Ο «Πάνος» ή «Πανάγος» ήταν αντίπαλος με τον «Τζο» ή «Ψηλό» ή «Θείο», το πρωτοπαλίκαρο του «Σου» ή «Σούμο»

του Κ. ΧΑΤΖΙΔΗ

Στα πέτρινα χρόνια των φυλακών Κορυδαλλού ο «Πάνος» ή «Πανάγος» ήταν αντίπαλος με τον «Τζο» ή «Ψηλό» ή «Θείο», το πρωτοπαλίκαρο του «Σου» ή «Σούμο». Πολύ γρήγορα όμως έγιναν κολλητοί και στενοί συνεργάτες, δημιουργώντας ένα απέραντο «κολλητάτο» από αμέτρητα «συνεργατάκια», «μαγκιτάκους» και «δικαννάκια» που αφαιρούσαν ζωές για ψύλλου πήδημα.

Μπροστά στον κοινό εχθρό, τον μισητό «Κουνιστό», κατά κόσμον Κώστα Ναστούλη, ο Παναγιώτης Βλαστός παραμέρισε τις διαφορές που είχε με τον Γιάννη Σκαφτούρο και έγινε φίλος με τον Βασίλη Στεφανάκο! Οταν μάλιστα ο Βλαστός και ο Σκαφτούρος πήραν την απόφαση να συγκατοικήσουν στο ίδιο κελί των φυλακών της Κέρκυρας, το «ριχτάδικο» σε βάρος του εφοπλιστή κ. Π. Παναγόπουλου έμοιαζε αδύνατον να αποτραπεί.

Ενας καλοκουρδισμένος στρατός από νεαρούς εκτελεστές και βομβιστές, που είχε κάνει τρόπο ζωής τις εν ψυχρώ δολοφονίες και τις βομβιστικές επιθέσεις, σκόρπιζε τον όλεθρο, έχοντας τη συνεχή υποστήριξη ενός αποτελεσματικού δικτύου από χρηματοδότες, πληροφοριοδότες και έμμισθους συνεργάτες που είχαν πρόσβαση στις φυλακές, στις αστυνομικές αρχές και στα κοσμικά στέκια της Αθήνας.

Οπως οι εργολάβοι της συμφοράς ξέμειναν από υπεργολαβίες δημοσίων έργων και άρχισαν να καθαρίζουν τα σημαδεμένα χαρτονομίσματα που τους τροφοδοτούσε η εγκληματική «ομάδα των 16» από ληστείες, απαγωγές και εκβιασμούς της νύχτας, έτσι και οι εκτελεστές της συμμορίας αναλάμβαναν εργολαβίες και υπεργολαβίες θανάτου. Στην πρώτη περίπτωση έβγαζαν από τη μέση εκείνους που ενοχλούσαν το μεγάλο αφεντικό, ο οποίος κατηύθυνε μέσα από τις φυλακές όλες τις κινήσεις τους. Είτε ήταν ο παλιός συνεργάτης Γιώργος Γούσιος , ο οποίος δεν έκανε καλά τη δουλειά του, είτε ήταν ο υπ΄ αριθμόν ένα αντίπαλος της ομάδας, ο κρατούμενος Κ. Ναστούλης, είτε ο διευθυντής των φυλακών Τρικάλων, ο οποίος δεν συναινούσε στη χορήγηση πενθήμερης άδειας στον Π. Βλαστό.

Εκτός αυτού τα πρωτοπαλίκαρα της ομάδας Βλαστού, οι Απόστολος Πετράκης,Γιώργος Κατσογάνης, Αριστομένης Κλεφτογιάννης και Χαράλαμπος Μουστάκας, αναλάμβαναν και δολοφονικές υπεργολαβίες, την εκτέλεση συμβολαίων θανάτου που ζητούσαν αντί συγκεκριμένου τιμήματος οι στενοί συνεργάτες της συμμορίας- όπως ο Γιώργος Τρομπούκης που ζήτησε τρεις δολοφονίες- οι οποίοι ήθελαν να εκδικηθούν τους κακοπληρωτές τους ή πρόσωπα με τα οποία είχαν έλθει σε προσωπική διένεξη. Τ ο πλέον... αποδοτικό μέτρο κάθε εγκληματικής συμμορίας είναι το προειδοποιητικό χτύπημα. Οταν κάποια πρόσωπα καλούνται να πληρώσουν στην ομάδα είτε γιατί χρωστούν είτε γιατί εκβιάζονται να χρωστούν, τότε οι φραστικές απειλές, οι ξυλοδαρμοί και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί, εν αντιθέσει με τις παραδειγματικές τιμωρίες, αποφέρουν καρπούς.

Στο πλαίσιο αυτό, ο πρώην φρουρός ασφαλείας επιχειρηματιών Α. Πετράκης ή «Τόνι», ο οποίος για ένα διάστημα βρέθηκε έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών, είχε την ευθύνη της συνδεσμολογίας των αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών της ομάδας. Προμηθευτής των πρώτων υλών, μεταξύ άλλων, ήταν ο Γιάννης Θώδης, υπάλληλος της επιχείρησης του Γ. Τρομπούκη, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδε τις μαύρες σακούλες με τα κολλαριστά χαρτονομίσματα των 100 και 200 ευρώ.

Κρίσιμο ρόλο στην απαγωγή του εφοπλιστή κ. Παναγόπουλου φαίνεται ότι διαδραμάτισαν πρώην κρατούμενοι, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού τους είχαν συνδεθεί φιλικά με τον Βλαστό και τον Σκαφτούρο. Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται τα κρητικής καταγωγής μέλη της συμμορίας. Ο Μανώλης Σκαρλάτος ή «Βρωμού», ο κουμπάρος του Βλαστού, και ο Γιάννης Θεοδωράκης ή «Τικ», ο οποίος υπήρξε συγκρατούμενος του Βλαστού και του Σκαρλάτου στις φυλακές Αλικαρνασσού.
πηγή