Μπορεί ο Ταγίπ Ερντογάν να είναι ένας επαρμένος αυταρχικός ισλαμιστής, πλην όμως έως ποιο βαθμό έχει γνώθι σ’ αυτόν;
Το γεγονός ότι σε αντίθεση με τον Κεμάλ Ατατούρκ δεν καταναλώνει καθόλου ρακί, είναι πολύ πιθανόν τον Ταγίπ Ερντογάν να τον κάνει πολύ λιγότερο παρορμητικό. Και περισσότερο υπολογιστή. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε συνομιλητής του πρέπει να είναι προσεκτικός και καλά μελετημένος.
Ο Ταγίπ Ερντογάν ναι μεν είναι ευέξαπτος και αυταρχικός, δεν πέφτει όμως εύκολα σε λούμπες ακόμα και καλοστημένες. Προφανώς δε, πριν λίγα χρόνια, γι’ αυτό απομάκρυνε από κοντά του τον τότε πρωθυπουργό του, Αχμέτ Νταβούτογλου, σημερινό πολιτικό του αντίπαλο. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ναι μεν ο Τούρκος πρόεδρος «οραματίζεται» οθωμανικές αυτοκρατορίες νέου τύπου, γνωρίζει όμως ότι θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός. Ιδιαίτερα δε στη γειτονιά που βρίσκεται. Ήδη στη γειτονιά αυτή, η Τουρκία, μέλος ενός παραπαίοντος ΝΑΤΟ, έχει ανοίξει αρκετά μέτωπα. Ειδικότερα, έχει σε εξέλιξη επιχείρηση εισβολής και κατοχής στη Συρία, στο Βόρειο Ιράκ αλλά και, με πιο ιδιότυπο τρόπο, στη Λιβύη, όπου όμως υπέστη ένα σημαντικό χτύπημα. Θα ήταν ποτέ εις θέση να αντέξει και έναν πόλεμο με την Ελλάδα; Ασφαλώς όχι. Και το γνωρίζει. Ωστόσο αυτό δεν τη σταματά από το να επιτίθεται και να απειλεί συνεχώς όλο και πιο πολύ. Γιατί αυτή είναι η στρατηγική της. Να προκαλεί φόβο γαβγίζοντας όσο πιο δυνατά μπορεί.
Πρόκειται για μια στρατηγική στην οποίαν πέρα από τις διαφορές με την Ελλάδα, είναι ενσωματωμένα και άλλα τουρκικά προβλήματα, όπως για παράδειγμα το κουρδικό και οι σχέσεις με τις χώρες της Κεντρικής Ασίας.
Τον τελευταίο καιρό έτσι, η Τουρκία, επειδή γνωρίζει ότι έχει σοβαρά περιθώρια ανοχής από τη Δύση, κάνει επιδείξεις πυγμής έως εκεί που την παίρνει.Τεστάρει ταυτοχρόνως και τη δυτική ανοχή,με όλο και πιο προκλητικές ενέργειες,όπως για παράδειγμα αυτή της Αγίας Σοφίας.
Το θέμα όμως είναι ότι την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος Τ. Ερντογάν, με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, θέλει να δείξει προς πάσαν κατεύθυνση ότι το Ισλάμ στην Τουρκία είναι παντοδύναμο, πανταχού παρόν, ηγεμονικό και κατακτητικό. Υπό αυτή την έννοια, έναντι της Χριστιανικής Δύσης, η ενέργεια του Τούρκου προέδρου είναι σαφέστατα μια άτυπη πολεμική πράξη με τεράστια σημασία και θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερο βάρος και κύρος γιατί θα μείνει αναπάντητη. Στον ισλαμικό κόσμο, οι συμβολισμοί έχουν ισχυρό ειδικό βάρος.Προσδίδουν δε και κύρος σε αυτόν που τους χρησιμοποιεί.
Οι διάφορες διαμαρτυρίες που ήδη ακούστηκαν, μεταξύ των οποίων και αυτή του προκαθήμενου της Καθολικής Εκκλησίας, από το ένα αυτί του Ερντογάν μπαίνουν και από το άλλο βγαίνουν.
Σε παρόμοιο επίπεδο θα κινηθεί ο Ταγίπ Ερντογάν και στις σχέσεις με την Ελλάδα. Θα ποντάρει στο ότι επειδή υπάρχει ο φόβος της ανισορροπίας στην περιοχή, όλοι αναζητούν τη σχετική ηρεμία. Έτσι, απειλεί διπλά: την Ελλάδα ότι θα τη νικήσει και το διεθνές σύστημα ότι θα το ανατινάξει αν δεν πάρει αυτά που θέλει.
Η εκβιαστική πολιτική του συνοδεύεται από διαρκείς κλιμακούμενες παρενοχλήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα με τις οποίες η Τουρκία «μετράει» συνεχώς την ελληνική αντίδραση. Όλα βασίζονται στο φόβο που, όμως, δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητες της χώρας του. Αλλά ελπίζει ότι θα προκαλέσει αρκετό, τόσο ώστε η Ελλάδα να παραλύσει ή / και να τεθεί σε κίνηση μια διπλωματική διαδικασία επέκτασης της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας με όχημα τον τρόμο μιας οιονεί σύγκρουσης.
Το πρόβλημα υπό αυτές τις συνθήκες είναι να πεισθεί ο Τούρκος πρόεδρος ότι καλές και χρυσές οι επιδείξεις πυγμής και οι λοιποί συμβολισμοί. Καλόν θα ήταν όμως, να έχει και υπόψη του ότι αν πάει παραπέρα, μια δυσάρεστη έκπληξη που θα μπορούσε να τον περιμένει είναι η συντριβή του. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Λιβύη,ούτε μια οποιοδήποτε άλλη αφρικανική μπανανία.Η οποιαδήποτε σύγκρουση μαζί της είναι πρωτίστως αντιπαράθεση με τον πολιτισμό.Και ο νοών νοείτω...
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου