Βρισκόμαστε σε άλλη εποχή. Ο χαρακτήρας των διεθνών σχέσεων και της παγκόσμιας οικονομίας δημιουργεί καθοριστικούς περιορισμούς σε βάρος της πολιτικής αυτονομίας και της εθνικής κυριαρχίας επιμέρους κρατών.
Άλλωστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλύπτονται ανιστόρητες οι ηγεσίες της, που δεν μπορούν να επεξεργαστούν εναλλακτικές πολιτικές, ούτε είναι σε θέση να διαχειριστούν την κρίση ενότητας που εκδηλώνεται περιοδικά.
Έτσι, η Ε.Ε., που προώθησε την οικονομική πολιτική ως μορφή συγκυβέρνησης και συγκυριαρχίας με διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τραπεζικές δομές, βλέπει να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών, των θεσμών, του πολιτισμού της.
Η ευρωπαϊκή ευθύνη και διάσταση για την κρίση είναι ιστορική.
Τα κράτη αντιμετωπίζονται, πια, ως εταιρείες και οι εθνικές ταυτότητες ως εμπορικές ετικέτες ονομασίας προέλευσης προϊόντων.
Ζούμε μιαν από τις πιο σοβαρές ιστορικές δοκιμασίες ως χώρα και λαός, που δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε, διακηρύσσοντας ο καθένας την αλήθεια του, ούτε να την ξεγελάσουμε, ρίχνοντας ο καθένας τις ευθύνες στον άλλο.
Δεν κρίνεται, πια, ο ανταγωνισμός του ενός ή του άλλου πολιτικού κόμματος, ούτε η επικράτηση της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλά το ......συνολικό όραμα, σχέδιο κι εγχείρημα, για να σταθεί η χώρα στα πόδια της, να αντέξει η κοινωνία και να αναζωογονηθεί ο δημόσιος βίος ως πεδίο παραγωγής ιδεών και κοινωνικών αξιών. Κι όλα αυτά ξεπερνούν τις παραδοσιακές πολιτικές τελετουργίες και τις υπάρχουσες κομματικές γραφειοκρατίες.
Βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη μιας νέας στρατηγικής, που να μπορεί να εμπνέει αλλά και να κινητοποιεί την κοινωνία, να ανανεώνει και να καταξιώνει την πολιτική, να στηρίζει και να αναπτύσσει τη χώρα.
Η ελληνική κομματική γεωγραφία της Μεταπολίτευσης, με τα στερεότυπα πλαίσια αναφοράς, ερμηνείας και χειρισμού των πραγμάτων, έχει πια ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Ο δικομματισμός, από αλαζονικό και κυνικό μοντέλο εξουσιαστικού και πελατειακού κυβερνητικού κομματισμού, αποκαλύπτεται ως δηλητηριασμένη φύτρα της εναλλασσόμενης κι αθροιζόμενης αποτυχίας.
Αλλά και η Αριστερά, φορτωμένη με τις δογματικές βεβαιότητες, τους τακτικούς βολονταρισμούς της και τις συνέπειες της ήττας, της διάσπασης και της κατάρρευσης, δεν αναδεικνύεται σε δύναμη εναλλακτικής προοπτικής, ούτε αξιοποιεί δημιουργικά τα πλεονεκτήματα της αγωνιστικής ανιδιοτέλειας, της κοινωνικής ευαισθησίας και της δικαίωσης της απ' την αποτυχία των κυβερνητικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Είναι φανερό ότι το υπάρχον σύστημα διακυβέρνησης, διοίκησης, διαχείρισης κι ελέγχου δεν αντιστοιχεί στις σύνθετες ανάγκες της κοινωνίας, της χώρας, της πρωτοφανούς κρίσης.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα και ιστορική συγκυρία, που οδηγούν νομοτελειακά σε νέο πολιτικό σύστημα και πλαίσιο.
Όσο γρηγορότερα προκύψει, τόσο το καλύτερο, γιατί η απώλεια ιστορικού χρόνου έχει διαρκές κόστος.
Μπροστά μας είναι μακρά και δύσκολη πορεία. Δεν υπάρχουν περάσματα, για να κόψουμε δρόμο και ν' αποφύγουμε δοκιμασίες, θα είναι αυτοκαταστροφικό να ξαναγυρίσουμε στα θεωρήματα και τα τεχνουργήματα των προηγούμενων δεκαετιών.
Χρειάζονται αποφασιστικές και συναινετικές τομές.
Μονάχα πολιτικός και κομματικός τυχοδιωκτισμός θεωρεί αδύνατη τη σύμπτωση, στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, για να βγούμε απ' τη θύελλα που μας δέρνει ξυλάρμενους.
Κοινωνικές εκρήξεις αναμφίβολα θα υπάρχουν, και είναι λογικό.
Το θέμα είναι ποια θα είναι η διαχείριση τους, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η διαμαρτυρία και η άμυνα είναι λογικές και επιβεβλημένες για δίκαιη κατανομή, όταν κινδυνεύει να τσακιστεί η κοινωνία. Όμως, μόνο πολιτικός αναλφαβητισμός και παραλογισμός θα θέλει να αποτύχουν τα πάντα.
Το πρωταρχικό είναι να απελευθερωθεί το πολιτικό σύστημα απ' τις δουλείες του, τις διαστροφές και τις διαπλοκές του.
Το κυβερνητικό πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, η μονοκομματική απόλυτη πλειοψηφία με το δυσαναλογικό εκλογικό σύστημα, το στερεότυπο της κομματικής οργάνωσης και λειτουργίας και οι υπάρχουσες θεσμικές και διοικητικές δομές προκαλούν τις παραφθορές της πολιτικής, τις συναλλαγές της κοινωνίας, τις θεσμικές διαφθορές και συνενοχές.
Η αλλαγή του πολιτικού-κομματικού-θεσμικού συστήματος είναι το πρώτο καίριο πεδίο στο οποίο καλούνται οι υπάρχουσες δυνάμεις να βρεθούν, για να φτιάξουν το θεσμικό δημοκρατικό πλαίσιο μετάβασης στη νέα φάση της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας.
Πέρα, όμως, απ' την ανάγκη διαφορετικών δομών πολιτικής λειτουργίας και διαφορετικών τρόπων κοινωνικής οργάνωσης, εκείνο που πιέζει εξίσου ασφυκτικά είναι το σχέδιο καθολικής πνοής για την ηθικοπνευματική - πολιτιστική ανόρθωση της χώρας.
Κοντά στην οικονομική και παραγωγική καθίζηση, μαζί με την πολιτική και θεσμική διάβρωση, αναδεικνύεται δύσμορφη μια κρίση πολιτισμού για τη σημερινή Ελλάδα.
Η αντιμετώπιση αυτής της πολιτισμικής έκπτωσης απαιτεί κινητοποίηση των καλύτερων δυνάμεων της κοινωνίας.
Οι πολιτικές ηθικολογίες αποτελούν άλλοθι της αμαρτωλής δημοκρατίας.
Κι οι μεταφυσικές παραινέσεις «να αλλάξουμε τον εαυτό μας» διαιωνίζουν την εμποροπανήγυρη του δημόσιου βίου.
Ζητούνται η νέα, ριζοσπαστική, πολιτική οπτική και η διαφορετική κοινωνική κουλτούρα, που θα διαπεράσει κόμματα, συλλογικά υποκείμενα και πολίτες.
Ζητούνται ιδέες, παρεμβάσεις και δυνάμεις, που θα διαμορφώσουν διεκδικητικά τη διαφορετική αντίληψη για τις κοινωνικές δομές, τις κομματικές δράσεις και τη διακυβέρνηση.
Ζητείται μεσοπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός σύνθετης, συναινετικής επιδίωξης, για στήριξη της κοινωνικής συνοχής, ισόρροπη ανάπτυξη, οικονομική ανόρθωση, πολιτική ανανέωση και πολιτισμική δημιουργία.
Η πολιτική δικαιώνεται ως ιστορικός σχεδιασμός για το καλύτερο μέλλον, αλλά και ως δημιουργός νέων κοινωνικών και δημοκρατικών προτεραιοτήτων, διαφορετικών πολιτισμικών και αναπτυξιακών στοχεύσεων.
Άρθρο του Νίκου Κωνσταντόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου