Για ποιούς να κάνουμε την "κρίση" ευκαιρία;

«Ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία». 
Το λέει και το ξαναλέει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και φυσικά έχει απόλυτο δίκιο.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. 
Αφού φτάσαμε στο χείλος του βάραθρου, αφού έχουμε ήδη κρεμαστεί με το ένα χέρι και είναι κάποιες λεπτές ισορροπίες που θα καθορίσουν αν θα σωθούμε ή αν θα πέσουμε στο κενό, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, ας μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία.  

Η προτροπή όμως για να αποδώσει σωστά το νόημα του στόχου θα πρέπει να δίνει σαφή απάντηση και στο συμπληρωματικό ερώτημα:  

Ευκαιρία για ποιους; 

Για την Ελλάδα και όλους τους 'Ελληνες ή μήπως μόνο για κάποιους έλληνες ή ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες που θέλουν να ...επενδύουν σε ένα ευνοϊκότερο επιχειρηματικό περιβάλλον;

Ας διερευνήσουμε μαζί τις δύο διαφορετικές εκδοχές ξεκινώντας από μία γενικότερη παραδοχή: Πράγματι τα κάναμε θάλασσα. 

Δημιουργήσαμε ένα κράτος στο οποίο κυριαρχεί η ρεμούλα, η διαπλοκή σε όλα τα επίπεδα,  το κυνήγι του εύκολου και συχνά, παράνομου, παράτυπου, ή έστω αδιαφανούς κέρδους, ο συνδικαλισμός της συναλλαγής και της προώθησης  προσωπικών και κομματικών συμφερόντων, η πολυεπίπεδη ανικανότητα και  ανυποληψία της κρατικής μηχανής, η κυριαρχία αμοιβαίας καχυποψίας στη σχέση της με τους πολίτες, η έλλειψη οράματος, σχεδιασμού και προγραμματισμού, η διαρκής μείωση του παραγόμενου  πλούτου και πολλά άλλα καθόλου κολακευτικά για όλους μας.

Ας ομολογήσουμε ότι για όλα αυτά όλοι έχουμε ευθύνη ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογεί: Πρώτοι απ'όλους οι κυβερνώντες και οι ηγεσίες των κομμάτων κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

-Οι κυβερνώντες, γιατί αυτοί πήραν τις αποφάσεις και εφάρμοσαν τις πολιτικές που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση της ουσιαστικής χρεοκοπίας.
-Οι ηγεσίες όλων των κομμάτων, γιατί ασχολήθηκαν μόνο με μικροπολιτική, άσκησαν στείρα και ανούσια αντιπολίτευση και είτε από ανικανότητα είτε από πρόθεση συγκάλυψης είτε από διάθεση λαϊκισμού, ουδέποτε είπαν πράγματι την αλήθεια στο λαό.
- Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες γιατί (στην πλειονότητα) καταρράκωσαν κάθε έννοια συνδικαλιστικής δράσης προωθώντας άλλοτε συμφέροντα κυβερνητικά, άλλοτε κομματικά, άλλοτε προσωπικά και άλλοτε ελιτίστικων ομάδων που είχαν τη δυνατότητα να εκβιάσουν την κυβέρνηση ή την κοινωνία.
-Οι Έλληνες επιχειρηματίες (οι περισσότεροι) γιατί επένδυσαν, όχι σε νέες τεχνολογίες, όχι σε καινοτομία και έρευνα, όχι σε προϊόντα ποιότητας, αλλά στη συναλλαγή σε την εξουσία  και στο εύκολο κέρδος της δημιουργίας συνθηκών επιχειρηματικής φούσκας αφού το πολιτικό και τραπεζικό περιβάλλον επέτρεπε -αν δεν μάλιστα προωθούσε-, τέτοιες δραστηριότητες.
-'Ολοι εμείς, γιατί αποδεχτήκαμε τις  παραπάνω συνθήκες, βολευτήκαμε με προσωπικά μικρά ή μεγαλύτερα πρόσκαιρα συμφέροντα, κάναμε ότι δεν βλέπαμε τον χορό της πολυεπίπεδης απροκάλυπτης καθημερινής συναλλαγής και σε πολλές περιπτώσεις συμμετείχαμε σε αυτή αφού ήταν πιο εύκολο να ενσωματωθούμε αντί να εναντιωθούμε στα φαινόμενα μίζας και ρουσφετιού για την επίλυση των όποιων προβλημάτων μας.
Κι έτσι, όλοι μαζί δημιουργήσαμε πάνω σε κινούμενη άμμο το αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό, φιλήδονο τέρας της σύγχρονης Ελλάδας που ζει παρασιστικά σε βάρος του ίδιου του κορμού του ...
Τώρα λοιπόν η μόνη λύση είναι να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία.

Πρώτα όμως πρέπει ν απαντήσουμε πολιτικά στο ερώτημα:  

Τι Ελλάδα θέλουμε;
Πως οραματιζόμαστε την Ελλάδα της επόμενης ημέρας. Εκείνης, κατά την οποία θα έχουμε εξέλθει από την κρίση των ελλειμμάτων και του χρέους.

Θέλουμε μια χώρα στην οποία θα ευημερούν οι αριθμοί σε βάρος των ανθρώπων (της πλειονότητας) ή θέλουμε μία χώρα στην ,οποία θα ευημερούν οι αριθμοί δημιουργώντας συνθήκες ευημερίας της πλειονότητας των πολιτών;

Εάν απαντήσουμε πολιτικά σε αυτό το ερώτημα, ταυτόχρονα θα έχουμε απαντήσει και στο προαναφερόμενο «για ποιους θα είναι η ευκαιρία» την οποία πολύ σωστά μας λέει ο κ. Παπανδρέου ότι πρέπει να διεκδικήσουμε παλεύοντας την κρίση...
Θα συμφωνήσω με την κοινή γνώμη, όπως εκφράστηκε μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι κατά κανόνα τα μέτρα της κυβέρνησης είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Κυρίως αυτά που προωθούν θεσμικές αλλαγές αφού πράγματι πρέπει να αλλάξουμε όλοι:  

Ο κρατικός μηχανισμός να εκσυγχρονιστεί, να τεθεί στην υπηρεσία των πολιτών και να αποκτήσει σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης μαζί τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι να γίνουν πράγματι παραγωγικοί και να πάψουν να επαναπαύονται στα προνόμια και την Συνταγματική προστασία, να στηρίξουμε τη νέα καθημερινότητα της χώρας μας σε συνθήκες και αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, παραγωγικότητας, σεβασμού της ζωής και της δουλειάς μας αλλά και των διπλανών μας.

Όμως δεν κατανέμουν όλα τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση δίκαια τα βάρη, όπως έχει δεσμευτεί ο πρωθυπουργός. 

Οι έμμεσοι φόροι (και είναι πολλοί) επιβαρύνουν ανισομερώς τους πολίτες σπρώχνοντας στη φτώχεια πολλούς από αυτούς. 
Η ανεργία αυξάνεται με απίστευτους ρυθμούς και τα μέτρα για το ασφαλιστικό, που υποτίθεται ότι θα σώσουν τα ταμεία, είναι βέβαιο ότι θα συμβάλλουν στην περαιτέρω αύξηση των ανέργων. 
Η κατανάλωση έχει περιοριστεί απελπιστικά, οι επιχειρήσεις ωθούνται σε νέες απολύσεις, πολλές σε παύση πληρωμών και στον Τειρεσία και πολλές άλλες σε λουκέτο. 
Αυτός ο φαύλος κύκλος των αλυσιδωτών αρνητικών αλληλεπιδράσεων αποτελεί απειλή μεγαλύτερη και ακόμη και από την δυσβάσταχτη υπερχρέωση.
Χρειάζονται λοιπόν μέτρα που αφενός να κατανέμουν δικαιότερα τα βάρη, τα οποία ούτως ή άλλως είμαστε αναγκασμένοι να σηκώσουμε, αφετέρου όμως να δημιουργούν συνθήκες νέων επενδύσεων ή επανεπενδύσεων και θετικής ψυχολογίας στην κοινωνία και την αγορά.
Μπορούμε να το πετύχουμε συνεισφέροντας όλοι ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ και κυρίως χωρίς να εκχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα σε οποιοδήποτε διεθνές επιτροπάτο υποτιθέμενων σωτήρων που επιθυμεί απλώς να μετατρέψει τη χώρα μας σε ελντοράντο δικών του επιχειρηματικών ευκαιριών για υπερκέρδη και όλους εμάς σε νεόπτωχους υποτελείς.
Υπογραφή:Χρήστος Καψάλης