Κατήφεια επικρατεί στην κοινωνία μετά την ανάπαυλα των εορτών, με την αγορά παγωμένη και συρρικνούμενη, με τα νοικοκυριά σφιγμένα και φοβισμένα. 
Αυτή η κατήφεια, η διάχυτη και βαθιά δυσθυμία, αποτελεί πια δομικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας, εμφανές τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2007.
Η δημοσιονομική κρίση, η πίεση των αγορών και οι απειλές πτώχευσης, είναι πιθανόν να μετατρέψουν τη δυσθυμία σε ηττοπάθεια.
Και η ηττοπάθεια οδηγεί σε παράλυση.
Η κυβέρνηση, με τον βρόχο των αγορών στο λαιμό της και υπό την αφόρητη πίεση των Ευρωπαίων εταίρων, αδυνατεί να παράγει πολιτική άλλη από την πολιτική της συμμόρφωσης στα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας που της υπαγορεύουν. 
Ο περιορισμός του ελλείμματος και η διαχείριση του χρέους είναι ασφαλώς σοβαρά μελήματα. Αλλά δεν είναι τα μόνα, ούτε καν τα κυρίαρχα, στην παρούσα συγκυρία.
Η πολιτική ηγεσία οφείλει πρωτίστως να ...
συλλαμβάνει το κοινό αίσθημα, να καταγράφει καταλεπτώς την πραγματικότητα, να υπερασπίζεται την κοινωνική συνοχή και να εξασφαλίζει ένα δίκαιο και βιώσιμο σχέδιο ανάπτυξης. Διαθέτει η παρούσα ηγεσία αυτά τα εκ των ουκ άνευ στοιχεία; Το τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας που παρουσίασε η κυβέρνηση προβλέπει περικοπές δαπανών και πρόσθετους φόρους, με κύριο σκοπό να εξευμενίσει τις Βρυξέλες, αφενός, και να μαλακώσει τις αγορές εν όψει δανεισμού, αφετέρου.
Πού είναι η ανάπτυξη σε αυτό τον σχεδιασμό;
Πού είναι το φως;
Η έξοδος του τούνελ;
Σε τι έχει να ελπίζει η μικρομεσαία Ελλάδα μετά τις τριετείς θυσίες; 
Πώς θα ανακάμψει ο γονατισμένος μικροεπιχειρηματίας, ο απειλούμενος με ανεργία 50χρονος ιδιωτικός υπάλληλος, ο ακαθοδήγητος αγρότης;
Σε ποιες παραγωγικές δομές θα ενταχθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές, παρακαρισμένοι τώρα σε αμφιβόλου ποιότητος ΑΕΙ;
Ποια στρατηγική υπάρχει για τον τουρισμό, τις καλλιέργειες, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις καινοτομικές πρωτοβουλίες;
Τίποτε δεν ακούμε γι΄αυτά. Τίποτε συγκεκριμένο. Μόνο αερολογίες περί “πράσινης ανάπτυξης” από τη μια, και βάναυση επαναφορά στο ολέθριο “εθνικό έργο” της εκτροπής του Αχελώου, από την άλλη.
vlemma.