Αυτή η χρονιά, σε λίγες μέρες τελειώνει, και αφήνει πίσω της
συσσωρεμένα οικονομικά προβλήματα, μία σοβούσα κοινωνική κρίση και μία
έλλειψη προοπτικής ανάκαμψης.
Το 2011 δεν ήταν μόνο η χρονιά της κρίσης,
αλλά και αυτή της διάψευσης των προσδοκιών του ελληνικού λαού για το
γεγονός ότι με σκληρές θυσίες θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερο μέλλον.
Η
προσφυγή στο...
μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, καθώς και η
εφαρμογή μέτρων αυστηρής λιτότητας είχε ως ορατό, μέχρι σήμερα,
αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την περαιτέρω
οικονομική επιβάρυνση των μισθωτών και των συνταξιούχων και την
υποχρεωτική άντληση εσόδων για το κράτος από τον ήδη «λεηλατημένο»
δημόσιο τομέα.
Αυτό που φάνηκε σε πολλούς, εξ αρχής, ως
μονόδρομος, μετατράπηκε, τη χρονιά που μας πέρασε, σε ένα αδιέξοδο
συνεχούς δανεισμού και αυξανόμενης υπερχρέωσης.
Τα μέτρα
λιτότητας διαδέχτηκαν το ένα το άλλο με μεγαλύτερη δριμύτητα και,
τελικά, βάθυναν ακόμα περισσότερο την ύφεση, ενώ επιτάχυναν την έξοδο
των κεφαλαίων προς το εξωτερικό.
Η χώρα ουσιαστικά πτώχευσε, ο
λαός φτώχυνε και η κινητή περιουσία των εχόντων «μετανάστευσε»
αντικανονικά και παρανόμως σε περισσότερο ασφαλείς προορισμούς (να που
υπάρχει και άλλου είδους «παράνομη μετανάστευση», χωρίς σύνορα!) .
Αναρωτιέται
κανείς, στο τέλος αυτής της χρονιάς, αν τελικά υπήρχε κάποιο σχέδιο
εξόδου από την κρίση, ή αν χρονιά πέρασε έτσι …..χωρίς σχέδιο!.
Δεν εννοώ αν υπήρχε κάποιο καλό, οργανωμένο, συνεκτικό και αξιόπιστο
σχέδιο, αλλά αν υπήρχε ένα οποιοδήποτε σχέδιο πέραν αυτού που εμπεριέχει
την επαναλαμβανόμενη περικοπή μισθών και συντάξεων και την αύξηση της
φορολόγησης, κάθε φορά που οι στόχοι του Μνημονίου ή του Μεσοπρόθεσμου
προγράμματος έμεναν και συνεχίζουν να μένουν ανεκπλήρωτοι.
Η
σημερινή κατάσταση αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν υπήρχε κανένα σχέδιο,
αλλά δεν είχε προβλεφθεί ούτε καν δίχτυ ασφαλείας για τις χιλιάδες
αυτές των πολιτών που μετοίκισαν βίαια από την Ελλάδα της δάνειας
ευδαιμονίας στην Ελλάδα της κρίσης και της χρεοκοπίας. Το πρόβλημα της
χρονιάς που φεύγει δεν ήταν απλά η κρίση, αλλά οι πολιτικές που
εφαρμόσθηκαν και, συνεπώς, το ιθύνον πολιτικό προσωπικό που τις επινόησε
και τις εφάρμοσε.
Πιστεύω ότι δεν έχουμε ακόμα
αντιληφθεί ότι όσο και αν συμφωνούμε όλοι στο ότι η κρίση δεν υπήρξε
μόνο απόρροια της δημοσιονομικής αποδιάρθρωσης, αλλά κυρίως της
αποδιάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού και της ηγεμονίας ενός πελατειακού
κομματικού συστήματος, και ότι όσο και αν θέλουμε ως κοινωνία να
κλείσουμε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να
συμβεί όσο το σημερινό πολιτικό προσωπικό μοιάζει να επιμένει
πεισματικά στη «διάσωση» της χώρας μέσω της δικής του επιβίωσης.
Η
μεταρρύθμιση του κρατικού μηχανισμού, η δημοσιονομική ανάκαμψη και η
έξοδος της χώρας προς την ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτελεστεί υπό το
βάρος προσωπικών πολιτικών σχεδιασμών, ή με βραχύβιες ανακωχές και
συμβιβασμούς ειδικού πολιτικού σκοπού για να μην καταρρεύσει το ήδη
απονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα.
Η χρονιά πέρασε έτσι…. χωρίς
σχέδιο, γιατί απλά ο κύκλος της Μεταπολίτευσης είναι δύσκολο να κλείσει
όσο δεν αναδεικνύονται από τον ίδιο τον ελληνικό λαό πολιτικές λύσεις.
Σήμερα χρειάζονται λύσεις και δυνάμεις που θα επαναχαράξουν τις νέες
διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του ορίου της φτώχειας και του επιπέδου
ανάπτυξης, μεταξύ της εξυπηρέτησης των ιδίων πολιτικών συμφερόντων και
της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, μεταξύ της απορρύθμισης και της
μεταρρύθμισης και, τέλος, μεταξύ του «αυτόματου πιλότου» της
οικονομικής διακυβέρνησης και της πολιτικής ευθύνης.
Χρειάζονται λύσεις
και δυνάμεις που θα παρουσιάσουν ένα νέο σχέδιο στο ελληνικό λαό, ο
οποίος μπορεί να μην πιστεύει πλέον στα θαύματα, αλλά έπαψε -ιδίοις
εξόδοις- να πιστεύει και στους περιφερόμενους θαυματοποιούς, όπως και
στους «συντετριμμένους μάγους» της πολιτικής και οικονομικής κρίσης.
Ίσως ένα τέτοιο σχέδιο να είναι, τελικά, η μόνη ελπίδα για το 2012. Καλή χρονιά!
*O Θοδωρής Π. Παπαθεοδώρου είναι Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου