Μία κυβέρνηση έχει την πλήρη εξουσία, όταν τα πάντα στη χώρα στρέφονται προς το μέρος της, όπως τα ηλιοτρόπια που χαιρετούν τον ήλιο. Η κυβέρνηση τα απολαμβάνει όλα αυτά, εκτός από τον έλεγχο της Δικαιοσύνης σε κρίσιμες αποφάσεις. Αυτό εννοούσε και η κυρία Μπαζιάνα...
Το καλοκαίρι του 2015 ο Νίκος Φίλης δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία. Προσπαθούσε να πει αυτό που έλεγαν οι Πασόκοι των πρώτων χρόνων της «Αλλαγής», όταν ο υπουργός υπέγραφε μία απόφαση και ο διευθυντής του υπουργείου την έβαζε κάτω-κάτω στη στοίβα των υπηρεσιακών εγγράφων.
Βέβαια σε μία ευνομούμενη Πολιτεία δυτικού τύπου, θα είχαν σηκωθεί και οι καρέκλες στο Δημόσιο αν ένας υπουργός τολμούσε να εκστομίσει κάτι τέτοιο. Μην συζητάμε από την αρχή τα βασικά: σε μία Δημοκρατία η έννοια της εξουσίας συνίσταται από την κοινή βούληση και δράση πολιτειακών και θεσμικών παραγόντων που ομονοούν ως προς το δημόσιο συμφέρον. Ωστόσο κατά την άποψη του (κάθε) Φίλη τα πράγματα πρέπει να λειτουργούν διαφορετικά. Το μοντέλο της διακυβέρνησης είναι συγκεντρωτικό και η έννοια της εξουσίας ταυτίζεται με τη συσσώρευση απόλυτης ισχύος στην εκλεγμένη κυβέρνηση. Είναι το σημείο που ο σταλινισμός των σημερινών διασταυρώνεται με τον οθωμανισμό των προκατόχων τους.
Αντίστοιχα και ο Παύλος Πολάκης είχε εγκαλέσει τους δικαστές επειδή εκδίδουν αποφάσεις που δεν συνάδουν με την πολιτική βούληση της κυβέρνησης. Εσείς μπορεί να ανατριχιάζετε με αυτό, αλλά στο μυαλό του Πολάκη δεν δείχνει απλώς θεμιτό, δείχνει αναγκαίο. Από εκεί πήγε και η Μπέτυ Μπαζιάνα, όταν επανέλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κυβέρνηση και όχι την εξουσία. Αν της ζητούσες να σου εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί, θα μάσαγε τα λόγια της. Ομως, μεταξύ μας, η γυναίκα δεν είπε δα και κάτι το παράλογο. Ουσιαστικά αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο κυβερνάται αυτός ο τόπος από καταβολής νεοελληνικού κράτους. Μία κυβέρνηση προσπαθεί να γίνει εξουσία, προκειμένου να παραμείνει κυβέρνηση.
Και πράγματι, σε αυτή τη χώρα, μία κυβέρνηση έχει την εξουσία όταν:
Ο Πρωθυπουργός απολαμβάνει εξουσίες σουλτάνου, ως μία Αρχή αδιαμφισβήτητης και απόλυτης εξουσίας. Στην Ελλάδα ο Πρωθυπουργός, μην έχοντας να αντιμετωπίσει τον θεσμικό έλεγχο του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν ελέγχει, απλώς, την κυβέρνηση του. Ελέγχει τη Βουλή, συχνά δε και ως σημείο ευτελισμού των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Επίσης διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης και έχει τον πρώτο λόγο στην επιλογή των ανεξάρτητων Αρχών αφού ο διορισμός τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κυβερνητική πλειοψηφία.
Ο υπουργός μπορεί να ξηλώσει μέσα σε μία ώρα τη διοικητική και επιχειρησιακή διάρθρωση του υπουργείου του καταργώντας ακόμα και μακροχρόνιες πολιτικές, χωρίς την παραμικρή διαβούλευση.
Τα δικαστήρια εκδίδουν αποφάσεις που είναι «φιλικές» προς την κυβέρνηση και τα στελέχη της, ενώ η Δικαιοσύνη δεν ελέγχει, ως οφείλει, πράξεις της διοίκησης.
Οι Αρχές Ασφαλείας συχνά προτάσσουν τη βούληση του πολιτικού προϊσταμένου έναντι του καθήκοντος.
Οι τράπεζες υιοθετούν επιλεκτική και προνομιακή πολιτική υπέρ φίλων της κυβέρνησης. Αντιθέτως, συμφέροντα που θεωρούνται αντίθετα προς την κυβέρνηση, υφίστανται την επιφυλακτικότητα, ενίοτε και την εχθρότητα του πιστωτικού συστήματος.
Αυξάνεται θεαματικά ο αριθμός των μέσων ενημέρωσης που υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική. Είτε ανοίγουν καινούργια, είτε μεταστρέφονται μέσα που ήταν κριτικά απέναντι στην κυβέρνηση.
Η λίστα μπορεί να μεγαλώσει όσο θέλετε, μέχρι να μπει και σφραγίδα του αρχιφύλακα στο μικρότερο Αστυνομικό Τμήμα της χώρας. Μία κυβέρνηση έχει την πλήρη εξουσία όταν τα πάντα στη χώρα στρέφονται προς το μέρος της, όπως τα ηλιοτρόπια που χαιρετούν τον ήλιο. Και αυτό να γίνεται χωρίς να σηκώνεται τηλέφωνο. Οποια ελληνική κυβέρνηση και αν πιάσεις, την ίδια αντίληψη θα βρεις από κάτω. «Να τοποθετήσουμε τους ανθρώπους μας, να έχουμε τον πλήρη έλεγχο της χώρας».
Ομως τι από τα παραπάνω δεν απολαμβάνει η κυβέρνηση Τσίπρα; Ο Πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος στο κόμμα και στην κυβέρνηση. Το στελεχιακό δυναμικό του Δημοσίου ψηφίζει κατά κύριο λόγο ΣΥΡΙΖΑ και, αν μη τι άλλο, δεν ακούσαμε υπουργό να παραπονιέται για ανυπακοή προς τις εντολές του. Οι τράπεζες ελέγχονται από την κυβέρνηση που διατηρεί και υπεροπλία στην αγορά των μέσων ενημέρωσης. Τι είναι αυτό που λείπει από την κυβέρνηση και δεν επιτρέπει στην κυρία Μπαζιάνα να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και την εξουσία; Προφανώς η Δικαιοσύνη.
Μία η απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες και μία η απόφαση για τους Τούρκους. Και οι δύο ήταν αντίθετες στην κυβερνητική βούληση, η οποία μάλιστα διατυπώθηκε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Στην περίπτωση των αδειών, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι δεν μπορεί να φανταστεί άλλη απόφαση εκτός από εκείνη που επιθυμούσε. Και στην περίπτωση των Τούρκων η κυβέρνηση κατέστησε σαφές στη Δικαιοσύνη ότι θέλει να τους τυλίξει σε πακέτο με σιροπιαστά για να τους στείλει στην Αγκυρα.
Η κυρία Μπαζιάνα και ο Νίκος Φίλης έχουν ανατραφεί πολιτικά στην Αριστερά -για τον Πολάκη κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Η δε αντίληψη τους για τα πολιτειακά, την έννοια και τη διάκριση των εξουσιών καθορίζεται τόσο από τον κώδικα της Αριστεράς, όσο και από το ιστορικό προηγούμενο της χώρας. Τουλάχιστον οι προηγούμενοι είχαν κατά νου να τηρούν κάποια προσχήματα. Οι σημερινοί, που υποτίθεται ήρθαν για να αλλάξουν τη χώρα, προσπαθούν να τους αντιγράψουν με τόση βιάση, ώστε αδιαφορούν ακόμα και για τους τύπους. Λες και αντιλαμβάνονται απόλυτα το μέγεθος του λαχείου και το εφήμερο του πράγματος.
Κώστας Γιαννακίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου