Προς μια Ευρώπη τριών ταχυτήτων – Η λύση

Η συνάντηση του νέου Γάλλου Προέδρου  Ολάντ, με τον Άγγλο πρωθυπουργό Ντ. Κάμερον  στο Λονδίνο, δεν ήταν εθιμοτυπικού χαρακτήρα.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου 

Μπορεί η «χημεία» μεταξύ τους να μην θεωρείται από τους διεθνείς αναλυτές και σπουδαία, όμως οι τύχες της Ευρώπης και η  επιθετικότητα της Γερμανίας, να επιβάλει τους όρους της πλήρως , δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για συναισθηματισμούς.

Οι ιστορικοί συνέταιροι της Αντατ, ξαναβρίσκονται σε μια νέα «εγκάρδια συνεννόηση» και μιλούν δημόσια με δηλώσεις τους για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.

Πόσες ταχύτητες μπορεί να έχει η επόμενη Ευρώπη;...

Επισήμως και για τους αδαείς ή τους «πρόθυμους» στα κελεύσματα του Βερολίνου , μία.

Ο στόχος όμως αυτός , για τους ρεαλιστές δεν είναι πλέον εφικτός. Αναζητείται λοιπόν μια επόμενη Ευρώπη που μάλλον θα έχει τρεις ταχύτητες συσσωμάτωσης, αλλά μια συνεκτική βάση . Την τραπεζική Ένωση της.

Οι τράπεζες και όχι τα έθνη ή οι κυβερνήσεις θα κρατούν , τουλάχιστον για τους θιασώτες αυτής της ιδέας, την Ευρώπη ενωμένη.

Κατά τα άλλα η νέα ένωση θα θυμίζει περισσότερο Συνομοσπονδία.  

Στον βασικό και «σκληρό» της πυρήνα, θα έχει το περίφημο « Berlin club», με κυρίαρχο και τυπικά την Γερμανία. 

Δημοσιονομική, οικονομική, τραπεζική ένωση, ενδεχομένως και πολιτική ένωση. Οικονομίες ΑΑΑ ή ΑΑ, πειθαρχία και εναρμονισμένοι προυπολογισμοί, μπορεί και αμοιβαιότητα των χρεών. Πιθανότεροι συμμέτοχοι οι Γερμανία, Αυστρία, Φινλανδία, Γερμανία και το Λουξεμβούργο.

Στην δεύτερη ταχύτητα οικονομίες πιο προβληματικές, ή έθνη που θέλουν να διατηρήσουν την σχετική  αυτοτέλεια τους. 

 Και αυτή η ταχύτητα στη ζώνη του ευρώ, αλλά με αποκλίσεις που θα προσπαθεί μέσα από Μνημόνια και κάλυψη δανειακή, με το αζημείωτο, από τον «σκληρό πυρήνα», να προσεγγίσουν την πρώτη ταχύτητα.

Περισσότερο Μάαστριχτ και λιγότερο η νέα Συνθήκη του ευρω-μάρκου , που επιζητά η Γερμανία, θα χαρακτηρίζει την δεύτερη αυτή ταχύτητα. Στη ζώνη αυτή θα βρουν τη θέση τους και χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα, το πιθανότερο η Ιταλία , όλες οι βαλκανικές και οι Ανατολικές που θέλουν να ενταχθούν στη ζώνη του ευρώ.

Κρίσιμο ερώτημα τι θα κάνει η Γαλλία. Θα ενταχθεί στην πρώτη ζώνη διατηρώντας ακέραιο τον Γερμανογαλλικό άξονα, ή θα προτιμήσει να αποτελέσει ηγετική δύναμη της πιο χαλαρής ταχύτητας του ευρώ; Είναι ένα ζήτημα που θα απαντήσουν οι Γάλλοι, ενδεχομένως και με δημοψήφισμα.

Στην τρίτη ταχύτητα, αυτή της Ε.Ε αλλά όχι του ευρώ , θα έχουμε μια «ελεγχόμενη ζώνη» ελεύθερων συναλλαγών , στο μοντέλο που βλέπει παραδοσιακά την Ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι χώρες και οι κυβερνήσεις θα έχουν την αυτοτέλεια τους , αλλά στη βάση της σχέσης με το κεντρικό τραπεζικό σύστημα της Ένωσης, δεν θα μπορούν να αποτελέσουν ανταγωνιστικούς πόλους στις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, αποφεύγοντας έτσι τον παραδοσιακό ανταγωνισμό, εκτός των τειχών, που οδηγεί παραδοσιακά σε θερμούς , ψυχρούς, οικονομικούς και νομισματικούς πολέμους  την «Γηραιά  Ήπειρο» και τον κόσμο ολόκληρο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον τρόπο αυτό ακόμη και με διαφορετικά νομίσματα στην Τρίτη ζώνη, που συνεπάγονται και δίκτυο κεντρικών τραπεζών, πέρα της Φρανκφούρτης και της ΕΚΤ, θα διατηρεί την συνοχή της από το ενιαίο δίκτυο των επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών στις χώρες- μέλη που θα έχουν αλληλεξάρτηση κεφαλαίων- ανακεφαλαιοποιήσεων  και εναρμονισμένους κανόνες δραστηριότητας.

Το σχέδιο της νέας Αντατ έχει εσωτερική αρμονία. 

Η Γερμανία παίρνει το σκληρό ευρώ που θέλει, χωρίς όμως να χάνει το προνομιακό καθεστώς στις εξαγωγές της προς τις άλλες χώρες της Ευρώπης , που της χρειάζεται για την βιωσιμότητα της.

Η Γαλλία κυριαρχεί στη δεύτερη ζώνη του πιο χαλαρού ευρώ, από πλευράς δημοσιονομικής σύγκλισης και όχι αξίας και αποκτά ένα αντίβαρο εθνών, λαών και κοινωνιών απέναντι στη Γερμανία. 

Η Αγγλία διατηρεί την προνομιακή της θέση στην Ευρώπη , έχοντας διασφαλίσει την σχετική ανεξαρτησία του Σίτι και των διεθνών αγορών που φιλοξενεί στο έδαφός της. 

Η Γερμανία γίνεται πιο «περίκλειστη» ως προς τον ζωτικό της χώρο ,αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι απομονωμένη.

Το διεθνές σύστημα, που δοκιμάζεται από κρίσεις, χρέη και ύφεση , σταθεροποιείται και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου , με τις δύο ζώνες της Δύσης  , ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού , δεν καταρρέει, αλλά παραμένει σε ισχύ, τουλάχιστον για μια 5ετια.  

Οι τράπεζες, συνεχίζουν να κυριαρχούν στα κράτη και τις κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή συγκρότηση , διατηρώντας τον πραγματικό έλεγχο των υπουργείων Οικονομικών σε όλες τις ζώνες. 

Πόσο θα πετύχει κάτι τέτοιο ;  Άγνωστο, αλλά η κρίση συνοχής στην ζώνη του ευρώ θα αναστραφεί και θα προκύψουν συνθήκες συνεννόησης , με καλύτερους όρους.  

Εφόσον φυσικά η Αντατ ( ΑγγλοΓάλλοι) επιβάλει τους όρους της…