Σήμερα είναι μια ημέρα υπερηφάνειας. Η Αθήνα αποκτά επιτέλους ένα μουσείο αντάξιο της ιστορίας και της κληρονομίας που διεκδικεί. Ενα μουσείο που, όπως όλα τα πράγματα στη χώρα μας, πέρασε από χίλια κύματα ώσπου να ανοίξει τις πόρτες του.
Από αυτή την άποψη, η ιστορία της κατασκευής του είναι η επιτομή της σύγχρονης Ελλάδας. Διαμάχες, αντιδικίες, διαφωνίες, προσφυγές και καθυστερήσεις- με αποκορύφωμα την περίπτωση Τατούλη, ο οποίος στράφηκε κατά του μουσείου ως βουλευτής της αντιπολίτευσης και απεσύρθη των αντιδράσεων μόλις ορκίστηκε υφυπουργός Πολιτισμού...
Γι΄ αυτό τα σημερινά εγκαίνια είναι ίσως η ευκαιρία να αναρωτηθούμε γιατί ακόμη και τα πιο αυτονόητα πράγματα χρειάζονται τόσο κόπο για να προχωρήσουν στην Ελλάδα. Για ποιον λόγο έπρεπε να φτάσουμε στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα για να αποκτήσει η Ακρόπολη ένα αξιοπρεπές μουσείο;
Θα σας θυμίσω μια ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε ότι το ενιαίο πλέον Βερολίνο θα ξαναγίνει ομοσπονδιακή πρωτεύουσα. Και ότι για να συμβεί αυτό θα πρέπει να βελτιωθούν οι υποδομές αλλά και να αποκτήσει αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές παρεμβάσεις αντίστοιχες μιας σύγχρονης μεγαλούπολης.
Τι έκανε η κυβέρνηση Κολ; Κατέγραψε τα έργα που ήθελε να γίνουν και τα ανέθεσε στους 10-15 μεγαλύτερους εν ενεργεία αρχιτέκτονες του κόσμου. Κατά την κρίση της και κατά την επιλογή της. Αλλος το Ράιχσταγκ, άλλος την Πότσνταμερ Πλατς, άλλος το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, άλλος το Μνημείο του Ολοκαυτώματος, άλλοι τα σημαντικότερα κυβερνητικά κτίρια.
Αποτέλεσμα; Ο πλήρης εξωραϊσμός του Βερολίνου είχε σχεδόν ολοκληρωθεί το 1999, όταν ξαναέγινε και επισήμως πρωτεύουσα της Γερμανίας. Το Μουσείο της Ακρόπολης ξεκίνησε το 1984-85 επί Μελίνας και εγκαινιάζεται μόλις σήμερα.
H Ελλάδα δεν είναι Γερμανία, θα μου πείτε. Προφανώς. Αλλά η ιστορία ίσως διδάσκει για ποιον λόγο η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Επειδή στην Ελλάδα το αποτέλεσμα είναι δευτερεύον. Προέχουν ο καβγάς, οι διαδικασίες, «πόσο θα κοστίσει», «ποιος τα πήρε», γιατί έτσι και όχι αλλιώς... Ολα τα έργα για τα οποία καυχιέται σήμερα η χώρα μας, από το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και το μετρό ως την Αττική οδό, την Εγνατία και το Μουσείο της Ακρόπολης, έχουν αποτελέσει αντικείμενο χρονοβόρας αντιδικίας και απαξιωτικών καταγγελιών. Μετά, καμαρώνουμε!
Δεν είναι όμως ημέρα για γκρίνιες. Είναι ημέρα υπερηφάνειας, το είπαμε. Να το χαρούμε. Αλλωστε είναι τόσο σπάνιες πια οι ημέρες που μας βλέπουν υπερήφανους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου