Ούτε εβδομάδα δεν έκλεισε από την εξάρθρωση του «συνδικάτουτου εγκλήματος» και η ΕΛ.ΑΣ. έπιασε ένα τεράστιο κύκλωμα μαστροπείας. Από εκεί που τους έπαιρναν τα περιπολικά με τις πέτρες, η Αστυνομία αρχίζει να θυμίζει πραγματική Αστυνομία. Τι έπαθε ξαφνικά;
Υποθέτω ότι δεν συνέβη τίποτα το ξαφνικό. Απλώς στην Αστυνομία ασκήθηκε μια πίεση αποτελέσματος και αρχίζει να αποδίδει. Μόλις η κυβέρνηση κατάλαβε ότι είχε πολιτικό κόστος από την παράδοση του κέντρου της Αθήνας στους λαθρομετανάστες και του Κολωνακίου στους κουκουλοφόρους, μια χαρά μαζεύτηκαν τα πράγματα. Ηδη η εικόνα του κέντρου έχει βελτιωθεί, ενώ και η αστυνομική παρουσία είναι πιο ορατή.
Αυτή, όμως, είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Διότι υπάρχει και η άλλη... Με το «συνδικάτο του εγκλήματος» αποκαλύφθηκε μια ολόκληρη διαπλοκή δολοφόνων, επιχειρηματιών «υπεράνω υποψίας», δικηγόρων, σωφρονιστικών υπαλλήλων και άλλων τμημάτων της κρατικής εξουσίας.
Στο «κύκλωμα της μαστροπείας» συμμετείχαν ευθέως τέσσερις αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ. και άλλοι τόσοι απόστρατοι του Σώματος.
Αποδείχθηκε, δηλαδή, ότι τα σύνορα μεταξύ εγκλήματος και κράτους δεν είναι αδιαπέραστα. Και ότι το έγκλημα ευδοκιμεί όταν καταφέρνει να ενσωματώσει στη δραστηριότητά του και διεφθαρμένα τμήματα των κρατικών μηχανισμών.
Αυτό φυσικά δεν ενοχοποιεί το σύνολο του κράτους, προς Θεού! Και ούτε τέτοια φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Ισα ίσα, εδώ μοιάζουν προσαρμοσμένα και στο γενικότερο εθνικό μας στυλ: Ο αρχινονός, ας πούμε, και η παρέα του περνούσαν την ώρα τους με κουβέντα, κουτσομπολιό και παραμύθι στο κινητό- όπως η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας...
Δεν υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι το μείγμα ανοχής και συνενοχής που επιτρέπει σε έναν διευθυντή φυλακής να αποκαλεί έναν βαρυποινίτη εγκληματία «κύριε Παναγιώτη» αποτελεί τον πραγματικό αντίπαλο της συντεταγμένης πολιτείας. Διότι αυτό το μείγμα είναι που επιτρέπει σε ένα σύνολο έκνομων συμπεριφορών από τη μικρή παραβατικότητα ως το οργανωμένο έγκλημα να ευδοκιμεί, να ανθίζει και να διαφεύγει.
Είπα «ανοχής και συνενοχής»... Η συνενοχή είναι πάντα ευκολότερο να αντιμετωπιστεί διότι μπορεί να αποκαλυφθεί. Επιασαν το κύκλωμα της μαστροπείας; Επιασαν και τους αστυνομικούς που συμμετείχαν.
Αντιθέτως η ανοχή, ο συμψηφισμός, η αφασία είναι πολύ πιο δύσκολος και πολύ πιο ύπουλος αντίπαλος. Και καθίσταται ακόμη δυσκολότερος όταν διάφοροι πολιτικάντηδες σπεύδουν να επενδύσουν στις επιτυχίες ή στις αποτυχίες της Αστυνομίας είτε για να βοηθήσουν την πάρτη τους είτε για να πλήξουν τον αντίπαλό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου