Η εκλογή του Αντώνη Σαμαρά

Τα δύο μεγάλα κόμματα στην πλάκα κινητοποιούν πάνω από μισό εκατομμύριο κόσμο. Κάτι πρέπει να λέει αυτό για τον δικομματισμό, τον οποίο κάτι άλλοι θλιβεροί τον αποκαλούν «χρεοκοπημένο», προφανώς γιατί αρνούνται να παραδεχθούν τη δική τους χρεοκοπία.

παρατηρεί ο apos και νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό συμπέρασμα της εκλογής Σαμαρά.

Για σκεφτείτε το:

Οι δημοσκοπήσει καταγράφουν για την μετεκλογική Ν.Δ. ποσοστά που θυμίζουν την δημοσκοπική άνοιξη του Σύριζα και παρόλα αυτά 800.000 άτομα μπήκαν στον κόπο να συμμετάσχουν σε μια αυστηρά εσωκομματική διαδικασία. Και είναι βέβαιο αυτό ότι κανένας δεν το περίμενε–με πρώτους και καλλίτερους τους χαρτογιακάδες της Ρηγίλλης.

Οπότε:

Όσοι από σας, φίλοι, προσδοκάτε και προσβλέπετε στην κατάρρευση του δικομματισμού, διαψεύδεστε για ακόμα μια φορά –νομίζω ότι τόσο ο νικητής Αντ. Σαμαράς όσο και ο βασικός σύμμαχός του, Δ. Αβραμόπουλος, διαφωνούν πια μαζί σας.
Οπότε, αν πραγματικά θέλετε να αλλάξει κάτι στην πολιτική σκηνή, το μόνο που σας μένει είναι η ένταξη και η συμμετοχή –με όσα αυτή συνεπάγεται.

Ξέρω ότι πολλοί προσπαθούν να μειώσουν την σημασία της συμμετοχής σαρκάζοντας την ηλικία όσων προσήλθαν: Είναι, λέει, μεσήλικες.

Δεν ξέρω, δεν έχω εικόνα, μπορεί αυτή να είναι η ηλικιακή γεωγραφία όσων συμμετείχαν την Κυριακή. Αλλά ακόμα κι έτσι αν είναι τα πράγματα, γιατί είναι κακό αυτό; Εντάξει, το ξέρουμε σαν κοινωνία, σαν πολιτισμός, λατρεύουμε άνευ όρων τη νεότητα, αλλά από αυτό μέχρι του σημείου να ενοχοποιούμε τους 50+, μέχρι τον ηλικιακό ρατσισμό δηλαδή, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Από πότε η ψήφος του μεσήλικα δεν είναι τόσο καλή όσο του εικοσάρη;

Αφήστε που πίσω από αυτά τα σχόλια υπάρχει ένας υφέρπων κοινωνικός ρατσισμός:

Γιατί οι ίδιοι που ειρωνεύονται τον πενηνταπεντάρη ψηφοφόρο της Κυριακής, θεωρούν νέο άνθρωπο τον συνομήλικό του Γ. Παπανδρέου. Ή τον Κ. Καραμανλή. Ή τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα. Ή τον Ψαριανό.

Πέρα όμως από αυτά, ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς έχει 3 πράγματα που πρέπει να κάνει ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας:

1. Να διαφυλάξει την ενότητα του κόμματος. Ο Κ. Καραμανλής παρέλαβε ένα βαθιά διχασμένο κόμμα, στα όρια της διάσπασης, και το παρέδωσε ενωμένο. Ναι, τον τελευταίο ενάμιση μήνα βρικολάκιασαν μητσοτακικές και αντιμητσοτακικές λογικές, αλλά αυτό είναι σαν γρίπη μπροστά στους παλιούς καρκίνους.
   Όπως πολλές φορές έχω γράψει στο Σημειωματάριο, είμαι οπαδός των μεγάλων κομμάτων – παρατάξεων. Πιστεύω, συνεπώς, πως ο Σαμαράς δεν πρέπει να περιχαρακώσει το κόμμα, αλλά να το ανοίξει και προς τα δεξιά και προς το κέντρο. Κι αν μου το επιτρέπετε:
   Άνοιγμα προς τα δεξιά δεν σημαίνει άνοιγμα προς το Λάος. Το κόμμα του Καρατζαφέρη συγκεντρώνει ψήφους μνησικακίας, ένα 4, 5, 6% που πάντα υπάρχει, και δεν γίνεται ούτε να ενσωματωθεί οργανικά, ούτε να αντιμετωπιστεί με βάση αρχές και ιδέες. Απλώς υπάρχει και η ζωή συνεχίζεται.
2. Να χαράξει αντιπολιτευτική γραμμή. Δύσκολο. Αντιπολίτευση δεν σημαίνει να λες όχι σε όλα. Ούτε φυσικά να το παίζεις καθώς πρέπει κόρη. Η χρήσιμη αντιπολίτευση γίνεται με βάση αρχές και αξίες, έχοντας συγκεκριμένους στόχους. Με άλλα λόγια, ο Σαμαράς πρέπει να ξεσκονίσει το ιδεολογικό οπλοστάσιο του κόμματός του. Ο μόνος στόχος που εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να υπηρετείται είναι η ουσιαστική σύγκλιση της Ελλάδας με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Συνεχίζουμε να είμαστε έξω από τον χρόνο, όπως είπε κι ο Σαββόπουλος, και οι ηγεσίες πρέπει να εμπνεύσουν τους πολίτες να προχωρήσουν στο παρόν. Και το παρόν της Ελλάδας είναι να καταστεί οργανικό κομμάτι της Ευρώπης –αυτό το απλό, το δύσκολο.
3. Να εκπονήσει ρεαλιστική πρόταση εξουσίας και να προωθήσει την ομάδα που θα την υλοποιήσει.

Εμείς θα περιμένουμε να δούμε πώς θα κινηθεί ο νέος αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στον οποίο ευχόμαστε από καρδιάς κάθε επιτυχία στο έργο του.

Κι επειδή μας αρέσει να συζητάμε για πολιτικές και ιδέες, ελπίζουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς έτσι θα πολιτευτεί.

Για να έχουμε να λέμε…

Σημειωματάριο