“O «κατήφορος» της κυβέρνησης Παπανδρέου…”

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για να αντιμετωπισθεί η σαθρή «εικόνα βιτρίνας» που έστησε η κυβέρνηση μέσω του Μνημονίου, που καταγράφεται δυσμενώς από την ίδια την πραγματικότητα της καθημερινότητας.  

Ο «οδικός χάρτης» που εξήγγειλε προχθές Παρασκευή ο πρωθυπουργός είναι ο «κατήφορος» προς την οικονομική κόλαση.  Δυστυχώς, ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να ασπάζεται τον μύθο της «σωτηρίας» της οικονομίας, αλλά έχει οδηγηθεί και επισήμως στον «ξεπεσμό» του ψεύδους. Oύτως ή άλλως, η «εποχή Παπανδρέου» έχει ξεφτίσει… Κληροδοτεί βαθιές ρωγμές στην κοινωνία και την «υποθηκευμένη» οικονομία σε ουσιαστική χρεοκοπία.

Oντως, σαν ανέκδοτο ακούστηκε ο «οδικός χάρτης για έξοδο από την κρίση», που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Και μετά το Πάσχα θα ανακοινωθούν τα μέτρα που οδηγούν προς την «Ελλάδα της ευημερίας»… Eντάξει, μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να γελάσεις, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη παρακμή. H στήλη εντυπωσιάζεται! Eλπίζω ότι η υγιής αντίδραση «των μαζών» θα αρνηθεί να συνεχίσει να αποδέχεται μοιρολατρικά τη σημερινή κατάσταση. Mε τα εκατομμύρια αποκλεισμένων από την εργασία και την εισοδηματική ανισότητα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να καλπάζει. «Ο οδικός χάρτης θα μας οδηγήσει από την Ελλάδα της κρίσης στην Ελλάδα της ευημερίας. Η περίοδος δεν είναι τυχαία. Επηρεαστήκαμε από τα διεθνή. Ημασταν το πρώτο θύμα. Σε έναν κόσμο που άλλαζε γύρω μας ταχύτητα, η χώρα μας έμενε εγκλωβισμένη σε χρόνιες παθογένειες. Αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε, να αντιπαλέψουμε αυτές τις παθογένειες. Αλλά ξέρουμε πού πάμε, με νέους ορίζοντες και νέους στόχους με οδικό χάρτη. Ποια είναι η αλήθεια… Είμαστε στην εντατική, σωθήκαμε πέρυσι τελευταία στιγμή», είπε. Και πρόσθεσε: «Γιατί δεν κάνουμε μία αναδιάρθρωση; Πολλά ανεύθυνα λέγονται. Δεν μιλάμε για ένα πειραματόζωο. Μιλάμε για μία χώρα, έναν λαό. Ας τελειώσει αυτή η παραφιλολογία. Πότε θα νιώσει ο πολίτης αυτή την αλλαγή; Η πραγματική αλλαγή θέλει χρόνο. Εχουμε αλλάξει πολλά περισσότερα απ’ όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί. Για μία πραγματική αλλαγή για τον πολίτη». Ναι… Μια αλλαγή που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην οικονομική κόλαση.

Η κρίση απαιτεί λύσεις πολιτικές, με ιστορική προοπτική, με μέριμνα για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Ετσι κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο.

Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μία περιθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως βεβαίως και υποχρεώσεις προς τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το είχαν ξεχάσει. Η μόνη διέξοδος στο τραγικό αδιέξοδο ήταν να γίνουμε πελάτης του ΔΝΤ και να πάρουμε τη θέση της Τουρκίας.

…Μας ζητούν να κάνουμε οικονομικό «χαρακίρι». Πρωτίστως, όμως, πρέπει να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό «χαρακίρι». Ουσιαστικά, το ελληνικό κράτος τελεί υπό πτώχευση – τα ταμεία του είναι άδεια. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» της Ελλάδας κυριαρχεί ακόμη στο διεθνές τραπεζικό σύστημα, οι αγορές στοιχηματίζουν στη χρεοκοπία, προσδοκώντας μέσω της ασφάλισης έναντι αυτής να κερδίσουν περισσότερα από όσα θα χάσουν στο σκέλος των ελληνικών ομολόγων αν η χώρα πτωχεύσει. Εχουν κλείσει λοιπόν τους κρουνούς του δανεισμού, συμβάλλοντας έτσι στην ευκολότερη εκπλήρωση της επικερδούς προφητείας τους.

Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…

Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση, να κρίνουν τον εαυτό τους, να αυτοακυρωθούν, να αυτοτιμωρηθούν, να μεταμορφωθούν; Να οδηγήσουν τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.”

Αρθρο της ZEZA ZHKOY από την Καθημερινή

Πηγή