Από που να πιαστείς;

Το θέμα δεν είναι να βρεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να πιαστείς. Ας πούμε ότι έχεις από κάπου να αντλείς και αισιοδοξία και δύναμη και ομορφιά και ζωή και όλα τα θετικά συναισθήματα της οικουμένης...

Το θέμα είναι αν αρκεί το να έχεις από κάπου να πιαστείς.

Γιατί μετά τι κάνεις; 

Κλείνεις τα αυτιά, κλείνεις τα μάτια, προσποιείσαι ότι όλο αυτό στο βαθμό που δεν σε αφορά ζωτικά δεν σε αφορά καθόλου, και πιάνεσαι από εκεί που έχεις να πιαστείς;

Πώς μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στο ελληνικό φθινόπωρο του 2012;

Κι ας έχεις όλους τους λόγους.

(Έπειτα σκέφτομαι πως αυτή είναι η φτιαξιά μου. Πως ίσως πάντα κρυφοκαταθλιπτικός ήμουν, πώς μάλλον πάντα είχα θέμα με την ευτυχία και τη χαρά. Πως χρησιμοποιώ την κρίση ως πρόσχημα για να προβάλλω τα δικά μου θέματα. Έτσι δεν έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι από όσους αυτοκτόνησαν; Έτσι δεν μας διδάσκουν οπίνιον μέικερς και ψυχολόγοι; Να μην αποδίδουμε τις αυτοκτονίες στα οικονομικά αίτια και μόνο, να θυμόμαστε ότι ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον και πως αν δεν έχεις την προδιάθεση, ο κόσμος να χαλάει γύρω σου εσύ δεν φουντάρεις).

Αλλά αυτό δεν είναι ένα ποστ που θέλει να μιλήσει για εκούσιες αφαιρέσεις ζωής.

Αυτό είναι ένα ποστ που θέλει να αντιστρέψει το επιχείρημα: τι σημασία έχει αν έχεις ή δεν έχεις να πιαστείς από κάπου, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου; Τι σημασία έχει το πόσο δυνατός είσαι ή από το πού μπορείς να αντλήσεις αισιοδοξία, όταν ο κόσμος χαλάει γύρω σου;

   Σχόλιο :

Ο κόσμος που χαλάει γύρω σου, από ανθρώπους είναι φτιαγμένος -για την ακρίβεια, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. 

Δυνατοί και αδύνατοι. 

Που έχουν να πιαστούν και που δεν έχουν να πιαστούν. 

Που την παλεύουν και που δεν την παλεύουν. 

Που βλέπουν το φως και πορεύονται προς τον ήλιο και που ρουφάνε το σκοτάδι και γίνονται σκιές. 

Μέσα στον κόσμο, υπάρχει κόσμος και κόσμος. Υπάρχει κόσμος που χαλάει και κόσμος που φτιάχνει. (μας μπερδεύει το “χαλάει” στην ενεργητική φωνή, γιατί καμιά φορά υπονοεί την παθητικότητά του: την έννοια του “καταστρέφεται”. Αυτό όμως δεν κάνει όποιος καταστρέφει κάτι; Καταστρέφεται).

Υπάρχει κόσμος που χαλάει, λοιπόν, και κόσμος που δεν βλέπει ότι ο κόσμος χαλάει και κόσμος που δεν θέλει να πιστέψει ότι κόσμος χαλάει και κόσμος που δεν θα ηρεμήσει ποτέ αν δεν κάνει τα πάντα για να μην χαλάει ο κόσμος. Κι ας χαλάει ο κόσμος. 

Το θέμα δεν είναι αν χαλάει. Είναι -για όλους μας, δηλαδή για τον καθένα ξεχωριστά- τι κάνεις την ώρα που χαλάει. 

Πόσο δυνατός είσαι για να φτιάξεις στα χαλάσματα ζωή. 

Πόσο ευγενικός είσαι για να ψάξεις μέσα στο σωρό των χαλασμάτων ένα μικρό λουλούδι, ένα σπασμένο παιδικό παιχνίδι που ακόμα κουρδίζει και κουτσοπηγαίνει. Και παράγει ακριβώς τον ίδιο ήχο που έκανε και πριν το μεγάλο χαμό, δείχνοντάς σου πως υπάρχουν πράγματα που δεν μασάνε από χαμούς, που δεν ξέρουν τι είναι οι χαμοί, που είτε επιζούν είτε εξολοθρεύονται στους χαμούς, που ξέρουν μόνο από ζωή και θάνατο, και που γι’αυτό -για να κρατήσεις τη ζωή μέσα στο χαμό, μέσα στο θάνατο- αξίζει να τα περισώσεις, αξίζει να επιζήσουν.

Πάντα, ο Καλβίνο μας τα λέει ακόμα πιο επώδυνα: “Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Αν υπάρχει μια κόλαση είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. Δυο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε.

Ο πρώτος είναι για πολλούς εύκολος: να αποδεχθούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να μην βλέπουν πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση: να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιος και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο”.

        Σχόλιο: costinho

       Tο άρθρο δημοσιεύτηκε με τον τίτλο “Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού”,  old-boy.blogspot.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com