Μετανάστες ή έποικοι;

του Νίκου Ιγγλέση

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Ελλάδα έγινε χώρα υποδοχής μεταναστών.
Το πρώτο κύμα μετανάστευσης, αρχές της δεκαετίας του ΄90, δημιουργήθηκε με την κατάρρευση, σε συνθήκες διάλυσης και πλάτσικου των οικοδομικών δομών, των καθεστώτων σχεδιασμένης οικονομίας των χωρών της Α. Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο κύμα μετανάστευσης δημιουργήθηκε λόγω της σημερινής φάσης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των πολέμων που τη συνοδεύουν (ΙΡΑΚ-Αφγανιστάν-Πακιστάν-Σομαλία κλπ.).

Σήμερα στην Ελλάδα βρίσκονται περίπου 540.000 μετανάστες με άδεια εργασίας-παραμονής και ένας απροσδιόριστος αριθμός παράνομων μεταναστών, που καθημερινά αυξάνεται, και που...
υπολογίζονται μεταξύ 500.000 και 700.000. Σύνολο δηλαδή περίπου 1.200.000 άτομα που αντιστοιχεί στο 12% τουλάχιστον του ελληνικού πληθυσμού.

Τη χρονική στιγμή που η χώρα μας αντιμετωπίζει τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης, τεράστιο δημόσιο χρέος, μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, ασφαλιστικό, ανεργία κλπ. η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου προωθούν ως θέμα άμεσης προτεραιότητας τη χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας και ψήφου σε μεγάλες κατηγορίες οικονομικών μεταναστών.
Για την απόφασή τους αυτή επικαλούνται την ανάγκη ένταξης και ενσωμάτωσης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία καθώς και την αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους. Παράλληλα δίνεται μια ανθρωπιστική διάσταση, και γι’ αυτό «χρησιμοποιήθηκε» για λόγους επικοινωνιακούς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Οι μετανάστες πράγματι είναι φτωχοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι που συχνά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και αδικίας από τους Έλληνες εργοδότες, μικρούς ή μεγάλους. Η ελληνική πολιτεία όφειλε να εξασφαλίσει για τους μετανάστες ότι θα αμείβονται για την εργασία τους σύμφωνα με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και θα τους καταβάλλονται οι ανάλογες εισφορές στα Ασφαλιστικά Ταμεία είτε δουλεύουν στα εργοστάσια, είτε στην οικοδομή, είτε στα χωράφια, είτε ως οικιακοί βοηθοί. Ούτε βεβαίως πρέπει να είναι ανεκτά φαινόμενα βίας και κακομεταχείρισης των μεταναστών από πολίτες ή πολύ περισσότερο από όργανα του κράτους. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι τη χορήγηση ιθαγένειας και ψήφου η απόσταση είναι μεγάλη. Ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετατρέπουν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα σε εθνικό.
Οι μετανάστες στην Ελλάδα είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οικονομικοί μετανάστες. Μόνο μια μικρή κατηγορία είναι οι πολιτικοί πρόσφυγες. Οι οικονομικοί μετανάστες ήρθαν στην Ελλάδα για να δουλέψουν, να κάνουν ένα μικρό ή μεγάλο κομπόδεμα και να επιστρέψουν στη χώρα τους παίρνοντας και τη σύνταξη που τους αναλογεί. Οι οικονομικοί μετανάστες δεν ήρθαν να εποικίσουν τη χώρα.  
Η Ελλάδα δεν ήταν μια άδεια ή μια αραιοκατοικημένη χώρα ούτε έχει τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους για τη συντήρηση ενός αυξανόμενου πληθυσμού.
Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ ή Αυστραλία, χώρες άδειες, μετά και την εξόντωση των ιθαγενών, που δημιουργήθηκαν από αλλεπάλληλα κύματα μεταναστών. Ο πληθυσμός των ΗΠΑ και της Αυστραλίας είναι ένας λαός αλλά όχι ένα έθνος. Αντίθετα η Ελλάδα, με εξαίρεση τη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης, είναι ένα Κράτος-Έθνος. Μία εθνότητα, μία γλώσσα, μία θρησκεία, ένας πολιτισμός. Γι αυτό δεν μπορεί να γίνεται σύγκριση της μεταναστευτικής πολιτικής χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία μ’ αυτή της Ελλάδας.
Η πρόθεση της Κυβέρνησης να χορηγήσει ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, είτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα είτε όχι, δημιουργεί μέσα στην ελληνική κοινωνία πολλές μειονότητες που θα μεγαλώνουν συνεχώς, οι περισσότερες από τις οποίες είναι μουσουλμανικές. Έτσι η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια πολυφυλετική, πολυγλωσσική, πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική χώρα, θα χάσει με άλλα λόγια την εθνική της ταυτότητα.
Πρέπει να επισημάνουμε ότι το 50-60% των μεταναστών είναι Αλβανοί, προέρχονται δηλαδή από μια όμορη μουσουλμανική χώρα που δεν έχει επιτύχει ακόμη την εθνική της ολοκλήρωση και διεκδικεί, εκτός των άλλων, και την Τσαμουριά, δηλαδή την ελληνική Ήπειρο.
Το επιχείρημα της Κυβέρνησης αλλά και άλλων πολιτικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) καθώς και οργανώσεων στήριξης των μεταναστών που αναπαράγεται από πολλούς δημοσιογράφους, ότι οι μετανάστες δηλαδή θα αφομοιωθούν μέσα στην ελληνική κοινωνία, είναι τουλάχιστο έωλο αν όχι παραπλανητικό.
Οι Τούρκοι επί 400 χρόνια δεν κατάφεραν να αφομοιώσουν ούτε τους Έλληνες ούτε τους άλλους λαούς των Βαλκανίων (Βούλγαρους – Σέρβους – Ρουμάνους). Μόνο τους Αλβανούς κατά πλειοψηφία κατάφεραν να εξισλαμίσουν και γι αυτό αυτοί δεν πολέμησαν ποτέ εναντίον των Τούρκων αλλά στο πλευρό τους. Αλλά και πρόσφατα έχουμε άπειρα παραδείγματα για την αποτυχία αφομοίωσης των μεταναστών.
Το τρομοκρατικό χτύπημα στο μετρό του Λονδίνου το 2004 έγινε από Βρετανούς πολίτες, μετανάστες δεύτερης γενιάς, μουσουλμάνους το θρήσκευμα. Πρόσφατα, βρετανικές εφημερίδες έγραψαν ότι στο Αφγανιστάν οι Βρετανοί στρατιώτες αντιμετωπίζουν μαχητές ταλιμπάν βρετανικής υπηκοότητας και πακιστανικής καταγωγής.
Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του Έλληνα Στηβ Λάλα, ο οποίος όντας Αμερικανός υπήκοος, υπηρετούσε στον αμερικανικό στρατό, στο στρατηγείο της Σμύρνης. Ο Στηβ Λάλας μέχρι τη στιγμή που προδόθηκε και συνελήφθη από τους Αμερικανούς έδινε απόρρητες στρατιωτικές πληροφορίες στην ελληνική Κυβέρνηση.
Μία ακόμη περίπτωση είναι αυτή μουσουλμάνου της Θράκης, Έλληνα πολίτη, που το καλοκαίρι του 2009 συνελήφθη να φωτογραφίζει περιοχές στρατιωτικού ενδιαφέροντος στη Σαμοθράκη. Στους πράκτορες της ΕΥΠ που τον συνέλαβαν, όταν ρωτήθηκε γιατί το έκανε απάντησε: «Για τη Μητέρα Πατρίδα», δηλαδή για την Τουρκία. Από το 1922, δηλαδή επί 90 χρόνια, η Ελλάδα δεν έχει αφομοιώσει τη μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης, γιατί θα αφομοιώσει σήμερα τις μειονότητες που η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θέλει να νομιμοποιήσει;
Η αλήθεια είναι ότι όταν υπάρχει μια εθνική, θρησκευτική και πολιτιστική ταυτότητα η αφομοίωση είναι ανέφικτη. Ακόμη πιο ανέφικτη γίνεται όταν υπάρχει στα σύνορα μια μητέρα-πατρίδα όπως π.χ. συμβαίνει με τους Αλβανούς.
Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος των απόδημων Ελλήνων. Σε όποια χώρα κι αν βρίσκονται και κυρίως στις ΗΠΑ και την Αυστραλία δημιουργούν λόμπυ που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Πολλοί Έλληνες έχουν μία διαπροσωπική σχέση με έναν ή περισσότερους οικονομικούς μετανάστες. Οι αγρότες χρησιμοποιούν τους μετανάστες για τη συλλογή της παραγωγής τους, οι εργολάβοι και οι κατασκευαστές στις οικοδομές, η μικρή και μεσαία αστική τάξη ως οικιακές βοηθούς ή για τη φύλαξη και περίθαλψη παιδιών και ηλικιωμένων γονέων. Γι’ αυτό το δημοψήφισμα που προτείνει ο ΛΑΟΣ, αν γίνει, (μάλλον απίθανο) δεν θα είναι ένας εύκολος περίπατος λόγω ακριβώς αυτών των διαπροσωπικών σχέσεων και της προπαγάνδας που θα ακολουθήσει από την Κυβέρνηση, η οποία θα συγχέει την ιθαγένεια και το δικαίωμα ψήφου, με την εργασία που προσφέρουν οι οικονομικοί μετανάστες.
Στην περίπτωση της Ελλάδας το μεταναστευτικό ζήτημα έχει μια σημαντικότατη εθνική διάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με σημαντικά εθνικά προβλήματα που πηγάζουν από το μέγεθος και την ισχύ του ανατολικού της γείτονα.
Η Τουρκία κατέχει το 40% της Κύπρου και επιδιώκει να εντάξει το σύνολο του νησιού στη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής της, απειλεί την Ελλάδα με το casus belli, δηλαδή με πόλεμο, αν τολμήσει και επεκτείνει, όπως έχει δικαίωμα, τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλια, δεν αναγνωρίζει την ελληνική κυριαρχία σε κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, διεκδικεί συγκυριαρχία στη Δ. Θράκη με όχημα τη μουσουλμανική μειονότητα, που αποκαλεί τουρκική.
Η νεοθωμανική Τουρκία λειτουργεί ως περιφερειακή δύναμη με ευρύτερες γεωστρατηγικές επιδιώξεις. Πρόσφατα ο υπουργός εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του στη Βοσνία δήλωσε ότι η Τουρκία θα συμπαρίσταται και θα προστατεύει όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων, όπως επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μουσουλμάνοι της Βοσνίας, Αλβανοί Κοσσυφοπεδίου, τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας, μουσουλμανική μειονότητα Δ. Θράκης κλπ.). Θα ήθελαν οι Έλληνες να δουν σε μερικά χρόνια την Τουρκία να υπερασπίζεται τις μουσουλμανικές μειονότητες των Αλβανών, των Πακιστανών, των Αφγανών, των Σομαλών κ.ά που εμείς θα έχουμε νομιμοποιήσει;
Η ελληνική πολιτεία πρέπει να καθορίσει πόσους μετανάστες χρειάζεται η ελληνική οικονομία και αντέχει η αγορά εργασίας. Αυτοί πρέπει να έχουν άδεια παραμονής-εργασίας αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους δίνεται η ελληνική ιθαγένεια, να γίνονται δηλαδή Έλληνες πολίτες.
Η προσπάθεια διάλυσης των εθνικών κρατών, κυρίως στην Ευρώπη, και η μετατροπή τους σε πολυφυλετικές – πολυπολιτισμικές κοινωνίες έχει αρχίσει εδώ και δύο δεκαετίες με πρωταγωνιστή το Ίδρυμα Σόρος για μια Ανοιχτή Κοινωνία, και άλλα κέντρα σε Αμερική και Ευρώπη.
Στόχος η μετατροπή των εθνών σε ένα κοινωνικό χυλό φυλών, θρησκειών, πολιτισμών χωρίς εθνική μνήμη και στόχους.
Επιδιώκεται η δημιουργία κακέκτυπων της αμερικανικής κοινωνίας, όπου το μόνο συνδετικό στοιχείο των ανθρώπων είναι το δολάριο και στην Ευρώπη θα είναι το ευρώ. Γι’ αυτό η Αριστερά κάνει τεράστιο σφάλμα στρατηγικής υποστηρίζοντας πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών που εκπορεύονται από τις διεθνείς ελίτ της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Η ενσωμάτωση των μεταναστών δεν αποσκοπεί στην προστασία μιας αδύναμης κατηγορίας εργαζομένων αλλά στη χειραγώγηση και διάλυση της κοινωνίας υποδοχής.
Τέλος είναι χρήσιμο να επισημάνουμε ότι οι ίδιοι πολιτικοί, οι ίδιοι πανεπιστημιακοί, οι ίδιοι δημοσιογράφοι που σήμερα υποστηρίζουν τη χορήγηση ιθαγένειας και ψήφου στους οικονομικούς μετανάστες, το 2004 στήριξαν το σχέδιο Ανάν που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, στηρίζουν την καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και υποστήριξαν το βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση που ήταν προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας. 
Είναι όλα αυτά τυχαία;

***
Αθήνα, 17 Ιανουαρίου 2010