους, προστρέχουν σε πατρόνους για να καθαρίσουν για λογαριασμό τους.
Παρά την αντιθέτως θρυλούμενη λαϊκή παράδοση, που θέλει για όλα να φταίνε οι πολιτικοί - λες και αυτοί φύτρωσαν, ή έχουμε μοναρχία και αυτοανακηρύσσονται βουλευτές - η ελίτ της χώρας και κάποιες φωτισμένες προσωπικότητες, μας έχουν πάρει από το χέρι και μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Είναι αμφίβολο, αν αντιλήφθηκαν το όραμα του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου ή του Κ. Καραμανλή οι σύγχρονοί τους. Κάποια σπαράγματα ίσως, τη μεγάλη ιδέα ουδείς.
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις χιλιετίες από τότε που γράφηκαν τα ομηρικά έπη. Έχουμε ήδη μπει σε μια κρίσιμη καμπή, που θα κρίνει αν είμαστε άξιοι να σηκώσουμε το βάρος άπειρων σελίδων κληρονομιάς και πολιτισμού.
Θα ήταν φρόνιμο να πάψουμε να είμαστε κοντόφθαλμοι και να ερμηνεύουμε την ιστορία σύμφωνα με το δικό μας πεπερασμένο χρόνο, είτε κοιτώντας αποκλειστικά μέσα από τις ένδοξες ρωγμές του χρόνου.
Μία πιο προσεκτική ματιά μέσα από τις χαραμάδες της ιστορίας θα διαπιστώσουμε, ότι για αιώνες το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής ελληνικής επικράτειας, μαράζωνε στην ανυποληψία.
Πάντα πρόθυμοι να τους απαλλάξουν από τις πράξεις τους, τις ευθύνες τους, τα χρέη τους, ακόμα και τις υποσχέσεις τους. Φαντασιώνονται πως ενσαρκώνουν το Λεωνίδα και τους τριακόσιους, όμως όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ολέθριες επιλογές τους, προστρέχουν σε πατρόνους για να καθαρίσουν για λογαριασμό τους.
Παρά την αντιθέτως θρυλούμενη λαϊκή παράδοση, που θέλει για όλα να φταίνε οι πολιτικοί - λες και αυτοί φύτρωσαν, ή έχουμε μοναρχία και αυτοανακηρύσσονται βουλευτές - η ελίτ της χώρας και κάποιες φωτισμένες προσωπικότητες, μας έχουν πάρει από το χέρι και μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.
Είναι αμφίβολο, αν αντιλήφθηκαν το όραμα του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου ή του Κ. Καραμανλή οι σύγχρονοί τους. Κάποια σπαράγματα ίσως, τη μεγάλη ιδέα ουδείς.
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις χιλιετίες από τότε που γράφηκαν τα ομηρικά έπη. Έχουμε ήδη μπει σε μια κρίσιμη καμπή, που θα κρίνει αν είμαστε άξιοι να σηκώσουμε το βάρος άπειρων σελίδων κληρονομιάς και πολιτισμού.
Θα ήταν φρόνιμο να πάψουμε να είμαστε κοντόφθαλμοι και να ερμηνεύουμε την ιστορία σύμφωνα με το δικό μας πεπερασμένο χρόνο, είτε κοιτώντας αποκλειστικά μέσα από τις ένδοξες ρωγμές του χρόνου.
Μία πιο προσεκτική ματιά μέσα από τις χαραμάδες της ιστορίας θα διαπιστώσουμε, ότι για αιώνες το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής ελληνικής επικράτειας, μαράζωνε στην ανυποληψία.
Τα ένδοξα μνημεία θάβονταν κάτω από τόνους σκόνη και αδιαφορία. Ότι μας κάνει υπερήφανους, σκέπαζε ένα νεφέλωμα λήθης.
Ας αναλογιστούμε πως εξακολουθούμε να υπάρχουμε χάρη στην αξεπέραστη κλασσική γραμματεία και τη φιλομάθεια των Ρωμαίων που μαζί με τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση αποτέλεσαν τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Σε πείσμα της κοινής λογικής και παρά την αυτοκαταστροφική μανία του ο Έλληνας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να τραγουδάει ακόμα
Ας αναλογιστούμε πως εξακολουθούμε να υπάρχουμε χάρη στην αξεπέραστη κλασσική γραμματεία και τη φιλομάθεια των Ρωμαίων που μαζί με τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση αποτέλεσαν τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Σε πείσμα της κοινής λογικής και παρά την αυτοκαταστροφική μανία του ο Έλληνας άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να τραγουδάει ακόμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου