Ρέστα και ταπί. Αν όμως δεν μπλοφάρουν;

Ο πρωθυπουργός χειρίζεται την πολιτική σαν μία παρτίδα πόκερ. 

Έχει παίξει τα ρέστα του, οι εταίροι τα έχουν δει και τώρα μένει ανοίξουν και τα τελευταία χαρτιά στο τραπέζι.

Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι δεν έχει καλό χαρτί στα χέρια του.

Μπλοφάρει και ελπίζει να μπλοφάρουν και οι εταίροι.

Καθώς, αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι δεν έχει επιλογές αν... οι δανειστές τηρήσουν τη σκληρή στάση και δεν κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω στα αιτήματά τους.

Και σε αυτή την περίπτωση η παρτίδα θα τελειώσει με την Ελλάδα ταπί, αλλά όχι... ψύχραιμη. 

Παίζει ωστόσο το παιχνίδι μέχρι τέλους. Με κύριο όπλο την εκτίμησή του ότι το κόστος διάσωσης της Ελλάδας είναι πολύ μικρό σε σχέση με το εύρος της περιπέτειας στην οποία μπορεί να μπει η Ευρωζώνη μετά από ένα grexit. Ποντάρει στο ότι οι εταίροι φοβούνται τα αχαρτογράφητα νερά. Θα του βγει όμως ο πολιτικός οπορτουνισμός;

Μήπως όμως παρασύρεται από την μπλόφα των εταίρων; Μήπως και αυτοί ετοιμάζονται όλον αυτόν τον καιρό για μία ελληνική "έξοδο" προσμετρώντας τις συνέπειες και ετοιμάζοντας "αντίδοτα" στον ελληνικό ιό; Μήπως η μπλόφα στην οποία ελπίζει ο κ. Τσίπρας δεν είναι μπλόφα αλλά... φλος ρουαγιάλ; Και τότε τι θα κάνει αυτός με τα... ψωροζεύγη που έχει στα χέρια του;

Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδεχόμενο, το οποίο απεύχομαι, αλλά δεν μπορώ να το αγνοήσω εντελώς. 

Μήπως η μπλόφα της ελληνικής πλευράς δεν είναι αυτή που νομίζουμε και δεν έχει να κάνει με την παραμονή στην Ευρωζώνη; 

Είμαστε σίγουροι ότι στην κυβέρνηση επιθυμούν πράγματι την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ; 

Γιατί μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας αποτάσσεται εκλογές και δημοψήφισμα και δηλώνει ότι η απόφαση για συμφωνία ή για το μεγάλο "όχι" είναι αποκλειστική ευθύνη της δικής του κυβέρνησης.

Τι κρύβει αυτός ο πολιτικός ηρωισμός; Την έχει δεδομένη τη συμφωνία και τσάμπα μας παιδεύει, ή μήπως τελικά εξ αρχής το σχέδιο ήταν η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη; Διαφορετικά γιατί να θέλει να το πιει μόνος του αυτό το πικρό ποτήρι; Τη στιγμή που υπάρχουν πρόθυμες πολιτικές δυνάμεις να υποστηρίξουν μία συμφωνία, ακόμη και αν εσωκομματικά θα υπάρξουν απώλειες.

Μήπως λοιπόν στον ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν πολύ καλά τι έλεγαν προεκλογικά όταν ανέφεραν ότι δεν υπάρχει plan B, θεωρώντας δεδομένο ότι οι εταίροι θα υποχωρήσουν; Και αναρωτιόμασταν όλοι πώς είναι δυνατό να ξεκινά κανείς διαπραγμάτευση θεωρώντας δεδομένη την συνθηκολόγηση της άλλης πλευράς; Και τι δείχνουν όλες αυτές οι κινήσεις κλιμάκωσης της έντασης τις τελευταίες ημέρες; Οι φραστικές επιθέσεις κατά ξένων ηγετών και θεσμικών παραγόντων, η μη πληρωμή του ΔΝΤ, η επίθεση κατά της ΕΚΤ, η ομιλία του πρωθυπουργού που ερμηνεύτηκε από ξένους ηγέτες ως προαναγγελία ρήξης, η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλου να μην αποδεχθεί ως "απαράδεκτη" την έκθεση του διοικητή της ΤτΕ, τα συλαλλητήρια κλπ...

Μήπως όλον αυτόν τον καιρό αντί να διαχειρίζεται η κυβέρνηση μία διαπραγμάτευση για επίτευξη συμφωνίας, διαχειριζόταν τα βήματα προς μία ρήξη; Και αν συμβαίνει αυτό ποιο είναι το πλάνο για την επόμενη ημέρα; Ποια είναι η τύχη που επιφυλάσσουν για τη χώρα;
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου


dimitris.papakonstantinou@capital.gr