Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι εκπληκτικό.
Η χώρα από τον πόλεμο και δώθε κινείται πάνω σε ένα μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στο μεγάλο κράτος.
Αριστερά και Δεξιά ομονοούσαν πάνω στην προβληματική πως μοχλός της οικονομικής πορείας της χώρας θα έπρεπε να είναι η πολιτική και ο δημόσιος τομέας.
Οι διαφορές τους επικεντρώνονταν στο μέγεθος του κρατικού παρεμβατισμού. Κι όχι βέβαια σ’ αυτή καθ’ εαυτή την χρησιμότητα της χρησιμοποίησής του.
Η Δεξιά πίστευε στην λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία. Κάτω πάντα όμως από την αυστηρή καθοδήγηση του κράτους. Και την επίβλεψη της εκάστοτε κυβέρνησης.
Με τον έλεγχο της αγοράς τα κόμματα εξασφάλιζαν και τις σχετικές ανταμοιβές σε χρήμα αλλά και σε αναγνώριση (ρουσφέτια κλπ) από μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις.
Η Αριστερά, από την πλευρά της, έπαιζε τον ρόλο του πάντα «κακού αστυφύλακα» στην παράσταση λειτουργίας της οικονομίας. Οι προτάσεις της, πάντα εξωπραγματικές, φάνταζαν όμως απειλητικές κι εξασφάλιζαν ένα... σημαντικό μέρος αποδοχής από την κοινωνία.
Εφ’ όσον και η Δεξιά δεν αρνιόταν τον θεμελιακό κορμό του σκεπτικού της. Η οικονομία λοιπόν αναπτύχθηκε πάνω στην λογική των κυβερνητικών παροχών. Παροχές από την Δεξιά και κραυγές για μεγαλύτερες και περισσότερες παροχές από την Αριστερά. Το σύνολο του πολιτικού σκηνικού ωθούσε τα πράγματα στα άκρα. Παροχές συνεχώς. Κι όταν οι εσωτερικοί πόσοι δεν ήσαν αρκετοί, διεθνής δανεισμός για την ικανοποίηση υπαρκτών η καινούργιων αναγκών
Τα πρόβλημα ήταν πάντα η αληθινή και η εικονική οικονομική πραγματικότητα.
Η χώρα κατανάλωνε το τριπλάσιο περίπου από τον πλούτο που παρήγαγε. Δημιουργούσαμε ανάγκες πολύ παραπάνω από αυτές που μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε. Και δανειζόμασταν για να κλείσουμε υποχρεώσεις.
Η Αριστερά, εκτός εξουσίας πάντα, πλειοδοτούσε σε κάθε αίτημα για κάλυψη καινούργιων καταναλωτικών αναγκών. Και διαπραγματευόταν με τους ισχυρούς την σιωπή της για ζητήματα που ενέκριναν η προωθούσαν οι εκάστοτε κρατούντες. Εχει λοιπόν και η Αριστερά πολλές ευθύνες για το σημερινό τραγικό οικονομικό αδιέξοδο. Που οικοδομήθηκε πάνω στις αντιλήψεις της. Κι ολοκληρώθηκε κάτω από την πίεσή της. Απόδειξή είναι πως δεν έχει να προτείνει τίποτε συγκεκριμένο για την έξοδο από τα αδιέξοδα. Μόνο ιδέες που οδηγούν στο βάθεμα του τέλματος τολμάει να εκστομίσει.
Το μεγάλο κράτος παίζει στην Ελλάδα τον ρόλο του πατερούλη.
Ενός πατέρα όμως που την κρίσιμη ώρα μπορεί και εκδικείται. Με εμμονή και πάθος. Για χρόνια επιτήδιοι, απομυζούσαν το βιός του. Και το ανάγκαζαν να τρέχει για δανεικά. Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού. Οι διεθνείς Τράπεζες και οι αποκαλούμενοι κερδοσκόποι δεν επιθυμούν το κακό μας. Θέλουν απλά τα λεφτά τους. Αν αυτό ενοχλεί κάποιους, ας φρόντιζαν όλα αυτά τα χρόνια να μην δανειζόμασταν
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου