Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Αντε πάλι τα ίδια. Παχιά λόγια για την αναγκαία "εθνική προσπάθεια" που πρέπει να καταβληθεί με αφορμή την χθεσινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, στο περιθώριο των παρελάσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Συγχωρήστε με αλλά φτάνει πια με τις κλισέ μπούρδες! Αρκετά. Προσβάλουν και τη μνήμη ανθρώπων...
που έδωσαν τη ζωή τους για μία πραγματική "εθνική προσπάθεια".
Για ποια "εθνική προσπάθεια" μιλάνε; Νοιάζεται κανείς πώς πραγματικά θα μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα; Αν για παράδειγμα ο πρωθυπουργός πίστευε αληθινά σε αυτήν θα έπρεπε αμέσως μετά τη δεύτερη συντριπτική πολιτική νίκη του στις εκλογές να σχηματίσει μια κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής και σύνθεσης. Να αξιοποιήσει ανθρώπους και να ενεργοποιήσει δυνάμεις πέρα από τα στενά κομματικά όρια. Το τι επέλεξε να κάνει είναι σε όλους γνωστό. Οσο για την κοινοβουλευτική συναίνεση την αντιλαμβάνεται κυρίως ως συνυπευθυνότητα.
Πάμε όμως και στην απέναντι όχθη. Πιστεύουν δηλαδή εκεί στην εθνική προσπάθεια; Εκεί αντίθετα χάνεται μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να παραχθεί πολιτική, να διατυπωθούν φρέσκες ιδέες, να δρομολογηθεί κάτι νέο και ευρύτερο. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής. Η εκλογή νέου αρχηγού έστω και χωρίς να περάσει η διαδικασία από συνέδριο, της δίνει την ευκαιρία να προσελκύσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Να απευθυνθεί σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό από εκείνο που εκλογικά της έχει απομείνει. Αντ' αυτού αναλώνονται σε χαμηλού επιπέδου προεκλογικές ίντριγκες. Πλήρης εσωστρέφεια. Ο καθένας για την πάρτη του.
Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι διακατέχονται από έναν... μεγαλοϊδεατισμό που δεν προκύπτει από τα εκλογικά τους ποσοστά. Και είναι κρίμα. Γιατί από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να στηριχθεί και πάλι στους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου, σε ένα αποτυχημένο κυβερνητικό μοντέλο που απλώς επικρατεί λόγω έλλειψης αντιπάλου και στα ίδια πρόσωπα που απέτυχαν στο προηγούμενο επτάμηνο, το "νέο" δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι το εκπροσωπεί.  Πάλιωσε ήδη μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Αλλά βλέπετε, από τη στιγμή που όλοι οι άλλοι δείχνουν "γερασμένοι", ακόμα και αυτό το δήθεν νέο, φαντάζει ελκυστικότερο από εκείνους.
Κι όμως, η εκλογή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία ανοίγει ένα παράθυρο που μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργία νέων πολιτικών δεδομένων, αν υπάρξει γενναιότητα και τόλμη για πραγματική πολιτική μεταρρύθμιση. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι όπως την εννοούν την μεταρρύθμιση οι σημερινοί υποψήφιοι αρχηγοί, μάλλον για αναπαλαίωση πρόκειται. Έχει κανείς από αυτούς λοιπόν τα πολιτικά κότσια να ανοίξει το παιχνίδι; Να ρισκάρει ακόμη και κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσει κάτι ευρύτερης αποδοχής;
Έχει κανείς την πρόθεση να απευθύνει κάλεσμα σε άλλα κόμματα ή και μεμονωμένες κοινοβουλευτικές προσωπικότητες πέραν των κομματικών συνόρων για συμπόρευση προκειμένου να σχεδιαστεί από κοινού ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας; Μία εθνική στρατηγική που θα υποδείξει στους ξένους συγκεκριμένες δράσεις για την αναστροφή του κλίματος στην ελληνική οικονομία; Για αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων που μπορεί να έχει γα να υποστηρίξει ανάπτυξη η χώρα; Προτάσεις σοβαρά κοστολογημένες που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν ως πράγματι αξιόπιστα ισοδύναμα; Να υπάρξει ένα νέο όραμα; Ανοίγει κανείς αυτή τη συζήτηση;
Ολο ακούμε για την ενότητα της παράταξης. Ποια ενότητα; Αυτή της διαρροής των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων; Που δίνει υψηλά ποσοστά λόγω αποχής; Δηλαδή αυτό δεν είναι μια ουσιαστική διάσπαση; Δεν έχει διασπαστεί από τους παλιούς της ψηφοφόρους η Νέα Δημοκρατία; Αν αυτή είναι η θυσία στο βωμό της ενότητας καλύτερα ίσως η διάσπαση. Το ΠΑΣΟΚ τη φοβήθηκε και κατέληξε να πανηγυρίζει με το 5-6%...  Ο Τσίπρας δεν τη φοβήθηκε και ξανακυβερνά.
Γιατί δηλαδή να φοβηθεί τη διεύρυνση και τις συμμαχίες η Νέα Δημοκρατία; Γιατί να μην είναι αυτή ο πυρήνας της αντίστασης απέναντι σε μία ολέθρια πολιτική; Δεν υπάρχουν δυνάμεις στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο να ταράξουν τα κοινοβουλευτικά και πολιτικά νερά; Να αξιοποιήσουν εμπειρίες - ακόμη και από τα σοβαρά λάθη που έγιναν- και ικανότητες. Υπάρχουν άνθρωποι και εντός και εκτός κοινοβουλίου. Να δομηθεί ένα (πραγματικά) ευρωπαϊκό (πραγματικά) δημοκρατικό μέτωπο από το οποίο θα γεννηθούν νέες πολιτικές και ιδέες. Αναγκαστικά σε πρώτη φάση με τους υφιστάμενους πολιτικούς αλλά με την ξεκάθαρη τάση για ανανέωση και προσέλκυση νέων προσωπικοτήτων από την κοινωνία.
Αλλά, θα μου πείτε, τι λες; Αυτούς του είδους το παιχνίδι προϋποθέτει άλλα πράγματα, άλλες πολιτικές γέφυρες και συνενώσεις και πολιτικά οράματα. Που μάλλον υπερβαίνουν τους σημερινούς υποψήφιους αρχηγούς της Ν.Δ. Θέλει πολύ μεγάλα πολιτικά κότσια και αντοχές για εσωκομματικές ρήξεις η ανασύνθεση. Είναι το δύσκολο και όλοι προτιμούν την εύκολη λύση. Ή απλά δεν πιστεύουν σε ευρύτερες συμμαχίες εκτός και αν βρεθούν προ αδιεξόδου. Όμως είμαστε σε αδιέξοδο.
Έχουν αντιληφθεί ότι στη σύγχρονη εποχή η σύνθεση ιδεών και απόψεων και φιλοσοφιών είναι αυτή που μπορεί να δώσει ερέθισμα σε μία αποχαυνωμένη και κουρασμένη κοινωνία; Θα επιλέξουν πολύ φοβάμαι για μια ακόμη φορά στη Ν.Δ. την πολιτική του ώριμου φρούτου. Θα περιμένουν πότε θα απαξιωθεί ο Τσίπρας για να βρεθούν εκείνοι από πάνω. Λυπάμαι αλλά σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει νικητής. Γιατί η χώρα που θα παραλάβουν τότε θα έχει περιέλθει σε μη αναστρέψιμη κατάσταση. Το ώριμο φρούτο θα έχει αρχίσει να σαπίζει.