«Κανείς δεν τολμά να το αποκαλέσει πτώχευση»

«Κανείς δεν τολμά να το αποκαλέσει πτώχευση» τιτλοφορείται άρθρο της WSJ στο οποίο η εφημερίδα υποστηρίζει πως η επίσημη άρνηση της Ευρώπης να αναγνωρίσει ακόμη και το ενδεχόμενο αθέτησης του ελληνικού χρέους «συνορεύει με το κωμικό».

Η Wall Street Journal υποστηρίζει πως ακόμη και αν η Ελλάδα πετύχει τους στόχους που συμφωνήθηκαν στο πακέτο διάσωσης της, θα επιβαρυνθεί με ένα χρέος που δεν είναι βιώσιμο, γεγονός που καθιστά την αναδιάρθρωση των οφειλών αυτών αναπόφευκτη.

Όπως αναφέρει το ...

δημοσίευμα πίσω από αυτές τις επίσημες διαψεύσεις βρίσκεται μια πιο σύνθετη ερμηνεία που υποστηρίζει πως η αθέτηση υποχρέωσης ή ενδεχόμενη αναδιάρθρωση θα βλάψει  τα ευρωπαϊκά πιστωτικά ιδρύματα και οργανισμούς που θα χρειάζονται με τη σειρά τους διάσωση.

Σύμφωνα με το επιχείρημα αυτό, θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα να συνεχίσει να λαμβάνει στήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ παρά να εκθέσει τους πιστωτές της, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών, σε πιθανές απώλειες του ελληνικού χρέους.

Η εφημερίδα υποστηρίζει πως με τις αποδόσεις του χρέους των ελληνικών ομολόγων να βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, η αγορά έχει ήδη τιμολογήσει την πιθανότητα ότι η Αθήνα δεν θα αποπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της.

Σε αυτό το στάδιο, θεωρεί πως είναι πιο λογικό η ελληνική κυβέρνηση να ενημερώσει τους φορολογούμενους, τους επενδυτές και τις κυβερνήσεις σχετικά με τα ανοίγματα και τους κίνδυνους, αλλά και να ληφθούν αντίστοιχες πρόνοιες στα επικείμενα τεστ αντοχής των ευρωπαϊκών τραπεζών.

«Εάν η Ελλάδα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της -κάτι που φαίνεται πολύ πιθανό- καλύτερα να το κάνει με συντεταγμένοι τρόπο, παρά να περιμένει μέχρι να αναγκαστεί να το κάνει», αναφέρει η εφημερίδα.

Η Wall Street Journal σημειώνει πως ο τρόπος για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο η Ελλάδα να γίνει η Lehman της Ευρώπης δεν είναι να προσποιείται ότι η αναδιάρθρωση δεν μπορεί να συμβεί, αλλά να αρχίσει να εξηγεί πώς μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, από κοινού με πολύ μεγαλύτερη διαφάνεια για το που θα μπορούσε να βλάψει και πώς.

Έτσι, οι τράπεζες που είναι ευάλωτες σε κινδύνους θα μπορούν να βάλουν τάξη στα σπίτια τους πριν είναι πολύ αργά.