Πολιτικές εξελίξεις είτε με ρήξη είτε με συμβιβασμό

Στις Βρυξέλλες τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. 

Η διαπραγμάτευση κρέμεται από μία κλωστή και όλα πλέον τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Οι "θεσμοί" είναι ξεκάθαρο ότι ζητούν πρόσθετες εξασφαλίσεις από την ελληνική πλευρά. Και απαιτούν να θιγούν ζητήματα που θα διαρρήξουν τις περίφημες "κόκκινες γραμμές"... 

Έφτασε λοιπόν η ώρα που θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες, να τελειώσει η διγλωσσία, να σταματήσουν τα παίγνια και να αναληφθούν ευθύνες. Ευθύνες απέναντι στη χώρα και απέναντι στην ιστορία. 

Ο αέρας μυρίζει πολιτικές εξελίξεις. Και τώρα θα φανεί πόσο βάρος αντέχουν οι ώμοι του καθενός; 

Και πάνω από όλα πόσο βάρος αντέχουν οι ώμοι του Αλέξη Τσίπρα; Ούτως ή άλλως ο πρωθυπουργός θα οδηγηθεί σε μία ρήξη. Ποια ρήξη όμως θα προτιμήσει;

Τη ρήξη με τους δανειστές η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε στάση πληρωμών και σε χρεοκοπία με προοπτική πλέον την έξοδο από την Ευρωζώνη; 

Είναι προετοιμασμένος για τις συνέπειες; 

Και πάνω από όλα έχει την λαϊκή εντολή να βγάλει την χώρα από το ευρώ; Ή μήπως πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει μέσω εναλλακτικών πηγών τη χρηματοδότηση που αρνούνται να παράσχουν χωρίς τη λήψη μέτρων οι εταίροι; 

Από πού; Από τη Ρωσία; Από την Κίνα; Η μήπως από το Ιράν; 

Και τις γεωπολιτικές συνέπειες τις έχει φανταστεί;

Η επιλογή της ρήξης με την Ευρώπη, ακόμη και αν υπάρχει στο μυαλό του πρωθυπουργού απαιτεί λαϊκή νομιμοποίηση. Και αυτή μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από δημοψήφισμα ή εκλογές. Βεβαίως, μέχρι τότε θα έχουν ήδη μεσολαβήσει γεγονότα όπως η επιβολή περιοριστικών μέτρων στις τραπεζικές συναλλαγές και η αδυναμία πληρωμής εκ μέρους του Δημοσίου των βασικών υποχρεώσεών του. Που ενδεχομένως να οδηγήσουν και σε κοινωνικές εντάσεις.

Πάμε τώρα και στο δεύτερο σενάριο ρήξης. 

Είναι λοιπόν πιθανό ο πρωθυπουργός να προτιμήσει την ρήξη με την εσωκομματική του αντιπολίτευση. Και να έχει προτοιμαστεί γι αυτή. Να προχωρήσει στη επίτευξη συμφωνίας αναστέλλοντας προεκλογικές δεσμεύσεις και δίνοντας στους εταίρους εκείνα που επιθυμούν. Σε αυτή την περίπτωση βέβαια το πιθανότερο είναι ότι θα αντιμετωπίσει την αρνητική στάση μερίδας βουλευτών και ακόμη μεγαλύτερης μερίδας κομματικών στελεχών. Και ενδεχομένως αποχωρήσεις.

Τι θα επιλέξει τότε; Θα προχωρήσει με όσους μείνουν προσδοκώντας σε ψήφους ανοχής απο Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και μέρος της ΝΔ; 

Θα ξεκινήσουν συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας; 

Στους Ευρωπαίους πολύ θα άρεσε ένα τέτοιο σενάριο. Και σε αρκετούς στην Ελλάδα επίσης. Μήπως όμως ο μόλις 40χρονος Τσίπρας νιώσει ότι μπαίνοντας στο ίδιο καζάνι με εκείνους που κατηγορούσε όλα αυτά τα χρόνια και που λίγο πολύ είναι καμένοι στη συνείδηση του κόσμου καίει το προσωπικό πολιτικό του μέλλον;

Και πάλι βέβαια θα του απομένει η επιλογή των εκλογών. 

Με ποιο σύνθημα όμως; Ψηφίσετε με, γιατί; Για να συνθηκογήσω; Για να συγκρουστώ αλλά με μέτρο; Ποιο θα είναι το πολιτικό τρικ που θα του επιτρέψει να διατηρήσει τη δημοφιλία του; Τι θα πει; Με έριξαν γιατί ήθελα να συμφωνήσω; Η μήπως θα κατέβει σε εκλογές με θολή συνθηματολογία, δημιουργικά ασαφή και όπου βγει, ποντάροντας στην ανυπαρξία αντίπαλου δέους;

Σε κάθε περίπτωση το πιθανότερο είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικές εξελίξεις. Τι είδους θα είναι αυτές, θα φανεί και από το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες. 

Όμως, ακόμα και αν τώρα επιτευχθεί το δυσκολότερο σενάριο, ο διπλός συμβιβασμός και με τοςυ εταίρους και στο εσωτερικο της κυβέρνησης, το πιθανότερο είναι ότι η απειλή της ρήξης θα επιστρέψει εντονότερη όταν θα έρθει η ώρα να συζητηθεί, κάπου στα τέλη Μαΐου - αρχές Ιουνίου, η γενικότερη πλατφόρμα χρηματοδότησης της χώρας μέσα από μία τελική συμφωνία. Υπό μία έννοια λοιπόν, καλύτερα να ξεκαθαρίσει άμεσα το τοπίο. 

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 
dimitris.papakonstantinou@capital.gr


Πηγή:www.capital.gr